Thoughts 01 | Powerlesness

Frustratie
Onmacht
Lichte woede

Die tweede is denk ik nog wel het ergst. En het is ook degene die eigenlijk die andere twee veroorzaakt.
Eerst wordt het concert van een artiest die ik het allerliefste nog live wilde zien afgelast. Vervolgens gaat een evenement waar ik stiekem toch wel naar uit hebt gekeken ook niet door. En dan, als of dat allemaal nog niet sneu genoeg was, wordt die vakantie waar ik nu al zo'n twee jaar naar toe leef geannuleerd.
Het frustrerende aan dit alles is dat ik er absoluut geen invloed op heb. Ik kan er niks tegen doen. Maar diep van binnen wil ik dat wel. Voor mijn gevoel kan ik er wel wat aan doen, maar het kan niet. En dit zorgt voor alleen maar meer frustratie. Het geeft me het gevoel dat ik vast zit, dat ik nergens heen kan.
Dat is technisch gezien ook zo. Tenzij het echt noodzakelijk is om naar buiten te gaan, moet je eigenlijk binnen blijven. Normaal had ik ook wel eens dagen dat ik de deur niet uitkwam. Toen was het ook niet erg. Maar nu, nu iedereen thuis is, nu iedereen eigenlijk nergens heen gaat, voel ik me ontzettend beklemt. Voor mijn gevoel kan ik nergens even alleen zijn. De afgelopen vijf dagen ben ik aan het werk geweest en heb ik naast die paar uurtjes op een dag dat ik even op mijn kamer bezig was met school eigenlijk alleen maar met andere mensen gezeten. Ik hou van ze, met alles dat ik in me heb, maar de hele dag bijna alleen thuis zijn is toch wel erg prettig.
Mijn vakantie gaat niet door, wat me doet vrezen dat die van mijn ouders ook niet doorgaat. Dat zou betekenen dat ze waarschijnlijk de hele zomer ook om de dier hangen en dat ik dus alsnog zes weken met ze zit opgescheept. Ik keek er zo naar uit om drie weken zo goed als alleen thuis te zijn. Daar had ik nou echt behoefte aan...

Voel jij je ook wel eens zo?