Stemmen

[Benjamin]

Ik bleef maar woelen en draaien in mijn bed. Ik geraakte op de één of andere manier maar niet in slaap. Ik stapte uit bed en besloot een bad te nemen. Ik was in mijn gedachten de kamers aan het afgaan die ik vandaag had gezien tot mij iets te binnen viel.
"Wacht is even, ik heb hier nog geen badkamer gezien?" zei ik tegen mezelf. Ik opende mijn kast en zag wel handdoeken liggen dus er moest ergens een badkamer zijn. Ik pakte er een stuk of drie en liep in een badjas door het huis. Het voelde raar aan om rond twee uur s'nachts een badkamer te vinden, maar ja dat was nu wel het minst rare aan de afgelopen twee dagen. Ik liep de salon in en zag achter Ma's stoel een deur. In dezelfde kleur van de muur waardoor het niet opviel. Ik openden hem. Mijn mond viel open van verbasing. Er was een gigantisch bad waar er zeker acht man zich tegelijkertijd konden wassen. Het had de grote van een klein zwembad. Er waren kleine lichtjes rond geplaatst zodat het er erg gezellig leek en bovendien was het er heel warm. De damp dat uit het water steeg gaf de ruimte ook een beetje een mysterieuze sfeer. Ik kleedde me uit en liet met langzaam in het water zakken. Het was redelijk diep. Ik liep wat verder naar voor en merkte dat de grond daar nog lager lag. Ik dook langzaam naar de grond en de warmte verspreide zich overal door mijn lichaam. Het tintelde. Ik deed mijn ogen open en merkte dat ik totaal geen last had van het zuurstof te kort, waardoor ik nu perfect kon zien onderwater. Ik probeerde te ademen maar dat lukte niet waardoor ik een ferme kluts water in mijn longen kreeg. Ik stond recht en proest het ingeslikte water uit.
"Oké kijken kan dus wel onderwater zonder probleem maar ademen niet. Logisch als maar kan zijn."

Ik ging weer naar het diepe gedeelte en dook naar de grond. Ik legde mij met mijn rug op de bodem en keek naar boven. Soms kwam mijn haar is voor mijn ogen maar dat kon me eigenlijk niet schelen. Het was hier rustig en stil. Ik zag het water bewegen op dezelfde ritme trillen als dat van mijn hartslag. Plots hoorde ik iets in het water vallen. Het was een soort vloeistof. Ik keek naar waar het vandaan kwam. Ik keek boven water en zag een klein wezen een kan vasthouden. Het was waarschijnlijk 20 cm groot. Het leek op een kleine mensje met het gezicht van een egel en ook egelachtige stekels op zijn rug. Het zag mij en liep weg. Het kannetje liet hij vallen, dat nu naar de bodem zonk. Ik zwom terug naar de boven, maar zag het wezentje niet meer. Ik draaide me om en keek naar de achteraktn van de ruimte. Het viel me op dat de kamer zo lang was. Ik liep uit het bad en stapte in de richting van de achterste muur. Ik denk dat het ongeveer nog 6 meter was tegen dat ik er voor stond. 'Had ik nu maar wat licht' dacht ik. De enige lichtbron in deze kamer waren de lampen rond het bad en in het bad, maar die schenen niet tot hier. Plots kreeg ik een ingeving. Ik concentreerde mij op het teken dat ik op mijn 6de verjaardag kreeg. Het was het teken van licht. Als ik het opriep zouden alle tekens op mijn lichaam normaal gezien moeten oplichten. Ik probeerde het en het werkte. Door dat het bindingsteken op mijn voorhoofd stond leek het alsof ik gewoon een zaklamp op mijn hoofd had. Ik deed een stap naar achter zodat ik de hele muur kon bekijken. Er stond een boom op geschilderd met allemaal namen op. Onder de namen waren ook deuren.

" Eliza, Bert, Tom, Fleur, Simon ,Sara" fluisterde ik. Ik wachtte, maar er gebeurde niets. Ik besloot om het te wagen en klopte op het onderste deurtje waar er Simon boven stond. Nu hoorde ik piepstemmen.
"Wat doen we nu?"
"Is het hem."
"Ik had nog zogezegd dat je geen zeep in dat bad moest doen." Het waren echt kinderstemmen.
"Ik kan jullie horen. Kom maar naar buiten ik doe jullie geen kwaad." zei ik. Het deurtje waar ik op klopte ging heel langzaam open.
Een hoofdje met twee super grote ogen en een mond met twee schattige slagtanden kwam naar buiten. Plots zwaaide hij de deur open en sprong naar beneden. Het was een kleine Yeti. De andere deuren gingen ook open er stonden plots zes kleine wezentjes voor mij.


