I think, we got a date.

-Een week later-

Ik had het gesprek, of liever de ruzie, met mijn ouders overleefd. Maar ik had, zoals ik al verwachtte, een week huisarrest gekregen. Niet dat het me veel kon schelen, ik was anar het concert geweest en dat kon niemand me nog afpakken. Ik lag nog in mijn bed toen ik de beltoon van mijn Gsm hoorde afgaan. Ik keek op hetschermpje maar herkende het nummer niet.
‘Euhm… Halllo?’ vroeg ik.
‘Hi, it’s me.’ zei een stem die me heel bekend voorkwam.
‘Who are you?’ probeerde ik in mijn beste Engels.
‘I guess I’m Justin Bieber.’ Wat? Justin Bieber? Hier? Nu? Justin Bieber die me opbelde? Onmogelijk!
‘How do you get my number?’ stamelde ik.
‘I’m Justin Bieber, remember!? No, no. I saw you on the concert and I liked you, so I did some research…’ Oké, Justin Bieber die mij wel zag zitten? Dit was vast een domme grap van iemand. Zuchtend drukte ik op de rode knop. Hier had ik geen zin in!

-Een paar dagen later-

Ik hoorde de beltoon van m’n Gsm ergens vanuit mijn kamer komen. Oh my god, waar had ik hem ook alweer gelegd? Ergens op mijn bureau… Ah daar!
‘Hallo?’
‘Hey, it’s me again, Justin. I’m so sorry. But… Ik zal Nederlands praten!’ klonk het uit de telefoon. ‘Ik weet dat je denkt dat dit een grap is en zo, en geloof me, als ze mij hadden gebeld had ik het ook niet gelooft. Maar, ik meende echt wat ik zei!’
‘Euhm…’ ik wist even niet wat zeggen. Nu geloofde ik nog minder dat het echt Justin was! Justin Bieber die Nederlands praat? Komaan! ‘Sorry, maar ik heb écht geen zin in dit spelletje!’
‘Maar het is geen spelletje!’ riep hij door de telefoon. ‘Ik ben het écht,ik zweer het! Hoe kan ik ervoor zorgen dat je me gelooft?!’
Ik dacht even na en hij waarschijnlijk ook, hij zei toch niets…
‘Ik denk dat ik een idee heb,’ zei Justin of wie het ook was plots. ‘laten we afspreken, dan zie je het zelf!’ Ik zweeg even. Afspreken met iemand waarvan je niet eens zeker weet dat het die persoon wel is? ‘We kunnen op een drukke plaats afspreken als je dat leuker vindt.’ Voegde hij eraan toe omdat hij waarschijnlijk wel door had waarom ik zweeg.
‘Oké,’ zuchtte ik. Ik kon het in elk geval proberen. ‘Waar?’
‘In Brussel? Voor het standbeeld van “Manneken Pis”? Op zondag?’ vroeg hij.
‘Oké, is goed. Zie je dan. Daag.’
‘Ja, byee, tot dan.’ En hij legde af. Ik liet me achterover op mijn bed vallen. Waar had ik me nu weeral ingewerkt!?

Vorig dreigement ben ik dus niet nagekomen, ben een beetje Quizletverslaafd (: