Chapter #6.

# Taylor

Ik plof neer op de zetel en kijk zijlings naar het meisje. Ze is heel erg knap, maar ziet er zo sip uit. Ik voel me lichtjes ongemakkelijk en weet niet wat ik moet doen. ’Ik ben Taylor’ zeg ik dan maar. Het meisje draait zich naar me om en glimlacht moeilijk. ’Riley.’ Ik knik zachtjes en kijk haar dan schuin aan. ’Oké normaal gezien ben ik niet zo rechtuit, maar wat is er met je?’ Ze glimlacht weer vaag en schud haar hoofd. ’Niets’ antwoordt ze en er rolt meteen een traan over haar wang die haar woorden ontkracht. ’Hé gaat het?’ Ik leg voorzichtig mijn hand op haar arm en kijk haar bezorgd aan. ’Het is niets belangrijks’ Ze schud haar hoofd. ’Natuurlijk wel, anders ween je niet’ Ze kijkt me twijfelend aan. ’Ik ben een goede luisteraar’ dring ik verder aan. Normaal gezien ben ik niet zo pushy, maar ik weet dat waar ze ook mee zit het er uit moet. ’Het gaat over een jongen.’ Ik knik begrijpend. Natuurlijk is het een jongen. ’Of eigenlijk meerdere.’ ‘Hoezo?’ Ze glimlacht voorzichtig. ’Mijn liefdesleven is gewoon gedoemd.’ ‘Dat denk je maar! Je bent nog jong, zo’n dingen gebeuren. Vertel.’ ‘Wel mijn lief, Jake, heeft het uitgemaakt. De zoveelste al, het lijkt alsof ik altijd de slechtste jongens er uit kies weet je.’ Ik knik begrijpend. Ik weet er alles van, vroeger koos ik ook altijd voor de slechte jongens, daarom heb ik al in geen tijden meer een lief gehad. ’Weet je als hij het uitmaakt met jou, dan is hij gewoon een zak. Dan is hij je niet waard.’ ‘Je kent me amper’ protesteert ze. ’Daarvoor hoef ik je niet te kennen.’ Ze knikt langzaam en kijkt voor zich. ’Waarom moet liefde ook zo moeilijk zijn? Ik bedoel, ik wist telkens dat er iets fout zat, maar dan keek hij me weer aan en was alles weer goed. Zo ging het elke keer en dan plots dumpt hij je’ ze schud haar hoofd. ’Maar jij gaat naar één van de meest exclusieve danskampen ever! Jij gaat je daar amuseren en dansen tot je er bij neer valt. Laat die Jake stikken in zijn ego, vroeg of laat komt hij er wel achter wie hij heeft laten gaan en dan is het voor hem te laat.’ ‘Dankje. En sorry.’ ‘Waarvoor?’ Ik trek verbaasd mijn wenkbrauwen op. ’Wel we kennen elkaar niet eens en ik zit je al de oren van je hoofd te zagen’ lacht ze. ’Nja, dan hebben we al meteen een band hé!’ glimlach ik.
’Oooh als dat Taylor niet is! Ik dacht al dat ik je stem herkende’ hoor ik een irritante stem achter me zeggen. Zeg dat het niet waar is! Glimlachend draai ik me om. ’Ooh Megan! Hebben ze je nog toegelaten dit jaar?’ vraag ik zoetjes. ’Voor de ster van het kamp is er altijd plaats hé’ zegt ze zelfverzekerd. Of voor het meisje met de rijke pappie. ’Oh kijk hét heeft een vriendinnetje gevonden.’ Megan werpt een blik op Riley en glimlacht vals. ’Als je wilt kan je nog altijd bij ons komen zitten hoor schat. Plaats genoeg hier.’ ‘Ja omdat er niemand bij je wil zitten’ mompel ik. ’Zei je iets Taylor?’ ‘Nee hoor.’ Megan draait zich terug naar Riley en kijkt haar indringend aan. ’Wel?’ vraagt ze ongeduldig. Als er één ding is waar Megan niet tegen kan, is het wachten. En dat is maar één van de veeeele dingen. ’Nee dankje. Ik zit wel goed hier’ antwoordt Riley. Megans gezicht betrekt en ze laat zich achterover in de zetel vallen. Naast haar zie ik hoe Ashley met haar ogen rolt. Ik snap niet hoe ze het uithoudt bij die feeks.