Part 13.

“ – ‘Ik weet dat het misschien even pijn doet, maar je moet het doorstaan,’zegt een zware stem. Het geluid gaat traag en hangt bijna tegen rochelend aan.
‘Aah, auw,’hoor ik nu een stem zeggen. Een stem zo zoet en bekend. Het verschrikt en streelt me om die stem weer te horen. Maar ik kan geen beeld bij de stem vormen.
‘Doorzetten, vechten,’zegt de donkere stem. Ik weet niet wat ik van die moet denken.
‘Ah, het snijdt.’ De stem worstelt. Ik zie hoe hij met zijn benen trapt. Zijn vuist gespannen. ‘Het brandt,’zegt hij nu.
De donkere stem reageert kort met een bevestigend geluid dat het normaal is.
‘Argh.’ De kreet komt ver weg. Het klinkt diepgaand. Ik zie hoe hij met zijn armen begint te maaien. Zijn spieren gespannen.
‘Laat het ophouden,’zegt de stem dan. Hij schokt en vecht tegen de pijn. Tegen de krachten en beelden. Ik volg het niet meer en probeer mijn blik te scherpen. Eindelijk begin ik een gezicht te zien.
‘Volhouden, jongen. Ik weet dat het pijn doet.’ De zware stem spreekt niet geruststellend, maar eerder vermanend. Half verwijtend.
Ik voel een steek van medelijden voor de jongen. Zijn kermende kreten dringen bij me binnen en ik vind het niet fijn om te zien hoeveel pijn hij heeft. Hoe honingzoet zijn stem ook is, de pijn slaat met de geluidsgolven tot mij door. Ik wil naar hem toesnellen en de pijn wegnemen.
Ik richt mijn blik op zijn gezicht. De wazige vlek begint weg te trekken.
‘Ah!’roept hij hevig en kort. ‘Norah!’roept hij nu.
Meteen is de wazig vlek weg. Ik zie scherper dan scherp wie er op het bed ligt te kermen van doordringende pijn. Mijn adem stokt in mijn keel. Ik begint te schokken en schudden.
‘Norah!’schreeuwt hij uit. –"
Met een ruk open ik mijn ogen en zit rechtop in bed. Mijn lakens zitten strak om mijn middel. Ik voel hoe nat mijn bed onder mijn handen is.
Paul komt mijn kamer binnen. Hij heeft zijn ochtendjas half om zich heen geslagen. ‘Norah, alles goed lieverd?’
Ik heb mijn hand tot een vuist gebald en mijn adem is onrustig. ‘Ik..’
‘Je riep net heel hard Nick. Had je een enge droom?’
Ik knipper met mijn ogen. ‘Ik..’ Ik begin te ratelen met horten en stoten. ‘Ik droomde dat ik Nick zag. Hij kreeg iets van een dokter toegediend, maar hij had zoveel pijn. Hij had zoveel pijn, Paul. En hij riep mijn naam. Zou alles goed zijn?’
‘Rustig maar, meid.’ Paul strijkt langs over mijn haar. ‘Rustig, ssh. Stil maar. Je rilt helemaal en je ogen staan wild,’zegt hij. Hij drukt me tegen zich aan en probeert me te kalmeren.
Langzaam wordt mijn ademhaling weer rustig. ‘Ik ben zo bang dat hij pijn heeft. Dat het niet goed met hem gaat.’
‘Dat zijn we allemaal. Maak je alsjeblieft zo min mogelijk zorgen. We zullen zien. Het komt goed.’ Paul kijkt me doordringend en bezorgd aan.
‘Onze vakantie,’mompel ik zachtjes.
‘Wat zeg je, lieverd?’
Ik schudt mijn hoofd. ‘Nee.’
Paul strijkt nog een keer over mijn haar. ‘Ga maar weer rustig liggen. Probeer aan mooie dingen te denken. Morgen zullen we weer zien hoe het gaat, goed?’
Ik knik en ga braaf liggen. Ik voel me als een klein kind als hij me toestopt. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en wenst me een goede, verdere nacht.
‘Bedankt.’ Ik kijk toe hij de kamer uitloopt. Net als hij nog in de deuropening staat roep ik hem halt. ‘Bedankt, voor de goede zorg.’
‘Geen dank. Je bent Nicks vriendin, en een deel van ons gezin. Nu, slaap maar,’zegt Paul en sluit de deur achter zich.
Met een kleine glimlach op mijn gezicht draai ik me om en val langzamerhand weer in slaap.

Als ik wakker word is het vroeg voor mijn gevoel, maar misschien komt dat alleen doordat ik zo raar heb geslapen.
Ik herinner me eerst niets van de rare droom, maar als ik op de rand van het bed ga zitten beginnen mijn herinneringen weer terug te komen. Ik herinner me de drom waarin ik de lichte steken van Nicks pijn voelde. Hij had mijn naam geroepen. Ik hoorde het zo duidelijk dat ik het me niet kan hebben verbeeld of hebben gedroomd. Zou hij nog..
Ik zet mijn ellebogen op mijn knieën en laat mijn hoofd in mijn handen rusten. Ik hou mijn ogen dicht als ik mijn handen voor mijn gezicht houdt. Mijn adem is warm.
Nick, mijn Nick. De jongen van mijn hart. Mijn lieverd, mijn schat, mijn droom, mijn leven.
Hij is de reden dat ik ’s ochtends mijn bed uit kom. Hij is de stuwende kracht achter alles wat ik doe. Zonder hem is alles verloren..
Hij leerde me wat leven is. wat leven kan zijn. Wat familie is en wat het is om liefde te hebben. Nick heeft me gered..
Ik hou zoveel van hem. Ik heb nog nooit zo van iemand gehouden. Ik wist niet eens dat je zo van iemand kunt houden. Van mijn kruin tot in mijn tenen. Het stroomt door mijn aderen. Het is zo intens en diep, dat het soms bijna tot exploderen komt als ik me overgeef aan de opwellingen van liefde.
Ik weet dat dit echt is. Dat dit anders dan al het andere liefde is. Dat dit, de ware liefde is.
Nick is perfect. Alles klopt. Alles past en de puzzelstukjes vallen op hun plaats. We passen zo bij elkaar dat alles aan elkaar klikt. We voelen elkaar feilloos aan. Kunnen elkaar alles vertellen. Het voelt alsof hij me vanaf mijn geboorte kent.
Ik erger me alleen aan hem als ik zelf chagrijnig ben en zelfs dan is hij nog de liefste hij is perfect.
En hij is van mij.
Ik wrijf over mijn ogen, langs mijn neus en over mijn lippen. Ik vraag me af of hij ooit nog weer van mijn zal zijnen of hij terug komt.
Ik voel dat ik eigenlijk niet meer kan huilen. Het verdriet zit zo in me geworteld dat ik nu niet meer kan. Alsof ik leeg ben. Uitgehold.
Ik zucht en schudt mijn hoofd. Ik ben op aan mogelijkheden en uitvluchten. Ik weet dat ik er snel aan zal bezwijken.