De bijt van een yeti

[Kasper]
Ik en Steffi waren achter een pilaar gerold. Aan de overkant zagen we Benjamin op zijn arm kloppen om een afgesprongen vuurvonk te doven. "Waarom zijn we nu ook weer meegekomen?" vroeg Steffi geïrriteerd. Ik keek haar boos aan.
"Oh, sorry dat levend verbrand worden niet op mijn bucket list staat." zei ze, antwoordend op mijn blik. Ik draaide me naar haar toe en greep haar bij haar schouders.
"We gaan niet dood en stop met zo idioot te doen. We kunnen ze wel aan. Wij zijn zelfs in de meerderheid." zei ik. Ze trok zich los. Rondom ons lagen allemaal kooltjes. De leerlingen dromden rond ons heen en bemoedigden iedereen langs alle kanten, het voelde alsof we in een arena waren aan het vechten. Zolang niemand maar iets impulsief gaat doen komt alles goed dacht ik.

[Ella]

Ik en Wouter waren achter een steunpilaar gerend. Ik beet op mijn lip van woede. Ik had natuurlijk wel kunnen verwachten dat iets als dit kon gebeuren, maar dit ging gewoon te ver. Nu ging het echt te ver. Ik heb tegen een krokodil gevochten, ik ben naar hel gegaan en nu word ik nog bestookt met vuur. Ik voelde de irritatie groeien. Mijn handen waren tot vuisten gebald en ik voelde me mijn nagels in mijn handpalmen duwen. Ik keek naar de kooltjes die aan mijn voeten lagen. Mijn woede borrelde naar boven. Instinctief strekte ik plots mijn vingers. De kooltjes kwamen terug tot leven en waren nu gehuld in vuur. Het was een fel vuur bijna blauw. Wouter keek me verschrikt aan.
"Het is tijd dat we die losers is een lesje gaan leren." zei ik . Ik stapte tevoorschijn van achter mijn pilaar. Ik voelde mijn energie door mij aders en haren lopen. Ik strekte mijn armen naar voren en schoot mijn vuurballen met een geweldige kracht af.

[Kasper]
Ik had nog net gedacht dat we als we allemaal rustig bleven het goed zou komen, maar ja het was natuurlijk te veel verwacht van deze bende om niet iets impulsief te doen. Ella was net te voorschijn gesprongen en bestookte onze belagers met blauwe vuurballen. De aders in haar nek gloeiden alsof er lava doorstroomde in plaats van bloed.
"Steffi we moeten haar helpen." zei ik. Ik sprong recht en ging achter Ella staan. Met al mijn verbeeldingskracht trok ik een deel van het water, dat zich in een fontein in de buurt bevond, naar mij toe. Ik voelde zweet druppels opkomen maar zag ook dat het water langzaam naar mij toe kwam in de vorm een bol. Ella bleef maar vuurballen afschieten en Steffi gebruikte de kooltjes als munitie en schoot de soms nog brandede stenen. De pestkoppen hadden het nu wel wat lastiger en begonnen met hun vuur de aanvallen van ons af te wenden. Ondertussen waren er veel leerlingen rond om ons komen staan.
Met het water dat rond mij zweefde, zoals een hoepel die ik in de lucht hield, ging ik naast Ella staan. We halen ze neer. Samen kunnen we ze aan. Klonk er plots in mijn hoofd. Ons groepje keek elkaar wat raar aan. Het leek wat op de stem van Benjamin. Ik keek naar hem en hij knikte

[Benjamin]

