Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1
Piep, kraak. Rachel’s slaapkamerdeur ging langzaam open. Een klein dik ventje verscheen in de deuropening. Hij zette snelle, lompe voetstappen. Hij hijgde bij elke stap alsof hij een marathon had gelopen. Toen waren de voetstappen gestopt en was het even stil, maar opeens sprong Berthus met z’n volle zestig kilo (wat niet gezond is voor een jongetje van acht) bovenop Rachel’s voet. ‘AU AU AU! GA MET JE LOMPE LIJF VAN ME AF!’ ‘Oh!’ gekwetst keek Berthus haar aan. ‘Mama zegt dat ik geen lomp lijf heb, maar zware botten.’ ‘Jij gelooft álles wat mam zegt. En als je zware botten hebt, wat is dit dan?’ Rachel sloeg op de flubberige buik van Berthus. ‘Dat is gewoon vel.’ ‘Maar dat verklaart niet waarom je in mijn kamer bent!’ Op dat moment begon Mevrouw Bond keihard te krijsen: ‘Rachel kom naar beneden en laat je broertje doen wat hij wil! Hij is ziek en heeft pijn!’ Rachel zuchtte diep, dat moest dan maar. Haar broertje begon overdreven te kreunen. Rachel kon het niet laten en liet een zware zucht ontsnappen.
Mevrouw Bond was een pittig type. Ze hield ontzettend van haar zoontje, maar Rachel was dat ene kind dat elke keer in huis rondhing.
Voorzichtig stapte Rachel de piepende trede af en liep de kamer in. Mevrouw Bond stond daar, met haar armen over elkaar heen, maar ze zei niks. Vlug begon Rachel te eten en greep haar sleutels van het kastje af. Heel snel deed ze de deur dicht, die achter haar in het slot viel.
‘RENNEN MIETJES! JULLIE ZIJN TOCH NIET VAN SUIKER! Jameson, schiet op ja! Je bent toch geen peperkoekmannetje? Als je dat wel bent, ren alsof ik je wil opeten!’ Zoals gewoonlijk schreeuwde Coach Bund door de luidspreker. Het was tweede uur en gym was aan de beurt. Ze zat weer in haar stoel ijsjes te eten. Ze kwam nooit uit haar stoel, daarom noemde iedereen haar Coach Rund (want ze was niet erg slim). ‘Hè Bond, wakker worden! Als je wil gaan dromen ga je maar terug naar bed. Of ga je lekker tegen je mammie aanliggen als een kleine peuter! Maar hier ben je wakker en alert, baby!’ Het gegniffel en rumoeren begon. De stagiaire drukte op een knop en het zonlicht scheen fel en heet de gymzaal in. Maar toen ze Rachel als baby begon, borrelde een kokend woede in haar op. Er kwamen een paar gorgelende geluidjes, die overgingen in een duidelijke grom. Het rumoer stopte meteen. Alle ogen vlogen naar Rachel, die tot stilstand was gekomen. ‘GROM JIJ NOU TEGEN MIJ!?’ Coach Bunds’ stem galmde door de zaal. Rachel wierp de Coach een uitdagende blik toe. De Coach keek alsof ze de blik greep en ondersteboven heen en weer schudde. Maar om dat in het echt te doen was ze te lui. Rachel slaakte weer een grom en liet haar blinkende tanden zien. Door de plotselinge woede leken ze net ijspegels, zo scherp. Toen gebeurde er iets, waar de leerlingen al tien jaar op wachtten. De Coach stond op van haar stoel en deed een stap. De ogen van iedereen werden zo groot als schoteltjes. Een van de cheerleaders zei: ‘Ik dacht dat het spreekwoord was: “Jong geleerd is oud niet meer gedaan!”’ Een bruinharige jongen porde haar en zorgde dat ze stil werd. Op dit moment had Rachel gewacht. Ze greep haar kans; ze vloog naar voren. De Coach had het in de gaten en stak haar been uit! Rachel sprong op het been en veerde op de schouder van de Coach. Met haar lege hand greep ze naar Rachel, die op de hand sprong en achteruit omhoog veerde naar de touwen aan het plafond. Haar oog viel op een sleutel, die om de nek van de Coach hing. En aan de andere kant van de zaal hing de stoppenkast. ‘KOM NAAR BENEDEN!’ De Coach had een ladder gepakt en riep Rachel. ‘Okay, als jij dat wil!’ gromde Rachel en ze liet los. Een geschrokken zucht kwam uit de keel van de kinderen op de banken. Op twee benen landde Rachel op de gladde gymvloer. Ze bleef even staan en liet een grom horen, die door de gymzaal galmde en binnen in de oren van de kinderen kroop. ‘GEEN...hijg...STAP DICHTERBIJ..hijg’, hijgde de Coach buiten adem. De ladder was aan de kant geduwd. Ineens voelde Rachel een sterke arm om de achterkant van haar gymshirt. Ze gromde, en spartelde, maar de Coach liet niet los. Hijgend liep ze richting de deur toen ineens: ‘AU!’ Geschrokken liet de Coach Rachel vallen; bloed ontstond bij de Coach’s bovenarm. Ze voelde bij haar nek en schrok! ‘MIJN SLEUTEL!’ Met de sleutel tussen haar kaken rende Rachel, nu op handen en voeten, naar de stoppenkast. ‘HOUD HAAR TEGEN!’ Een brunette versperde de weg voor Rachel. Ze gromde, ging in jachtpositie staan en sprong over het hoofd van de brunette. Rachel schoof de sleutel onder de deur van de gymzaal door en beet een koord in de stoppenkast door. Het licht viel uit en ze rende de gymzaal uit. Met de sleutel draaide Rachel de deur op slot. Plotseling was haar woede helemaal weg. Ze ging op twee benen staan en rende de school uit. Binnen een minuut was Rachel thuis. ‘Wauw Rachel, je kan hard rennen!’ Rachel had namelijk, binnen één minuutje, honderdveertig meter gerend. Die ze normaal met de trein zou doen. Gegeneerd strompelde Rachel de woonkamer binnen, nog half in shock van wat er was gebeurd op school. Mevrouw Bond begon te schreeuwen, wel een half uur lang!

De avond was gevallen. Met een handdoek om haar hoofd gewikkeld keek Rachel naar de natte daken, en hoorde de onweer in de verte rommelen. De maan scheen zwakjes door de donkere wolken heen. Rachel deed haar raam open en haalde de handdoek van haar hoofd af. Ze gooide hem in de hoek, en klom naar buiten. De koude druppels vielen op Rachels’ kleren. Haar haar droop van de druppels. Ze kroop omhoog langs de gladde dakpannen. Ze ging zitten. Tegen de lucht riep ze: ‘Hallo! Is daar iemand die mij kan horen!?! Zo Ja, Help me dan! Alstublieft! Ik wil dit leven niet meer! Ik wil mij niet meer zijn!’ Alsof getimed kwam er een bliksemschicht recht op Rachel af.