Chapter seven

Lauren en Luna gingen slapen. Ik denk erover na van wat er allemaal is gebeurd. Ze hebben in hun hele leven nog niet zo veel meegemaakt als nu. Ik heb hun hele leven over hoop gehaald. Maar ik ben toch wel blij dat ik het heb gedaan, want anders zouden ze er nooit achterkomen wie ze werkelijk zijn. Ik hoor voetstappen in de gang en draai me met een ruk om. Het is Carlisle die binnenkomt. ‘Hoi,’zeg ik. Hij komt naast me zitten. Hij staarde voor zich uit en zei,’Als je hier wilt blijven wonen, mag dat hoor.’ Ik lachte dankbaar. ‘Ik denk dat het wel weer tijd is dat ik rustig aan doe en bij jullie kom wonen. Hoelang blijven jullie nog in Forks.’vroeg ik. ‘Zolang als het kan, maar dat duurt nog maar een paar jaar ben ik bang.’zei hij met een ernstig gezicht. Ik veranderde van onderwerp en zei, ‘Waarom gaat het niet meer zo goed met Rosalie en Emmet? Het lijkt wel alsof ze steeds ruzie hebben.’ Vroeg ik. ‘Vroeger waren ze een close koppel, mar nadat jij was weggegaan ging het steeds slechter tussen hun en ze maakte veel ruzie.’zei hij en kek verdrietig. ‘Het zijn dan niet mijn echte kinderen, maar ik heb een hechte band met ze en ik wil ze liever niet kwijt.’zei hij. Het leek wel of hij wou huilen, maar dat konden vampiers niet. ‘Maar ze gaan toch niet uit elkaar?’vroeg ik geschokt. ‘Ik ben bang van wel.’zei hij verdrietig. Rosalie en Emmet waren superverliefd geweest Hoe kan het dat het zo slecht gaat tussen hun…