Ik zag de moed en irritatie in mijn vrienden groeien. Ella was begonnen terug te vechten en de rest begon zich ook naast haar te plaatsen. Iedereen was eigenlijk op een lijn gaan staan. Zij hadden hun elementen om te vechten, maar ik had die niet dus ik moest iets anders verzinnen. Ik keek naar de tekens op mijn armen. Communicatie lag naast gedachten. Met een reden ? Ik hield ze beide voor mijn geestesoog. Ik hield een gedachte in mijn hoofd en probeerde die nu naar de andere te zenden. Plots zag ik witte slierten van rook van uit mijn voorhoofd naar hun voorhoofd gaan. Niemand reageerde er ook maar op. Ik moest wel de enige zijn die het kon zien. Ik zag ze plots wel allemaal naar mij kijken waardoor ik begreep dat het had gewerkt. Ik knikte en liep nu ook naar mijn vrienden met Simon die me volgde. Daar stonden we dan met ons zessen. De drie bullebakken deden een stap naar achter. "Nu is het onze beurt." zei ik. Ik voelde het geluidsteken, zich onder mijn nek bevond, branden. Ik haalde een teug adem en schreeuwde. De toon hoogte was zo hoog dat iedereen naar zijn oren greep. Het was zelfs zo luid dat de geluidsgolven zichtbaar waren.

[Wouter]

Ik greep naar mijn oren om het geluid af te sluiten, maar het bleef ontzettend veel pijn doen. Ik zag dat de drie jongens naar achter werden geworpen. Benjamin stopte met roepen en het geluid was gedaan. Ik begon al lucht rond mij te verzamelen en voelde het door mijn haren gaan. Toen het gevoel krachtiger werd liet ik het door stromen. Mijn luchtstroom raakte de rechter kerel hard in zijn buik. Zijn poging om recht te staan werd hierdoor finaal beëindigd. Kasper sloeg met een volle lading water in het gezicht van de linkse jongen. Hij werd tegen de muur gegooid viel naar beneden en bleef liggen. De middelste jongen werd furieus en zijn twee handen begonnen vlam te vatten. Hij stormde op ons af. Ik zag de hand van Steffi de lucht in vliegen en een steen schoot de grond uit. Hij struikelde er over en viel neer op de grond. Simon ging erop af en beet hem in zijn been. Er begon een soort van vorst over de wonde te komen. Het verspreide zich verder over zijn hele been. De jongen schreeuwde van de pijn.

"Osgardu" Ik keek achter mij, er kwam een lange man in toga naar voren. De vorst verdween. De leerlingen weken uiteen en gingen naar hun lessen. Iedereen begon te blozen van ons. We weken ook uiteen, maar het leek alsof Benjamin het niet door had. Hij stond daar maar te hijgen alsof hij net een marathon had gelopen. Zijn haar begon wel plots fel wit te worden met flitsen zoals een gloeilamp die niet goed aangesloten was. Het was alsof er met een fel wit licht werd gespeeld in zijn hoofd. We zette allemaal een stap achteruit. Er klopte iets niet. De pestkop kreeg de schrik van zijn leven en stoof weg samen met één van zijn kompanen. De andere had nog steeds niet bewogen. Benjamin zijn haar was nu permanent wit en hij zweefde , op 2 centimeter boven de grond, op de jongen af. Zijn ogen waren nu ook volledig weg gedraaid, zodat het wit zichtbaar was.
"Ik had nog zo gezegd dat ze moesten opletten met wat ze hier zouden toelaten." zei de in toga gehulde man. Hij stapte met een stevig pas op Benjamin af. Deze keer zag Benjamin het wel. Hij stond op het punt om weer te schreeuwen maar de man was sneller
"Ad sonum" zei hij en Benjamin zakte in elkaar. Zijn oogleden vielen dicht en zijn haar kreeg zijn normale kleur weer terug. De man wreef over het hoofd van de andere bewusteloze jongen en die openden zijn ogen weer. Hij stond recht, bedankte de man met schaamte en liep weg. Theo was ondertussen ook bij ons komen staan en zuchtte. De man hief Benjamin op. Benjamin zelf was zo slap als een lappen pop.
"Jullie naar mijn kantoor, nu." zei de man terwijl Benjamin nu over zijn schouder lag . We volgend hem.