10. Het afscheid

Ik ben blij dat Atem een man van zijn woord is want er is inderdaad niks gebeurd. Niks meer dan knuffelen en zoenen. Alles lijkt weer normaal te zijn in het paleis. De kinderen die samen spelen, vooral de jongste. Degene die vier jaar zijn, krijgen hier les.
'Chione?' probeert Tristan.
Zelf glimlach ik naar hem. 'Ja?' Ik lig op een bank in de tuin met Seth, die vrolijk rond loopt en een vlinder probeert te vangen. 'Ja, ik ben het.'
Tristan lijkt opgelucht te zijn. 'Dank je.' Hij komt bij mij zitten. 'Vindt je Atem leuk?'
Wat uit het veld geslagen, kijk ik naar hem. 'Ehm, op een bepaalde manier wel,' geef ik toe naar de halve waarheid. 'Waarom vraag je dat?'
Hij draait zich naar mij, met een been op de bank. 'Ik heb je gezien met Yugi.' Hij praat zacht en toch verstaanbaar.
Wat ik niet begrijp. 'Op welke manier? Ik zie hem regelmatig omdat Yugi een vriend is.'
'Ik denk dat het in de nacht is geweest voordat we hier terecht kwamen. Ik heb gezien dat je hem zoende.' Zijn wangen krijgen een rode kleur.
'Wat?' reageer ik. 'Ik en Yugi? Nee, dat is onmogelijk. Hij is een vriend en hij is met Téa. Dat weet iedereen.'
Tristan schudt zijn hoofd. 'Ik weet wat ik gezien heb. Je zoende hem echt.'
Chione, het spijt me, volgens mij heb ik toen voor het eerst mijn man weer gezien na, ik weet niet hoelang, is Mana's reactie. 'Oh,' mompel ik. 'Tristan, dat was Mana met Atem. Ik weet dat Atem en Yugi enorm op elkaar lijken. Verwar dat niet met mij en Yugi, ik heb alleen vriendschap met Yugi en dat zal nooit meer worden. Zulke gevoelens heb ik niet voor hem.'
'Toch, vanuit mijn kant, lijkt het op jou en Yugi. Wat als Téa er achter komt?' vervolgt hij.
'Tristan, jij weet niet wat die twee voor elkaar voelen. Mana en Atem zijn getrouwd én hebben kinderen.' Mijn blik gaat naar Seth, die naar ons komt en in zijn ogen wrijft. Moe, weet ik. 'Wat die twee voelen voor elkaar, hoop ik ook te vinden. Een liefde gebaseerd op wederzijdse respect, loyaliteit en enorm beschermend.' Ik til Seth op.
Hij gebaard naar de kleuter. 'Hij noemt je anders mama.'
Waar ik om glimlach. 'Dat maakt voor hem ook niet uit. Mana is bij mij en lichamelijk gezien, lijk ik wat op haar. Om die reden dat Seth gewoon mama zegt. Hij begrijpt niet eens wat er allemaal speelde de afgelopen paar dagen. Of dat hij weet hoe het zit met mij en Mana.' Nu draai ik mijn hoofd naar hem. 'Waarom wil je dat weten? Je vraagt mij iets te herinneren terwijl ik gaten heb in mijn geheugen. In het begin wist ik het niet eens van Mana, ze zal vast een paar keer mijn lichaam over genomen hebben.'
Waarop Tristan normaal gaat zitten en staart hij vooruit. 'Ik...,' begint hij.
Ik leg Seth, op de bank en veilig weg van de rand. 'Tristan, verwar Mana's verliefdheid en verlangen naar haar man niet met die van mij. Ja, op een manier hou ik wel van Atem maar hij kan mij niet geven wat ik wil. Mijn ziel is jarenlang van hem verwijderd want binnenkort zullen we weer terug keren naar onze eigen tijd.' Met mijn hand draai ik zijn hoofd naar mij. 'Wat is er met je?'
'Sorry dat ik jullie onderbreek.' Atem verschijnt en tilt hij Seth op. 'Ik leg hem wel op bed.'
Nu reageert Tristan niet. Behalve een blik naar Atem en dan kijkt hij voor zich uit.
'Chione, heb je een moment? Ze is zo terug, Tristan.'
Ik volg Atem. 'Wat is er?'
