Intro

Ze reed door het bos, haar paard sprong over dunne kronkelende stromingen en gladde rotsen. Ze ontweken en ritselden langs eikenbomen en onder neergelaten en afgebroken takken. Het bos begon breder te worden en dunne lagen van gevallen dennennaalden en bladeren maskeerden het gevaarlijke en drassige terrein. Alles vervaagde in een duizelingwekkende mix van aardse kleuren. Haar oren maakten nog onderscheid tussen de echoënde geluiden van bosdieren ver weg, en de zoete liedjes van de vogels. De lucht was altijd het lekkerste na een regenval. Ze haalde diep adem; de geur van dennen vermengde zich met de wind. Maar er was nog iets anders dat ze rook.

Ze liet haar paard stoppen en sprong er van af. Nadat ze dat deed, kwam haar voet vast te zitten in een moerasplas op de grond. De modder zoog haar voet naar beneden voordat ze de stabiliteit kreeg om haar voet vrij te trekken en wat van de natte kluiten af te schudden​​. De aarde liet uiteindelijk haar voet los met een modderige plop. Ze vond haar evenwicht tegen haar paard, die vreugde vond in de onverwachte pauze. Toen rook ze de geur opnieuw. Vuil en scherp. Ze stapte weg van haar paard.

De onnatuurlijke, verstikkende mist die een paar meter verderop op de bosbodem ronddraaide en zich uitstrekte, was het eerste dat sprak over een vreemd soort fout in het bos. Ze sjokte voort en zag ze de bron van de geur tussen een berg papperige bladeren. Ze waren zo groot als appels en bleek als ijs. Ze deden haar denken aan de made-achtige textuur van de ogen van een dode man. Ze bedekte haar gezicht met de boord van haar mantel terwijl ze zichzelf liet zakken om het van dichterbij te bekijken. Eieren. Klaar om te barsten bij de minste aanraking. Ze drukte de punt van haar schoen tegen een van de rotte eieren, een vreemde vloeistof liep eruit nadat deze als een blaar open knapte. Het enige dat nog over bleef van het ei was een transparant zakje met een zwarte omtrek van wat erin groeide voordat het begon te rotten.

Ze strompelde achteruit en draaide zich zo snel als ze kon om. Maar de nu nog sterkere geur volgde haar helemaal terug naar haar paard. Ze voelde zich ziek worden. Ze gaf hem een ​​schouderklopje, pakte de teugels stevig vast en draafde haastig weg.