Scar 172

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Ze haalt diep adem en lacht verbijsterd, waarschijnlijk door het laatste restje zenuwen dat nu naar boven komt. Ik weet niet precies waarom, maar het werkt zo aanstekelijk dat ik ook begin te lachen. Het is niet echt een hele humoristische lach, alsof er net iets zo grappigs is gebeurd dat we niet meer bijkomen, maar het is juist een beetje ongemakkelijk. We waren net dichter bij de dood dan ik kan bevatten. Als haar vader het aanbod niet aangenomen had, dan waren we nu misschien al dood geweest, of werden we nu misschien wel ontvoerd zodat hij ons in Rusland hoogstpersoonlijk zou kunnen doden. En die zenuwen, dat besef, zorgt ervoor dat we nu, in de stilte van de nacht, niet meer bijkomen van het lachen.