Week van 16 maart: Lass mich nicht mehr los ...

Met de laatste krachten in haar lijf, probeerde Aide haar recht te trekken. Haar broer probeerde om het monster van haar weg te houden, maar al snel vloog hij met een smak tegen te muur en verloor tijdelijk het bewustzijn. Water omwikkelde de tiran nog voor hij de vrouw kon bereiken en hij viel tegen de grond.
'Aide!' riep de man die het water onder controle hield. Hij had vele namen, maar haar favoriet was Dero.
'Halt mich fest.' riep hij haar toe, toen hij naar haar toe kwam. Ze nam zijn hand stevig vast en hij hielp haar recht staan, waarna hij haar stevig tegen zich aan drukte door haar midden vast te nemen. Hij mompelde een paar woorden en voor Aide het goed besefte, schoten ze omhoog door midden van een waterstraal. Hij zette haar op een veilige plaats op de rotsblokken, maar ze liet zijn hand niet los.
'Lass mich mitgehen, bitte.' smeekte ze hem, maar hij schudde zijn hoofd. Ze was zo verzwakt dat ze amper op haar benen kon staan, hoe zou ze dan kunnen vechten tegen dit duister wezen?
'Du wissen dass es nicht geht.' probeerde hij haar te overtuigen, voor het wezen recht kon staan. Maar ze bleef koppig aanhouden en hij zuchtte diep, hij wist dat hij niet anders kon.
'Hahaha, did you really thing you could destroy me with only that?' het monster, die uit een heel andere dimensie was verschenen, sprak een taal die eigenlijk niet te begrijpen was voor het menselijk oor. Maar door haar krachten en de ontwikkelingen die ze had doorgemaakt, zette ze die vreemde woorden om in een algemene taal die ze het best begreep. Ze keek de man tegen haar doordringend aan en alsof hij haar ongesproken woorden verstond, knikte hij bevestigend. Met haar hand op zijn schouder, stond ze recht en keek onbevreesd naar het monster voor haar die onophoudelijk bleef lachen. Hij dacht dat hij gewonnen had, maar daar dacht hij verkeerd.
'In der Blüte meiner Zeit, hast du mir mein Herz geraubt.' begon zij het melodie. Zodra ze de eerste woorden sprak, leek er zachte muziek rondom de twee mensen te hangen. Dero kon de tonen horen alsof ze naast hem werden gespeeld en hij hoopte dat wat Aide ging proberen ook ging lukken. Elk woord dat ze zong, maakte dat er wind zich verzamelde.
'Voller dunkler Einsamkeit, hattest du es mir erlaubt.' vervolgde hij haar lied en zo vulde ze elkaar aan. Een enorme windstoot cirkelde rond hun, gevolgd door waterstralen. Het lachen van het monster voor hun was hem vergaan toen hij doorhad wat er gebeurde. Hij probeerde hen uit elkaar te halen, maar het lukte hem zelfs niet om voorbij de kolkende elementen te geraken. Terwijl ze hun melodie verder bleven zingen, versnelde het kolken rond het monster.
'Lass mich nie mehr los, halt mich fest bis zum Tod.' zongen ze samen, waarna ze elk een hand richting de wezen en hun element hun werk deden. De enorme kolk viel het monster aan, waardoor het aan kracht verloor en achterover viel. Als ze beiden over de rotsen keken, zagen ze het lichaam krimpen tot zijn normale vorm. De ooit vreedzame man lag bewusteloos op de grond, waarom hij zich aan de duisternis had overgegeven wist niemand. En toen verloor Aide zelf het bewustzijn, aangezien ze haar laatste krachten had gebruikt om het monster te verslaan. Behendig ving Dero haar op en met een waterstraal zakte hij terug naar beneden. Hij ging naar de jongen die langzaam wakker werd en achter zijn zus zocht.
'She fought well, let's go home and rest.' zei hij, terwijl hij zijn best deed om engels te praten. Dero kende verschillende talen en laat engels nu een van zijn minst gekende talen zijn. Maar toch probeerde hij zijn best te doen om zich verstaanbaar te maken. De jongen knikte, om vervolgens met zijn eigen waterstraal richting het schip te gaan waarmee ze hier waren geraakt. Hopend dat ze nooit meer op deze plek moesten weer keren. Zodra hun schip een van de hoge bruggen op ging, verdween langzaam elke brug die in verbinding stond met deze plek. Mocht het monster in de man ooit weer controle krijgen, kon hij nooit meer deze dimensie uit geraken. Want diegene die deze plek in deze dimensie had ontworpen, had de plek voorgoed achtergelaten en de bruggen achter hem gesloten.