Hoofdstuk 14

Hoofdstuk 14
‘Huh waar ben ik?’ Rachel keek om zich heen. Ze lag opgekruld in het gras bij de Koraalstenen. Er was geen koude en haar pels was opgedroogd. Ze stond op, en het knisperende gras kietelde haar kussentjes. Die dag was Rachel op de Grote Vergadering geweest. Ze had een overvloed aan prooi geroken, maar nu rook ze niks. Maar Rachel had ook geen honger en haar pels was mooi glad. Ineens rook ze de zoete geur van Honing en zag ze bovenaan het ravijn een kat staan. Rachel holde er naartoe en zag een witte pluizige pels, maar toen ze dichterbij kwam zag ze een kapot oor en een missend oog. ‘Aaah, je bent gekomen, jonge Rachel. Ik verwachtte je al.’ Rachel ging naast de poes liggen en vroeg haar: ‘Ben ik dood?’ ‘Dat is aan jou’, sprak de jonge poes. ‘We laten jou een keuze maken, we hebben jou gezien in het monsterleven en jou in het bosleven.’ ‘Monsterleven?’ Rachel keek geschokt. ‘Is het daarom dat ik in een afvalbak werd gevonden?’ ‘Ja, dat was jouw vorige leven. Vóór je door de bliksem was geraakt. Nou dit is de keus die je hebt: Je kan terug naar je monsterleven,’- ‘Nooit!’ siste Rachel- ‘Je kan ook terug naar het bos, en je derde optie is om hier te blijven. Wat gaat het worden?’ De poes keek Rachel vol verwachting aan. ‘Voor ik een besluit maak, ben jij Staart’s moeder?’ Vroeg Rachel. De poes knikte: ‘Ja, ik heet Sneeuwvlok. Het zal me niks verbazen als jij mij ook kent.’ ‘Nee, ik ken u niet.’ Sneeuwvlok keek haar aan. ‘Je hebt jouw moeder nooit gekend hé?’ ‘Ja, anders had ik u wel gekend. Nog één vraagje: Welke pack moet ik kiezen? Die van de Vossen, of die van de Katten? Ben ik degene die in de profetie werd gemeld?’ Sneeuwvlok keek haar aan. ‘Ik kan geen van die vragen beantwoorden, de keuze is de jouwe’, De poes keek haar aan met twinkelende ogen, ze was echt net Staart. ‘Ik kan je wel zeggen dat de keuze in jouw hart ligt en de profetie vertellen. Vuur, water en aarde zullen vrede sluiten en de vuren zullen branden, het water zal verdampen en de aarde zal gaan trillen. Er is slechts een kat die te hulp kan schieten, zij zal de blauwe zijn en de enige zijn die de ramp kan voorkomen. Dat is de profetie, denk maar goed na.’ ‘Ik wil terug naar het bos, dat is mijn keuze. Het is nog net mijn tijd om te gaan.’ ‘Wijze woorden, jonge Rachel’, haar stem leek te verdwijnen. ‘Wijze woorden…’ ‘Wacht nee, ga niet weg!’ maar Sneeuwvlok was verdwenen.