Chapter two

Ik kwam meteen in actie. Ik zou niet alle mensen kunnen redden, maar wel mijn vriendinnen. Ik trok ze mee naar voren en pakte drie parachutes, omdat we al boven land vlogen. Er kwamen nog meer vampieren door de deur. Luna was eindelijk gekalmeerd en deed haat rugzak van de parachute om. We liepen verder naar de deur, maar we konden er niet langs, omdat de weg was versperd. ‘Zo een oude bekende,’zei Victoria glimlachend. Ze konden ons niet aanvallen, want ik kon een beschermt schild maken tegen een gave, maar niet tegen gevechten van vuist op vuist. Ik hoorde de kreten van de mensen en het klonk niet fijn. Maar ik moest nu even niet aan hun veiligheid denken, maar aan of ik en mijn BFF’s in veiligheid komen. Ik ging met volle kracht op de ingang af en maakte een gang vrij voor Luna en Lauren. ‘Ga erdoor heen, ik kom later wel,’zei ik. Ze lieten zich het geen tweede keer zeggen en liepen door de gang heen naar de vrijheid. Met nog een laatste blik op hun moest ik me zelf zien te bevrijden. De rest van de vampieren hadden zich hersteld en samengevoegd. Ik had geen schijn van kans, maar het waren nog maar jonge vampiers dus misschien kon ik ze te snel af zijn. Er sprong iemand naar voren met een lange mantel en bedekt gezicht en zei tegen te anderen dat ik van hem was. Hij liep op me af en duwde me tegen de grond. Ik had geen schijn van kans. Toen rukte ik de kap van hem af en zag dat het Carlisle was. Hij kwam me redden. Hij trok me op en keek om zich heen of er niemand in de buurt was. ‘Kom op we gaan,’zei hij fluisterend. Ik wist dat hij zou komen, want een ding had ik nog niet over mezelf verteld. Ik kan met iemand communiceren van veraf of van dichtbij zonder iets te zeggen. Ik had Carlisle gewaarschuwd en hij kwam meteen ernaartoe. Want het was toch dicht bij Forks in de buurt. Ik gaf hem de parachute en we sprongen uit het vliegtuig. Het landen ging goed en we kwamen dicht bij Luna en Lauren terecht. Lauren was gewond maar het was niet ernstig. Even later stort het vliegtuig neer en we zijn opgelucht dat we het hebben overleefd…