3 Februari 2010

3 Februari 2010

Waarom is men zo blind? Waarom moet men van alles zo'n probleem maken? Het zou veel gemakkelijker zijn als iedereen gelijk zag wat het probleem was. Het zou het voor mij duizend keren makkelijker maken. Mijn hoofd ontploft, mijn hart staat stil. Mijn longen weigeren te functioneren en een donkere mist stijgt naar mijn hooft terwijl mijn wangen donker rood kleuren. Mijn lichaam staat als een standbeeld, het enige wat ik kan doen is naar hem staren, mijn adem inhouden en naar hem staren. Mijn vrienden begrijpen het niet, hij is toch geen persoon voor mij? Hij is anders, niet goed bij zijn hoofd, hij is slordig. Maar waarom vindt ik hem dan zo schattig? waarom zou ik iedere keer als zijn hand door zijn haar gaat willen dat het niet zijn, maar mijn hand was die door zijn perfecte krullen streelde. Waarom kunnen zij niet begrijpen wat ik voel? Hebben ze nog nooit die extreme explosie in hun onderbuik gehad, zo ene waar je van verstijfd, waar je van vergeet te ademen? -vast niet. Alles is zo verwarrend, ongeordend. Geen zinnig woord wil mijn lippen verlaten als hij me aankijkt. Zijn ogen zijn warm, hazelnoot bruin, met om zijn pupil heen een beetje groen. Hij heeft een te grote neus, en een schattige lach. In de afgelopen twee weken heb ik hem beter geobserveerd dan ik ooit gedaan had. Hij is bijlange niet perfect, dat is niemand. Maar hij heeft mijn hart veroverd, zonder enig besef, slechts met een onschuldige glimlach rond zijn lippen gevouwen. Zoals ik al zei, mijn vrienden begrijpen me niet, volgens hem ben ik totaal van de wereld als ik hem zie. Ze kunnen dan niet mijn wereld binnendringen, ze kunnen mij niet uit mijn gedachte halen. Alsof mijn geest zich op dat moment op een onbekend eiland bevind, een eiland dat te klein is om op een kaart te zien. Maar net groot genoeg voor mijn perfecte wereld. Ik vertelde ze dat het me speet, dat ik er niets aan kon doen. Maar ze konden er geen begrip voor opbrengen, vonden dat ik overdreef. Het stelt me teleur dat mijn vrienden zo weinig geven om mijn geluk. Misschien is het waar dat vriendschap slechts een illusie is waar we ons aan vast klampen, opdat we er niet helemaal alleen voor willen staan in deze koude, kille en vooral gevaarlijke wereld vol onvoorspelbaarheid en verraad. Maar wat wil ik dan? een eenling worden, zonder vrienden en slechts dromen hebben, wetend dat deze nooit zullen waargemaakt worden of vrienden hebben die me niet gunnen gelukkig te zijn in mijn eigen wereld, die onbegrip hebben voor mijn fantasie, mijn verhalen en voorkeur qua jongens? Om eerlijk te zijn zou ik geen van beide aangenaam vinden. Maar mijn voorkeur bestaat enkel in mijn perfecte droomwereld. Daar waar mijn vriendinnen mijn keuze accepteren, waar ze me steunen en aan het lachen maken, daar waar alles kan.

Percaya