Hoofdstuk 15

Hoofdstuk 15
Staart zag de honden wegrennen met tranen in haar ogen. Haar keel werd dichtgeknepen door al dat gewicht van die hond, maar ook van verdriet Rachel riskeerde haar leven nu. Blad kwam naast haar staan. ‘Maak je je zorgen?’ ‘Ze is een muizenbrein!’ gromde Staart en hinkte weg naar de bosjes. ‘En waar denk jij heen te gaan?’ Staart verstijfde toen ze Lion’s stem achter zich hoorde. ‘Ik ga een stomme haarbal redden.’ ‘Niks daarvan!’ Maanlicht kwam naast hem staan. ‘Je had je bijna bij de IJspack gevoegd! Plus er lopen daar honden rond en jij hebt een enorme wond bij je poot, al je vel is eraf, ik kan je bot bijna zien! Snow, pak uit ons kamp zoveel Goudsbloem als je dragen kan!’ Maanlicht plukte wat spinrag van het hoekje bovenin. Ze wond het om haar poten en drukte het tegen de schouder van Staart. ‘Au! Dat prikt!’
De gewonden waren klaar alleen, Blad was nergens te zien. ‘Weet jij waar Blad is?’ Neus snoof. ‘Wat heb jij toch met hem!! We hebben in geen dagen even samen gegeten!’ Hij beende weg. Wat een muizenbrein! Als hij nou eens naar Staart had geluisterd dan wist hij dat ze nicht- en neef waren. ‘Stomme Haarbal!’ gromde Staart. Ze voelde dat de genegenheid die ze had voor de rode kater aan het wegsijpelen was. Waarom deed hij nou zo?
De wolken waren voor de maan weggegaan en het was tijd voor de vergadering, maar Uno wachtte tot de anderen waren weggegaan toen hij op een richel ging staan. ‘Voordat we bij de vergadering aankomen wil ik nog even een leerling een krijger maken. Kom maar hoor.’ vanuit de struiken kwam Blad tevoorschijn. ‘Beste IJspack, ik bied u deze leerling aan op zijn beurt. Kijk diep in zijn ziel en vertel mij wat u ziet!’ Een vallende ster schoot door de donkere lucht. Dat was het teken. ‘Blad, beloof jij dat jij volgens de Krijgswet zal dienen, met de Clan op de eerste plek?’ ‘Eigenlijk, Uno, ik zou graag een beroep doen op jou, en op de IJspack!’ Blad stapte naar voren en Uno knikte met zijn kop. ‘Ik zou graag mijn krijgersleven willen opgeven om een verzorger te worden.’ Uno wenkte Blad met zijn oren en wachtte tot hij naast hem stond. Daarna sprong Uno van de richel af en liet Blad zijn gang gaan. Hij ging zitten en begon de ceremoniële woorden te spreken: ‘IJspack, ik zou een beroep op u willen doen! Ik zou graag mijn leven willen opgeven om een heilige verzorger te worden voor onze geliefde oudste: Bladerstroom. Hij heeft hulp nodig, en ik heb een band met hem geschapen toen ik een leerling was. Ik genoot eigenlijk niet meer van de training, alles wat ik wilde doen, was nog meer leren van Maanlicht en Snow, en dan alles op alles zetten om Bladerstroom gelukkig en gezond te houden. Als u mijn keuze goedkeurt, laat u zien!’ Zodra hij de woorden had uitgesproken voelde Staart een koud briesje over haar rug glijden. Staart zag niets, maar ze zag dat haar broertje en Maanlicht goedkeurend knikten. Maanlicht fluisterde wat in het oor van Uno en Uno sprong lichtvoetig weer op de richel ‘Bij de macht die mij gegeven is als leider van deze pack, geef ik deze nieuwe verzorger de naam: Winterblad!’ ‘Winterblad! Winterblad!’ Staart probeerde bij Winterblad in de buurt te komen, maar de joelende katten drukten haar naar achteren. ‘Nou laten we gaan naar die vergadering!’ Lion liep voorop om iedereen erheen te leiden. Ze kwamen aan bij de vergadering en het begon meteen. Lichtvoetig sprong Uno naast de verminkte Cenjé. Mono was ongedeerd aan zijn gladde vacht te zien. Hij begon ook de vergadering. ‘De Vossenpack doet het goed, we hebben er vier jongen en twee leerlingen erbij.’ zijn ogen glansden duister toen hij erachter voegde: ‘Ik hoop dat dat geen probleem gaat zijn. Verder waren wij ook aangevallen door de honden, correctie, ons kamp en Rachel heeft ons toen geholpen met het herbouwen en de kruiden verzamelen.’ Staart voelde een steek in haar hart, was Rachel van slag omdat ze niet wist waar het over ging. Muizenbrein! mompelde ze in zichzelf. ‘Waar is ze eigenlijk?’ De Packleider staarde het veld over, maar ze was nergens te zien. Ineens klonk er geritsel achter Staart. De varens bewogen heen en weer en een zwarte vos kwam uit de struiken. ‘Ik hoop dat ik niet te laat ben voor de vergadering, ik heb mijn keuze gemaakt.’ ‘Ben jij dat Rachel?’ Staart sprong naar voren, maar Rachel negeerde haar, en dat deed pijn. Rachel sprong op de stam van de Koraalsteen, die leeg was. ‘Katten, Vossen en Wolven van alle packs! Ik heb mijn keuze gemaakt!’ net op dat moment kwam een vallende ster langs, die als teken diende dat het de juiste keuze was. ‘De Kattenpack!’