Proloog

Emmanuel Le Blanc. Een man om te onthouden voor iedereen. Het was een gezicht dat iedereen zich herinnerde en altijd zou blijven herinneren. Het was een naam die deze dag op ieders lippen lag.
Op dit moment was het nog niet zeker of de man met deze zuivere naam nog leefde of al gestorven was.
Wekenlang was hij al niet gezien en had niemand iets van hem gehoord. Zijn gezicht, dat iedereen zo gewoon was, was al enige tijd niet meer op straat te bespeuren. Het was niemand meteen opgevallen. De lucht had er misschien somberder uitgezien dan gewoonlijk, maar kon het anders in de winter? De straten hadden er leger uitgezien, maar was dat niet normaal in deze kou? De stad had vreemd koel aangevoeld, maar niemand had geweten dat er een diepe rouwperiode aan zat te komen.
Ineens wist iedereen het. Daar stond het, met grote dikgedrukte letters in de krant. De meest geliefde man van Le Creusot lag op sterven. Emmanuel was oud, maar niet zo oud om al levenloos in de koude grond gestopt te worden. Hij had nog zoveel te doen, er was nog zoveel dat deze man zou kunnen bereiken. Hij ging een levenswerk nalaten waarbij niemand hem zomaar in de voetsporen kon treden.
Kaarsen werden gebrand en handen gevouwen. Er werd gebeden dat Emmanuel Le Blanc mocht genezen, maar niemand beter dan Emmanuel zelf wist dat het tijd was. Hij had gedaan wat hij kon en was blij dat hij verschil had mogen maken in deze wereld. Zijn toekomst had er namelijk heel anders uit kunnen zien, als toevalligheden niet op het juiste moment, op de juiste plaats hadden voorgevallen.