Hoofdstuk 18

Zodra de groep weer in het maanlingenkamp aankwam, werden Yasko en Klistrandia meteen een gebouw binnengeduwd. Aan een lange tafel zat een rij maanlingvrouwen. Oude maanlingen waren best zeldzaam, wist Yasko, gewoon omdat ze maar heel traag verouderden. Er zaten ook een paar mannelijke maanlingen tussen. Ze zagen er totaal anders uit dan de groep maanlingmeisjes. Meestal hielden de mannen zich niet echt bezig met oorlogen, maar in dit kamp vond je geen wezens die zich aan het meestal hielden. En mannelijke maanlingen waren bovendien zo zeldzaam dat waarschijnlijk alle mannetjes uit het hele kamp bij de leiders hoorden.
Yasko werd ruw uit zijn gedachten geschud toen een vrouw haar keel schraapte. "Wel?" Vroeg ze, "Heb je een verdediging voor wat de Splijter net verteld heeft?" Yasko aarzelde. Hij had helemaal niets gehoord. Was hij dan zo afwezig geweest? En wat zag die vrouw er fascinerend uit. Ze was eerder geel dan groen. Net een verdord blad. "Wel, mens, komt er nog wat van? Ben je te bang om iets te zeggen?" Yasko dacht snel na. Zijn blik kruiste die van Klistrandia die hem zenuwachtig aankeek. "Ik zeg niets, omdat er niets te zeggen valt," zei hij uiteindelijk. "Ik ben een mens, dus maken jullie me toch dood." Een jongen van aan de leiderstafel leunde naar voren. "Je gaat inderdaad dood, mens," grinnikte hij, "maar het maakt voor jou wel degelijk iets uit op welke manier dat gebeurt." Yasko slikte. Het was helemaal waar wat die jongen daar zei, maar hij besloot zich sterk te houden. "Ik wil wedden dat dat al uren vaststaat. Volgens mij hebben jullie het al afgesproken voor ik gevangen was genomen." De jongen wisselde een snelle blik met de oudere vouw die als eerste had gesproken. Ondanks zijn angst, was Yasko blij met deze kleine overwinning. "Goed geraden, mensje," zei de vrouw, "we wouden ons eerst wat amuseren. Je kan je niet inbeelden hoe onderdanig sommige van jou soortgenoten soms worden. Maar goed, we hebben een interessant voorstel voor je vriendinnetje." Klistrandia keek verschrikt op. Over haar was tot dan toe nog geen woord gesproken. De oude maanling legde een dobbelsteen op de tafel. "Normaal gezien vermoorden we verraders meteen, maar we hebben besloten deze keer een uitzondering te maken." Ze glimlachte geheimzinnig terwijl ze de dobbelsteen tussen haar vingers rolde. "Deze dobbelsteen heeft twintig vlakken. Twintig symbolen. Een ervan is een maan. Als je dat gooit, ben je gered, anders ben je er geweest. Maar voor een worp zal je wel moeten betalen." Ze liet een stilte vallen. Daarna ging ze verder, met een wrede lach op haar gezicht. "Als betaling moet je dat mensje voor ons afmaken. Hier en nu. Wat wordt het?" Iedereen keek verwachtingsvol naar Klistrandia. Die bleef versteend staan. Ergens hoopte Yasko dat ze het zou doen. Dan had zij een kans om het te overleven, als er niet met die steen gesjoemeld was. Voor hem zou het ook beter zijn. Aan stukken gereten worden door groene klauwen was waarschijnlijk minder erg dan de straf die de leiders voor hem zouden verzinnen. "Vooruit, " zei hij, "je hebt het al eens geprobeerd. Deze keer kan het niet veel moeilijker zijn." Hij zei het op een onaangename, pesterige toon, in de hoop dat Klistrandia het kleine beetje respect dat ze voor hem had, zou verliezen. Zijn woorden gaven haar het laatste zetje. "Ik doe het niet," zei ze zachtjes. Het was nauwelijks hoorbaar, maar het bracht een ware schokgolf door de zaal. Uiteindelijk nam de vrouw weer het woord. "Dat is dan jammer, maar niets aan te doen. Dan gaan jullie er allebei aan. We hebben welbeen paar leuke ideetjes..." "Wacht!" Riep Yako plots. Zijn stem echode nog even na. "Geld het aanbod niet voor mij? Ik kan haar doden. Met blote handen." Er werd druk gemurmeld overal. Waar ben ik mee bezig, dacht Yasko. Wat was dit voor nutteloze wanhoopsdaad? "Het is goed," zei de vrouw. "We hebben wel zin in een beetje spektakel. Ga je gang. Het gevecht is geopend." Iemand maakte Klistrandias handschoenen los en het volgende moment stonden ze zwijgend tegenover elkaar. Ze staarden elkaar ongelovig aan. "Vooruit dan," riep de vrouw. "De winnaar krijgt een worp. Begin!" Ze aarzelden allebei. Eindelijk begon er zich een plan te vormen in Yasko's hoofd. Hij zette een stap naar voren. Het leek alsof Klistrandia nu pas uit een verdoving ontwaakte. Ze vloog als een tijger op hem af, klaar voor de aanval.