Chapter four

‘Ik ben niet echt zestien, lichamelijk dan wel maar in het echt niet.’zei ik. ‘Ik ben een vampier.’ Ik had hun ergste reactie verwacht, maar ze keken verbaasd en wisten niet wat ze moesten zeggen. Ik ging verder met mijn verhaal,’Ik ben in 1721 een vampier geworden, ik ging bijna dood en mijn moeder vroeg of Carlisle mij tot een vampier wou veranderen. Ik ben niet een vampier die mensenbloed drinkt.’zei ik. Om hun toch nog een beetje op hun gemak te stellen. Lauren keek nadenkend en zei,’maar vampiers kunnen toch niet tegen zonlicht? Waarom kon jij wel overdag naar school?’’Ik kan wel tegen zonlicht alleen dan komen er allemaal soorten diamanten op mijn lichaam. Ik was daarom ook nooit op school, wanneer de zon scheen.’legde ik uit. Alles werd opeens duidelijk voor hun. Luna schrok en vloog van de bank af en keek me beangstigend aan. Ik had deze reactie kunnen verwachten,’waarom heb je het mij niet eerder verteld?’schreeuwde ze. ‘Jullie zouden dan weglopen van mij en bang voor me zijn.’zei ik. ‘Je had gelijk en ik loop nu ook weg. Lauren kom je mee?’Lauren zat als versteend op de bank voor zich uit te staren. Ze hoorde het niet en keek ook niet op. ‘Laat maar, ik ga wel alleen.’zei ze. Ze liep mompelend weg. Ze had ook alle reden om dat te doen. Wie zou er nou niet weglopen als je hebt gehoord dat je vriendin een vampier is. Ik ging haar niet achterna, want ze moest wat tijd voor zichzelf hebben. ‘Het komt wel goed,’zei Carlisle. ‘Ik zeg wel tegen Rosalie dat ze haar in de gaten moet houden.’Ik keek naar Lauren ze zat nog steeds versteend op de bank. Ik had beter niet kunnen vertellen dat ik een vampier was, dan waren we nog vriendinnen…