'Ik denk dat hij je probeert te vertellen dat hij je leuk vindt.' Atem legt Seth beter in zijn arm. 'Wat je ook voor mij voelt, dat zal verdwijnen als je hier weg gaat. Je hebt nog een heel leven voor je, in je eigen tijd. Pas wanneer je aan het eind bent van je leven, kom je terug hier.'
Mijn blik gaat van hem naar Tristan, die met zijn armen op zijn benen steunt.
'Hoe lang ken je Tristan?' wilt Atem weten.
Pff. 'Ik geloof bijna een jaar nu,' antwoord ik.
'Ook al is Mana er nog, kan ik je niet tegenhouden om iemand te vinden waar jij je comfortabel bij voelt. Iemand waar jij je leven mee wilt doorbrengen,' gaat Atem door. 'Geef hem een kans, zie naar wie je hart je toe leidt.' Met die woorden verdwijnt hij en gaat hij richting de trap.
Ik ga weer naast Tristan zitten. 'Tristan,' begin ik nu en draai ik zijn hoofd. 'Mana hoort in deze tijd. Mijn leven is thuis in Domino City.' Ik lik mijn lippen. Tegelijk om hem te testen. Ja hoor, zijn ogen gaan iets omlaag. 'Ik zou niet weten waar mijn leven mij heen brengt. Dat ik iemand zal vinden die mijn man word. Misschien zelfs een goede vriend die mijn eerste liefde lijkt te zijn. Daar kom ik pas achter als ik thuis ben.'
'Chione.'
Om mijn hoofd te schudden. 'Dit is mijn verleden. Niet mijn toekomst,' maak ik duidelijk. Oké, duidelijker dan dit kan ik het niet maken en kus ik Tristan.
Even hapt hij naar adem door de kus, maar dan herstelt hij zich en legt hij zijn hand achter in mijn nek. Tegelijk dat de kus nu veranderd naar een zoen en gaat hij liggen, mij met zich mee trekkend.
Wanneer ik hem los laat, zie ik een glinstering in zijn ogen. 'Geen idee of ik mij alles zal herinneren, maar weet een ding. Als wij samen horen, dan zullen we elkaar terug vinden.' Even glimlach ik en druk ik mijn lippen op de zijne.
Gewillig gaat hij er op in en trekt hij mij tegen hem aan. Al stopt hij opeens vlug. 'Chione, dit is niet...' Hij is wat buiten adem. 'Niet verstandig,' maakt hij zacht af. 'En iedereen kan ons zien.' Tristan laat mij geheel los en gaat zitten.
'Tristan,' zucht ik en kijk ik rond. Niemand. Waar anders Fahid hoort te zijn, is het leeg. 'Wil je dan meer? Is een kus niet genoeg?'
'Ja,' mompelt hij net verstaanbaar.
Ik ga staan, pak zijn hand en trek hem overeind. 'Hoe lang al?' wil ik weten en maak ik gebruik van de verstopte deur. Welke leidt naar de slaapkamers, waar we ongezien komen. Wel dat ik Atems kamer over sla en een andere kamer in ga.
'Chione, dat zou ik niet kunnen. Mana is er ook nog...'
'Tristan,' stop ik hem vlug. 'Het is mijn lichaam.' Ik leidt zijn handen naar mijn nek. 'Maak de ketting los.'
Wat hij doet.
'Nu ben ik het. Geen Mana.' Ik leg de ketting op een tafeltje. 'Zolang ik die ketting niet om heb, is Mana er niet.' Om nu meer in zijn armen te springen en kus ik hem weer. 'Dit is voor jou en mij,' fluister ik.
Het is genoeg dat hij ons op bed legt en draait, met hem bovenop. 'Denk je dat we ons dit zullen onthouden?'
'Geen idee, ik weet wel dat we elkaar weer zullen vinden, als wij samen horen te zijn.' Ik leg mijn hand tegen zijn wang.
Zijn ogen veranderen op slag en buigt hij zijn hoofd omlaag. 'Blijf alsjeblieft voor de nacht.' Een korte kus volgt. 'Zelfs al is het maar een nacht, blijf bij me.'
De gevoelens en emoties die een kus los maken, kan ik niet anders beschrijven als liefdevol, teder en toch vol van passie. Bijna een week gevoel in mijn buik. Ik knik en kus hem. Welke hij beantwoord.

'Chione,' klinkt een stem. Helder, zuiver en toch mannelijk. Haast aangenaam.
