De nieuwe

Het was maandag. De unaniem besloten zwaarste dag voor een tiener naast dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag in de week. Ik liep naar school met mijn zwarte Eastpack rugzak. De sneeuw knerpte onder mijn stevige schoenen. Ik probeerde gewoon adem te halen maar de sjaal die me moest beschermen tegen de ijzige kou hielp niet echt mee. Het was wel grappig. De geur van thuis nog te kunnen ruiken terwijl ik al bijna aan de schoolpoort stond. Mijn school stelde niet veel voor. Hij was oud en gebouwd aan een grote kapel en net zoals, denk ik, alle scholen een verwarming die alleen maar in de zomer werkt en isolatie in de lokalen die worden gebruikt om de boeken van oud-leerlingen te bewaren. Ondanks dat alles ging ik toch met een redelijk goed gevoel naar school. Reden? Ik had de beste vrienden die ik me kon wensen. Ook was mijn klas gewoon geweldig. De leerkrachten hadden ons ook heel erg graag (behalve die van fysica, maar die mocht geen enkele klas). Ik ging door de zwarte stalen schoolpoort en stapte linea recta naar mijn vriendengroepje die gezellig en rillend in een hoekje stond. ‘Ella kom vlug’ zei mijn zo mondige vriendin Steffi. Ze was een klein meisje met een Chinese afkomst en ze kan echt Chinees. Ze kan echt heel lekker bakken en haar cake is zeker een aanrader. Ze opende de kring een beetje zodat ik me er in kon schuiven. Na wat duwen stond ze naast mij en langs mijn andere kant stond mijn andere beste vriendin. Michelle , zij was (samen met mij) het grootste muziektalent van onze school. Ook is ze één van de grappigste meisjes die ik ken. Nu niet dat ik eigenlijk veel mensen ken maar dat doet er nu niet toe. Voor mij stond Kasper. Hij was een GEWONE vriend. Hij was altijd redelijk stil maar ook hij kon mooi zingen. Wel was hij redelijk introvert , maar als hij je éénmaal vertrouwde praatte hij wel redelijk veel. Hij was de slimste van alle jaren hoewel hij dat nooit toegaf, maar deze dude behaalde wel 92 voor zijn examen fysica waar slechts maar een derde van alle studenten door was. Zijn minpunt is wel dat hij 1m83 was. Dus iedereen moest na een halve seconde oogcontact de volgende dag een afspraak maken bij de masseur om de nekpijn weg te laten halen. ‘Je deed er zo lang over.’ zei hij tegen mij. ‘Dude , niet iedereen heeft die benen waarmee jij over een 2 meter hoge haag kan stappen.’ antwoorde ik hem al lachend.

Steffi schraapte haar keel om iets belangrijks te zeggen ‘Ik hoorde ,toen ik toevallig bij de lerarenkamer stond, dat er een nieuwe jongen bij ons op school komt. Hij zou in jouw klas komen te zitten’ zei ze al knikkend naar Kasper. Iedereen weet dat Steffi nooit “toevallig” aan de leraarskamer staat maar daar altijd gretig naar alle nieuwtjes luisterde. Kasper hief zijn hoofd op om te denken ‘Ah ja, dat is waar. De leerkracht had het er 3 weken geleden over.’ Iedereen keek hem met een serieus-waarom-vertelde-je-ons-niks blik aan. Hij hief zijn armen omhoog en gaf zich over een het beklaag van ons over hoe slecht zijn geheugen wel was en dat hij dringend moest leren wat belangrijk was om te vertellen. De bel ging en we vertrokken naar onze lokalen op een tempo dat een slak ons met gemak kon inhalen. Toen we het lokaal in strompelden stond de leerkracht al nerveus op het bord te schrijven wat het lesonderwerp ging zijn van vandaag. Ik ging naast Michelle zitten. ‘We nemen allemaal ons grammatica boek op pagina 234 en lezen het stuk over onregelmatige werkwoorden.’ zei meneer Boets. Hij was een normale man op het vlak van lichaamsbouw. Het geen waaraan je hem altijd aan kon herkennen was zijn kledingstijl. Laat mij het je beschrijven zwart, zwart en nog eens zwart. Al zijn kleren inclusief schoeisel waren altijd zwart. Sommige dachten dat hij aan het rouwen was voor zijn gestorven vrouw. Steffi had het eens op haar “subtiele” manier onderzocht. Een korte beschrijving : ze was het hem gewoon recht in zijn gezicht gaan vragen. Ze mocht een hele woensdag na blijven, omdat de leerkracht het heel onbeleefd vond van haar dat ze dat vroeg. Maar ze had toch een goed antwoord kunnen ontfutselen. “Ik heb nooit een vrouw gehad, maar ik deze kledingstijl voelt gewoon comfortabel aan.”, was het antwoord dat ze gekregen had. Sommige van onze klas hadden, ter compensatie, Steffi een broodje betaalt voor het onder nemen van haar uiterst “geheime” missie.

