Hoofdstuk 11
Een hobbel in de weg deed Helena opschrikken uit haar dagdroom. Ze had uit het raam zitten staren naar de oneindige vlaktes van Albanië, totdat de bestuurder van de koets eindelijk hun aankomst op het volgende stadje aankondigde. Ze begreep niet hoe Muggles dit deden; reizen duurde veel te lang als je geen gebruik kon maken van een Portkey of Floo Network. Dat koste namelijk maar een paar minuten en nu was ze al weken onderweg; ze had speciaal Mugglegeld moeten ophalen bij de bank, waarmee ze de boottocht naar Frankrijk kon betalen en vanaf Parijs had ze de expreskoets genomen. Ze had daarin geslapen en gegeten -met alleen de hoognodige pitstops- tot ze eindelijk in Albanië was aangekomen, waarna ze overstapte op een normale koets die haar verder bracht, tot het dorpje waar haar vader zou moeten zijn.
Ze keek omlaag naar de brief in haar hand en het adres van de afzender dat erop stond. Nog heel even geduld, dan zou ze haar vader vinden. Ze reikte met haar hand naar het diadeem. De Muggles zouden wel denken dat ze een prinses was met dat juweel op haar hoofd, of dat ze stinkend rijk was. Ze ging wat meer rechtop zitten bij die gedachten. Ze zouden in ieder geval denken dat ze een belangrijk persoon was.
De wielen knarsten in het zand toen de koets tot stilstand kwam en Helena stond op. Ze pakte haar tas van onder haar voeten. De deur werd voor haar geopend en ze stapte uit. Ze haalde diep adem toen haar voeten eindelijk weer grond de onder zich raakten. Ze was er. Nu moest ze alleen nog het huis van haar vader vinden. En dat zou nog wel een opgave kunnen worden, daar ze omringt was met Muggles. Ze moest eerst een afgelegen plek zien te vinden waar ze niet gezien zou worden.
Ze tilde haar tas van de grond en begon met lopen. Om haar heen spraken de mensen een gek taaltje en nergens las ze een Engels woord. Wegwijzers lezen had dus geen zin. Ze verliet het station en liep de stad in. Misschien kon ze ergens naar het adres vragen.
Verderop ontdekte ze iets dat wel op een taverne leek. Helena waagde de gok en stapte de deuren door. In de taverne was het druk en menig man keek om toen ze haar binnen zagen komen. Ze probeerde te glimlachen terwijl ze richting de bar liep, waar een brede man met een onverzorgde snor stond. Hij glimlachte en riep wat in het gekke taaltje naar haar. Ze glimlachte schaapachtig, want ze verstond niets van wat hij zei, maar liep naar hem toe en liet hem de envelop zien. Ze tikte met haar vinger op het adres en keek de man aan.
De man fronste en zei weer wat, maar ze trok haar schouders op. Ze haalde de brief uit de envelop en tikte nu met haar vinger op de handtekening onderaan.
De man zette zijn brilletje wat verder op zijn neus en glimlachte. 'Ah! Bardyllis Dervishi!'
Dat verstond ze! Ze haalde haar schouders op, daarmee duidelijk makend dat ze niet wist waar ze hem kon vinden. De man strak een vinger op en liep even naar achteren. Een paar tellen later kwam hij terug met een in inkt gedoopte verenpen en pakte de achterkant van de brief. Daar begon hij wat te tekenen, dat leek op een route. Toen de man klaar was, schoof hij de brief naar haar terug. Het was inderdaad een routebeschrijving!
Ze keek de man dankbaar aan. Ze knikte even en pakte de brief en de envelop van de toonbank. De man riep haar wat onverstaanbaars na toen ze de taverne uitliep, voordat de deur achter haar dichtviel.
Helena glimlachte. Daar moest ze dus zijn. Huize Dervishi.
Het was een heel eind lopen vanaf het dorpje en haar voeten begonnen er pijn van te doen. Ze stopte om weer een takje uit haar schoen te halen. Dit bos leek oneindig! Wist die man wel waar hij het over had? Er lijkt hier in geen velden of wegen iemand te wonen en ze had al zeker een half uur geen huisje meer gezien.
Zuchtend bleef Helena doorlopen tot ze eindelijk de boomgrens had bereikt. Ze stopte. Dit was niet wat ze had verwacht. Ze had een boerderijtje verwacht, of een alleen staand huis, maar dit ging al haar dromen te boven. Want wat ze nooit had verwacht, was een kasteel. Het stond daar alsof het was opgeroepen uit het verhalenboek van een kind. Het was perfect. Elke steen was vlak en vierkant, alsof degenen die het had gebouwd op perfectie was ingesteld, alsof ze het hadden gebouwd met heel hun hart.
Helena liet de kaart zakken. Haar voeten bewogen vooruit tot ze de voordeur bereikten, maar al die tijd was ze naar het bouwwerk blijven staren. Ze reikte uit naar de klopper op de deur en ramde deze met kracht tegen de voordeur.
De paar seconden erna greep de angst haar om de keel. Wat als de man haar vader helemaal niet was? En wat als hij dat wel was maar niets met haar te maken wilde hebben? Had ze dit plan wel goed doordacht? Ze friemelde aan de zoom van haar jurk. Misschien had ze dat niet.
Ze hoorde voetstappen aan de andere kant van de deur en toen ging deze open. Een wat oudere vrouw in een werksterscostuum verscheen voor haar neus. In het aparte taaltje begon ze te spreken en Helena had geen idee wat ze tegen haar zei. Wat als Bardyllis haar ook niet kon verstaan?
Ze realiseerde zich dat ze al die tijd met open mond naar de vrouw had zien staren, wie nu een wenkbrauw op trok. 'Uhm,' begon ze stamelend. 'Ik ben op zoek naar Bardyllis Dervishi. Mijn naam is Helena Ravenclaw. Ik ben de dochter van Rowena Ravenclaw.'
'Rowena Ravenclaw?' vroeg de vrouw met het aparte accent. 'Wacht hier,' vervolgde ze en sloeg de deur voor haar dicht. Helena staarde beduusd naar de dichte deur. Had ze haar begrepen? Had ze de naam van haar moeder misschien herkent? Of was ze onderweg om de beveiliging te halen?
Het duurde niet lang voordat ze antwoord kreeg, want de deur ging open en daar stond de meest knappe man die ze ooit had gezien. Zijn zwarte haren en dikke baard die net zo donker waren als haar eigen haren, het kuiltje in zijn wang die zij ook had en de scherpe neus die zij zo goed herkende in de spiegel. Op eens waren al haar twijfels verdwenen, want dit was ongetwijfeld haar vader.
Ze keek hem aan. 'Dag vader,' zei ze.
Reageer (1)
Ahh zo leuk!! En ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren!
4 jaar geleden