Ik merk dat ik niks kan zien. Alleen een soort licht dat mij volledig omringt.
'Je kunt mij niet zien. Ik wil je bedanken voor het herstellen van de tijd. Je kan op elk moment terug gaan naar je eigen tijd en je vrienden zullen meegaan.'
'Echt waar?' Ik kan weer terug naar mijn eigen tijd.
Even is het stil.
'Ja.'
'Maar... hoe kan dit?' wil ik weten.
'Ik praat met je ziel, je lichaam ligt in bed. Naast een man die enorm van je houdt,' gaat de stem verder. 'Je zult je dan niks meer herinneren als je terug thuis bent, de liefde die je voelt voor hem, verdwijnt echter niet. Het staat in de sterren geschreven, je zult een relatie krijgen met hem en zelfs kinderen schenken.'
Met Tristan? 'En Atem dan, ik weet dat ik ook gevoelens voor hem heb.'
'Die gevoelens vloeien voort uit het verlangen dat Mana heeft voor haar man. Pas als je ziel naar het hiernamaals gaat, zul je Atem weer zien en zal je je geheugen weer volledig terug krijgen. Dat is inclusief alles wat er gebeurd is.'
'Dus... ik kan hem ooit weer zien. Ik kan hier weer terug keren?' Het is een antwoord op de vraag, die ik niet hardop stel. 'Wacht, in hoeverre heb ik er invloed op, op hoe we terug keren? Ik wil graag afscheid nemen van iedereen.'
Opnieuw dat het even stil is. 'Je krijgt nog een dag en nacht. Daarna zul je pas wakker worden in je eigen tijd en in je eigen lichaam, met geen enkele herinnering van wat er hier is gebeurd. De tijd is hersteld en daardoor creëert het een andere tijdlijn. Dingen die je meegemaakt heb, zullen dan niet langer meer bestaan. Je hebt mijn dank, Chione. Leidt je leven en geniet ervan, het leven is soms kort.'

Mijn ketting heb ik weer om en ga ik onder een boom zitten in de schaduw. Waar ik in een stukje meloen bijt. Mana, ik ga binnenkort weg. Jij hebt dan weer je lichaam terug. De tijd is hersteld en het is mijn tijd om te gaan. Je weet dat dit mijn tijd niet is. Ik weet het. Ik ben je eeuwig dankbaar voor wat je gedaan hebt voor mij en Atem. Het is vast niet altijd makkelijk met twee zielen in één lichaam. Ze zit naast me, meer doorzichtig als een geest. Geeft niet, alles went. Ik zal mij alleen niet herinneren wat er hier is gebeurd. Niks en niemand. De anderen waarschijnlijk ook niet. Ik zucht even diep. Oké, ik merk het wel dan. Geniet van je laatste avond hier. Ik neem het jou of Atem niet kwalijk als je de ketting nog een keer af doet. Ik heb hem voor mijzelf als jij weg bent. Dank je. Ik zie haar glimlachen.

'Jij bent stiller dan normaal.'
Ik kijk op naar Atem. 'Afscheid nemen valt soms zwaar,' merk ik op met een zucht. 'Niet dat ik mij alles zal herinneren maar toch. Ik zal het toch missen.'
Atem steekt zijn hand uit. 'Dus je gaat binnenkort weg.'
'Het is mijn laatste nacht,' beken ik.
Met een glimlach, trekt hij mij met zich mee. Mee naar boven, naar zijn slaapkamer. 'Is het goed dat ik,' wijst hij naar de ketting.
Om zelf de ketting af te doen. 'Mana stelde het zelf voor.'
'Verbaasd me niks.' Hij legt zelf de ketting op een tafeltje. Vervolgens trekt hij mij in zijn armen voor een kus en belanden we daarna op bed. Zacht, en aangenaam, lacht hij. 'Er is altijd plek voor je hier. Je bent hier welkom, Chione.'
Ik laat mijn hand over zijn rug glijden naar zijn heupen, terwijl zijn handen de bandjes van mijn bovenarmen weg halen. 'Ik hou van je,' adem ik en geniet ik van zijn aanraking.
Kort tilt Atem zijn hoofd op en kijkt mij diep aan in de ogen. 'Ik hou ook van jou, Chione.' Hij trekt zijn shirt uit en buigt zich over mij heen. Tegelijk zijn lippen op de mijne voor een kus.