[Simon]
Ik was naar beneden gesprongen en daar stond hij. De demon van in de legendes. Hij was duidelijk nog niet door al zijn stadia heen gegaan want hij had nog gewoon haar en hij had maar 13 tekens. Hij keek gechrokken naar ons. Zijn naakte lichaam was nog nat en er drupte wat water op de vloer.
"Ik ben Simon." zei ik. Iedereen was nieuwsgierig. De demon keek ons met rare blikken aan. Fleur kwam met haar grote vlinder vleugels dichter bij.
"Jij weet niet wat wij zijn he?" vroeg ze aan de demon.
"Nee niet echt nee." hij lachte.
"Wij zijn Rakshasa's , maar de kleinste soort. Ma heeft ons bewerkt en ons tot hulpjes gemaakt. Ze is zo geïnteresseerd in de mensenwereld dat ze dingen van daar als inspiratie heeft gebruikt om ons zo te maken." zei Tom. Zijn stekels schudden mee met zijn woorden.
"Dus jullie zijn eigenlijk kleine demonen gemaakt door Ma?" vroeg de demon.
"Je snapt het, en in ruil dat Ma ons heeft gemaakt en ons verzorgt helpen wij haar met het schoonmaken van het huis."
Zei Eliza haar tentakels kronkelden om haar heen. Ze leek eigenlijk echt op Ma alleen dan kleiner, veel kleiner. Er viel een kleine maar vooral gênante stilte.


"Ik begin het eigenlijk koud te krijgen komen jullie mee in bad dan kunnen we daar verder praten? Ik ben trouwens Benjamin" zei de demon plots. We volgende hem toen hij in de richting van het licht ging. Hij kroop terug het bad in en zijn tekens stopten met licht te geven. Fleur vloog naar boven en lande op de arm van Benjamin die op de rand van het bad lag. Eliza, Tom en ik waren in het bad gesprongen en genoten van de warmte. Bert was deels lynx en Sara deels wolf dus zij zaten gewoon rustig aan de rand van het bad.
"Dus de kleren die Ma maakt zijn dan ook voor jullie?" vroeg Benjamin.
"Inderdaad maar die doen we alleen maar aan als we buitenshuis gaan, naakt zijn vinden wij veel leuker."
Benjamin kreeg een blos. Eliza kwam boven water en begon met een sirenezang het water haar wil op te leggen. Het is altijd zo mooi als ze dat doet. Er kwamen ballen water uit he bad die ze liet veranderen in vogels. Ze vlogen door de ruimte. Fleur vloog op en sloeg met krachtige slagen het water uit elkaar en met haar blik hield ze de kleine druppels in de lucht. Ik strekte mijn hand uit en het water dwarrelde naar beneden maar nu in de vorm van sneeuw. Tom schoot een paar van zijn stekels in de lucht en Bert blies met zijn vuur adem de naalden in brand. Sara sloot af door de brandende naalden die in het plafond zaten te laten uitgroeien tot maretak.
"Wow, ik wou dat ik zo iets kon doen." zei Benjamin.
"Dat komt nog wel als je naar school gaat en anders kunnen wij je gerust helpen." zei Sara. Ze was de oudste van ons. We speelden nog een hele tijd in het water met elkaar totdat Benjamin besloot om nog een paar uur te slapen. Wij keerden terug naar onze holen terwijl hij het vertrek verliet.

[Benjamin]
Ik liep terug naar mijn kamer en deed de deur dicht. Ik deed mijn kamerjas uit en deed een onderbroek aan. Ik had het nog steeds warm dus besloot ik om geen pyjama aan te doen. Ik kroop mijn bed in en begon te slapen.

