Terugzien

Dat verklaarde alles, waarom ze zolang niks van zich liet weten. Ik lachtte breed en gaf haar een knuffel. 'gefeliciteerd' fluisterde ik in haar oor.
Zij lachtte ook. Ik stapte weg van haar naar Embry.
'Gefeliciteerd' zei ik ook tegen hem. Hij forceerde een glimlach. 'Bedankt' was zijn stille antwoord. Hij had een hele lage stem, het deed me denken aan de jongen waar Charlotte en ik allebei tegelijkertijd verliefd op waren. Spijtig genoeg is hij nooit samen geweest met een van ons samen geweest. We waren zo down toen hij terug naar zijn geboorteland ging. Maarja. Ik heb nu Jonathan en Charlotte is zwanger van Embry. Beter kan eigenlijk niet. 'Dus, wat zijn jullie plannen nu?' vroeg ik.
Charlotte was de enige die iets zei.
'We gaan in ons huisje wonen, allez ja, we moeten het eerst renoveren.''Hebben jullie een huis?'
vroeg ik met een open mond,' ik moet het met dit krot doen waar ik dan ook nog met 4 in leef.'
'Ik heb het voor haar verjaardag gegeven' Toen besefte ik dat ik haar verjaardag compleet vergeten was. 'Oh sorry charlotte! ik ben je verjaardag vergeten' Ze lachte eventjes.
'Het is niks, je liet me met Gilian mee gaan zodat ik terug bij Embry zou zijn. Dat was een groot genoeg cadeau' Ik schudde mijn hoofd. 'Weetje, ik ga jullie helpen met jullie huis.' Help, fluisterde ik in mezelf. Ik had mezelf aan een belofte gesetteld die heel zwaar ging zijn.