Iedereen was intussen in uiterste concentratie de uitleg aan het lezen toen erop de deur geklopt werd. Meneer Boets draaide met zijn ogen ‘Binnen’. Alsof er een signaal was gegeven draaiden we met heel de klas ons hoofd naar de deur. Er stond een jongen ,die op zijn schoenen na ook bijna helemaal in het zwart was gekleed. Zijn witte schoenen hadden bijna dezelfde kleur van zijn bleke huid en hoewel zijn groene ogen totaal niet pasten bij zijn zwarte kleren, hadden ze wel iets speciaals. Ze straalden zowel verlegenheid als zelfvertrouwen uit. Hij had een vaste blik en nam alles goed op maar zijn ogen flitsten alle kanten uit.

‘Excuseer mij, is dit het F 115 lokaal ?’ vroeg hij met een duidelijk niet-Antwerps accent. Meneer Boets leek door de plotse verschijning geflatteerd. Een glimlach verscheen op zijn gezicht ‘Nee, dit is het E 115 lokaal. De F gang bevindt zich een verdiep boven deze gang. Ik zal iemand mee sturen die je het lokaal kan aanwijzen.’ Hij keek rond in het lokaal , maar iedereen moest nog even bekomen van de schok die ze hadden gekregen van de eerste lach op het gezicht van meneer Boets, waardoor niemand zich vrijwillig aanbood. ‘Ella, zou jij even kunnen mee gaan met deze beleefde jongeman om hem het juiste lokaal aan te wijzen.’ Ik stond op en ging in de richting van de nieuwe jongen. Hij deed een paar stappen achteruit om mij de gang in te laten. Mijn leerkracht deed de deur zachtjes dicht en ik hoorde hem zeggen dat iedereen zich verder moest concentreren op de les.

De jongen keek me soms is zijdelings aan, maar maakte geen oogcontact. Ik voelde me zoals een fles water die werd gescand door de politie om te kijken of het geen alcohol was. Na een lange stilte liet hij zijn stem is horen. Die was verrassend zacht maar toch nog laag ‘Het lijkt hier wel een doolhof.’ Ik lachte zachtjes en zag aan zijn lichaamshouding dat hij een antwoord verwachte. ‘Ik verdwaalde hier ook in mijn eerste week. Soms nog steeds om eerlijk te zijn.’ Nu was het zijn beurt om zijn lach op te zetten. Het was een warme en oprechte lach. Vlak voor zijn lokaal dat ik hem had aangewezen vroeg ik zijn naam nog. ‘Ik heet Theseus.’ Hij keek me nu wel recht in mijn ogen en draaide zich dan sierlijk om voordat hij op de deur klopte en naar binnen ging. Ik bleef nog een paar luttele seconden staan en dacht na over wat ik nu eigenlijk was te weten gekomen. Steffi zou zwaar teleurgesteld zijn in mijn ondervragingstechnieken. Ik liep de trap af maar ik voelde nog steeds de aanwezigheid van de jongen rond me heen alsof er een wervelwind om me heen vloog. Ik stapte mijn klaslokaal binnen en ging terug op mijn plek zitten terwijl Meneer Boets ons een preek aan het geven was over hoe slecht onze mails wel scoorden op het vlak van dt-fouten. Die man moest echt priester worden, hoe hij mensen kon doen in slaap vallen met zijn speeches was bewonderenswaardig.

Michelle keek me met vragende ogen aan en ik bracht mijn verslag al fluisterend aan haar over. ‘Hij zei niet veel in de gang. Hij vond dat de school op een doolhof leek en zijn naam is Theseus.’ Ik keek haar aan met trotse blik. Ik had een wat-weet-je-nog-meer houding terug verwachte maar het enige wat mijn ogen als geschenk kregen was een opgetrokken wenkbrauw en een domme blik in haar ogen. ‘Je moet meer lezen Ella. Theseus is de naam van de Griekse held die zich in het labyrint waagde om de Minotaurus te doden.’ Ze draaide zich weg en deed weer alsof de les mee volgde. Was ik serieus voor de gek gehouden? Ik sloeg mijn boek open en beloofde me zelf plechtig de jongen zoveel keer te slaan als zijn echte naam lang was. De eerste twee lessen waren eindelijk gedaan. Ik smeet mijn boeken in mijn rugzak en ritste hem dicht. Michelle en ik liepen naar de speelplaats opzoek naar de leugenaar. Ik voelde mij precies een FBI agente. Wel een hele slechte want we vonden hem nergens.