"Opstaan schat je hebt een zware dag voor de boeg." Ma was binnen gekomen en trok het laken van me af. Ik glimlachte en kwam langzaam mijn bed uit. Ik deed een zwarte broek aan, die gescheurd was bij de knieën. Er lagen veel zwarte T-shirts in mijn kast. Ik deed er 1 aan. Het was wel nog even wennen om mijn armen en borst vol met tattoos te zien. Ik deed mijn armbeschermers aan, mijn ringen, en mijn heupketting. Ik besloot om mijn kousen en schoenen later aan te doen. Ik liep naar boven en zag al verse broodjes in een mand op tafel staan. Ik meende ook nog Tom's stekels in een muur te zien verdwijnen en dacht weer aan wat er gisteren in de badkamer gebeurd was. Ik zette me aan tafel en al rap kwam de rest ook aan tafel zitten.
"Spannend he" zei Kasper. Hij glimlachte en tegelijk zweette hij bijna van de zenuwen. Iedereen deed wat nerveus en er werd niet veel gepraat. Ik had eigenlijk echt niet veel geslapen en toch was ik totaal niet vermoeid, misschien was het een voordeel van een demon te zijn. We hadden nog 45 min om naar school te gaan en we besloten al te vertrekken. We kregen allemaal een rugzak met de noodzakelijke boeken in. Ik vond hem eigenlijk echt zwaar, maar zei niks. We liepen met ons vijf door de straten naar het grote gebouw, dat echt van overal te zien was. We zagen andere demonen van onze leeftijd ook naar school gaan. Er passeerde een koppel waarvan de vrouw op spinnenpoten liep en de man raven vleugels had het was even schrikken, maar eigenlijk had het ook iets moois. Er waren veel kinderen hier. Ze liepen allemaal in de richting van het school gebouw. Ik zag plots Theo bij de poort staan. Hij zwaaide naar ons. We liepen in zijn richting.
"Goedemorgen groentjes." begroette hij ons.
"De Heer zei dat ik jullie mocht monitoren de eerste dagen. Dus laten we maar gauw beginnen. Als eerste wil ik wel zeggen dat dieren niet in rugzakken mogen Benjamin. Ze moeten vrij kunnen rondlopen." Iedereen keek me plots raar aan .

Ik bloosde "Ik heb geen dieren mee."
Hij keek met zijn ogen naar mijn rugzak. Ik zette hem op de grond en opende hem. Zowel een glimlach als zucht ontsprong aan mijn gezicht.
"Simon wat doe jij hier nu." Zijn twee grote ogen keken vol schaamte naar beneden en hoewel hij een heel dikke witte vacht had dacht ik toch een blos te kunnen zien.
"Ik wou zien hoe de school eruit zag, maar ik wist niet waar die was dus ben ik in jouw rugzak gekropen."
" Nou kom maar mee dan. Jongens dit is Simon en hij is deels Yeti en deels Rakshasa" zei ik terwijl ik aan mijn hoofd krabde omdat ik besefte hoe raar het eigenlijk klonk. Ze keken hem wat raar aan maar de voorbije dagen hadden hen geleerd dat ze niet meer moeten verschieten van wat dan ook.
"Wat ben jij schattig." zei Steffi. Zij lijk geen probleem te hebben met Simon en aaide hem over zijn hoofdje.
We liepen uiteindelijk verder en staarden onze ogen uit, toen we door de schoolpoort naar binnen liepen. Simon was denk ik wel de meest enthousiaste van ons. We liepen het gebouw binnen en wandelden door de hoofdgang. Theo vertelde wat over de historie van de school,maar hij werd plots onderbroken door iemand van een groep tieners die ons kruisten.
"Zo zo als dat de nieuwelingen niet zijn." Het was de middelste van drie die het zei. Alle drie gespierde jongens. Simon liet een bang gegrom horen en verborg zich achter mijn linkerbeen. Ik voelde de spanning stijgen. Iedereen begon onze richting op te kijken en ik had al een sterk gevoel te weten wat er nu zou gebeuren. Ik keek hoopvol naar Theo.

"Sorry jongens maar dit moeten jullie zelf oplossen. Ik mag niet tussen kindergevechten komen. Hij verdween in een rookkolom en verscheen weer achter de groep andere jongens.
"Ik heb een gevoel dat het warm welkom in hel er anders uitziet dan bij ons." zei Kasper.
"Ik hoop dat jullie wat hebben kunnen oefenen want ik heb al lang uit gekeken om te vechten tegen de uitverkorene en zijn vrienden." zei de jongen. Hij meende het ,want hij maakte plots een vuurbal.
"Is kijken of je echt zo sterk bent als ze zeggen." zei hij. Hij schoot de vuurbal op ons af. Ik greep Simon onder zijn oksels en we stoven uit elkaar. Ik dook achter een pilaar en zag de vuurballen door de gang vliegen. Het vloog tegen een muur aan en viel neer, het enige wat nog overbleef was het kooltje. Het was duidelijk dat al die drie jongens de kracht van vuur beheersten. Ik sloeg even op mijn arm om een vuurvonk, die op mijn arm begon te ontvlammen te doven.
"We kunnen ze wel aan. Geloof erin." zei Simon.