Hoofdstuk 16

De handschoenen kriebelden nu al uren aan haar vingers. Ze had ze vaak stiekem geprobeerd kapot te snijden of ze uit te doen, maar niets lukte. "Arghh, ik wordt gek van die dingen!", riep Klistrandia geërgerd uit. "Ze kriebelen vreselijk!" Yasko lachte. "Ik heb liever dat jij kriebelende handen heb, dan dat ik straks een lichaamsdeel moet missen, vanwege die handen van jou." Ze reden inmiddels ook al een hele tijd en Klistrandia schoof een beetje ongemakkelijk over het zadel van het paard. "Zouden we misschien kunnen stoppen?", vroeg ze. "Mijn kont voelt echt als hout." ''Ja is goed.'' Ze stegen af en zakten neer in het gras en pakten wat te drinken en te eten. Een Jinji kwam aanhuppelen. ''Aw, kijk dan die Jinji!'', riep Klistrandia verrukt uit. ''Hij is zo schattig en kijk, omg, die oortjes!'' Yasko keek verbaasd. ''Euh, wat is een Jinji?'' ''Weet je niet wat een Jinji is?!'' ''Uhm, nee? Ik heb ze nog nooit gezien of erover gehoord.'' ''Een Jinji is een mix tussen een konijn en een... hoe noem je ook alweer die dingen?'' ''Welke dingen? Beschrijf het!'', zei Yasko, die er nog helemaal niets van snapte. ''Nou, ze zijn wollig en ze hebben een lange nek! Oh ja, ze spugen soms ook, volgensmij.'' ''Dat heet een lama!'', lachte Yasko. ''Hoe kan dat dan? Een konijn met een lama!'' Hij rolde bijna over de grond van het lachen. Klistrandia keek boos. ''Jinji's zijn heel zeldzaam hoor! Ze leven alleen in de JungleBeat!'' Opeens lichtte haar gezicht op. ''Als we hier een Jinji hebben gevonden, dat betekent dan dat we heel dichtbij de JungleBeat zijn!'' Ze srong op. ''Kom, Yasko, kom op, kom op, kom op! In de JungleBeat woont een goede kennis van me, misschien kunnen we bij haar overnachten.'' Ze had zo'n haast om op het paard te klimmen dat ze er drie keer vanaf viel. Yasko stond ook op, maar bleef staan. ''Eh, Klistrandia, moeten we niet eerst even ons eten en drinken ook meenemen?'' Klistrandia bleef staan. ''Dat is wel handig, ja'', zei ze een beetje schaapachtig.


??? POV

Ik zag haar wel. Snel zal ze bij mij zijn. Ik grijnsde. Ik zag ze wegrijden, terwijl ik in de struik bleef zitten. Toen ik er zeker van was dat ze echt weg waren kwam ik eruit. Ik liep terug naar mijn kleine kamp, aan de oever van het Zwanenmeer en pakte mijn boog en pijlen, terwijl ik met een snelle handdraai mijn kamp het bevel gaf om zich op te ruimen. Ik floot, een schelle toon, hoger dan iemand ooit zou kunnen horen en even later kwam mijn Knarper aanlopen. Niemand zou hem ooit stelen, want hij was alleen gehoorzaam aan mij. Ik klopte op de simpele metalen band rond zijn nek. Door die band zou hij me voor altijd gehoorzamen. Ik keek op mijn tijdwijzer. Ik pakte een potje uit mijn buideltas en draaide het open. Er kwam een sterke geur vanaf. Ik smeerde een likje op de eldelsteen die in de band verwerkt zat. We konden gaan. ik stapte op mijn Knarper en stuurde de plaats naar hem. Met grote sprongen vervolgde ik mijn weg, en mijn plan zou bijna ten uitvoer worden gebracht.

''Hier rechts!'', vervolgde Klistrandia haar routebeschrijving. Yasko stuurde het paard naar rechts. ''En kijk zometeen uit voor de gele bloemen met paarse blaadjes. Als je die aanraakt, dan komt er zilver poeder vanaf en dan zul je verliefd worden op het eerste ding wat je ziet. En dat kan echt alles zijn...'' Yasko rilde. Hij zag dat totaal niet zitten. ''Trouwens, het is niet schadelijk voor dieren. Tenminste, dat denk ik, ik heb het nog nooit geprobeerd eigenlijk.'' Ze reden nog een tijdje door toen Klistrandia zei: ''Stop! Hier is het al.'' Yasko keek om zich heen. ''Waar is het dan? ik zie niks wat lijkt op een huis.'' Klistrandia lachte. ''Sufferd, kijk eens omhoog.'' Yasko keek. Zijn mond viel open. ''Woont ze daar?!''