Hogwarts express

In de Lekke Ketel nam ik een kamer onder de naar Eleanore Zwarts. Zo was ik ook ingeschreven in Zweinstein. Ik was een Nicht van Narcissa en had geen ouders mee. Ik was officieel een wees.
Ik genoot heel hard van de rust en keek iedere dag mijn ogen uit. Al die heksen en tovenaars en hun getover. Gewoon adembenemend. Ik heb altijd in Villa Malfidus gewoond en heb niet veel mensen leren kennen dus waren mijn sociale vaardigheden niet de beste. In de straten hield ik me afzijdig maar ik zag wel alles. Ik kocht in alle rust mijn schoolboeken en gewaad. Ik moest niet om me heen kijken om Lucius of Narcissa tegen te komen want Draco had al zijn materiaal al een week of twee geleden gekocht. Alleen de nachten, de dromen kwamen met veel gevoelens en geen beelden. Vooral woede en geweld. Ik werd meermaals zwetend wakker maar viel erna weer vlug in deze dromen.
1 september, Vandaag naar Zweinstein. Eindelijk onder mijn leeftijdgenoten. Ik zou beginnen in het 5de jaar, eigenlijk een jaar onder mijn leeftijdsgenoten maar dat vond ik niet erg. Hierdoor zat ik in het zelfde jaar als Draco en van Harry Potter.
Tom zorgde dat de collectebus me kwam halen en me afzette aan Kings Cross waar ik de Zweinstein express kon nemen. Ik wist hoe ik door de poort moest, zodat ik niemand om hulp hoefde te vragen. Met mijn rugzak op mijn rug lief ik door het station. Het was ongeveer 9u30, dus ik had nog een goed uur voor dat Narcissa en Lucius Draco afzette, dus had ik nog genoeg tijd om een plekje te zoeken en me te settelen. Ik liep zo makkelijk door de poort. Oooooh, elke stap bracht me dichter naar Zweinstein, naar vrijheid, naar een eigen leven.
Ik zocht een wagon waar ik het perron goed kon zien maar ze mij vanaf het perron niet konen zien. Ik zette me aan de kant van het raam met mijn kap over mijn hoofd getrokken. Zo was ik een donkere figuur en minder duidelijk te herkennen.
Rond 10u begon het perron vol te stromen met kinderen, ouders en grootouders. Op een gegeven moment zag ik Draco’s blonde haren ronddansen tussen het volk, hij werd aangesproken en verdween in de trein. Hij passeerde mijn coupe niet? Ik kon niet zeggen dat ik gelukkig was dat hij niet passeerde. Ik denk dat ik liever had gehad dat hij passeerde en dat ik kon vragen hoe het ging en hoe mijn vader had geregeerd op mijn vertrek. Ik denk niet dat hij gelukkig was.
De trein vertrok, ik was even ingedoezeld. Op het moment dat ik de slaap uit mijn ogen wreef, klonk er geklop op de deur. Wanneer ik opkeek zag ik meisje staan, rond mijn leeftijd, met warrig bruin haar. Ik zette me recht en trok de deur open.
“hey, mogen we erbij komen zitten?”
“Euh, ja, geen probleem, ik zit hier toch alleen”
“Super bedankt” ze draaide zich om en sprak tegen de jongens achter haar. “hier is er plaats.”
Ik zette me terug in mijn hoekje en keek naar buiten. M aar uit mijn ooghoek keek ik wel naar wie er binnenkwam. Achter het meisje kwamen er 2 jongens. Ik herkende de laatste als Harry Potter. Dus moesten de andere Ron Wemel en Hermelien Griffel zijn. Geweldig. Ik zat met de grootste vijand van Draco en van mijn vader in dezelfde coupe. Ik glimlachte even en keek weer naar buiten. Hermelien ging recht over mij zitten en Harry naast haar. Ron zat naast mij. Ze zagen er ongemakkelijk uit. Maar ik voelde me ook ongemakkelijk. Hermelien bleef me aankijken.
“Je komt me niet bekend voor.”
Ik draaide me niet om naar haar en bleef g ewoon naar buiten kijken. “neen, het is mijn eerste jaar. Ik ben thuis geschoold.”
“Oh, dat klinkt leuk.”
Ik keek haar aan. “Nee, niet echt.” En glimlachte zwakjes.
“Ik ben Hermelien Griffel, en dit zijn Ron Wemel en Harry Potter”
Ik zei vriendelijk hallo tegen hen. “Ik ben Eleanore Zwarts.”
Bij mijn naam zag ik dat ze allemaal naar elkaar keken.
“Ik ben een nicht van Narcissa Malfidus, maar … Ik ben niet als mijn neef Draco.”
Ik zag dat Ron al wilde reageren. Hij zuchtte even opgelucht.
De rit verliep verder rustig. Ron, Harry en Hermelien babbelde een beetje zeer rustig. Af en toe waren er woorden die opvielen. Orde, Sluipvoet, jeweetwel.
Ik deed een groot deel van de tijd alsof ik sliep.
Wanneer het snoepkarretje langs kwam namen ze elk een pompoentaartje. Ik hoefde niets. Ik har nog een overschotje smekkies in mijn zak zitten. Af en toe haalde ik er ene uit. Keek er naar en gooide hem aan de kan of legde hem in mijn mond. Ron keek me aan.
“Is er iets?”
“Wat ben je aan het doen?” Vroeg hij met volle mond.
“Ron!” reageerde Hermelien
“Smekkies aan het eten”
Hij keek me met gefronste wenkbrauwen aan. “Ik haal de minder lekkere er uit en eet dan de lekkere op. Dat leer je als je 5 jaar niet naar school gaat en hele dagen thuis zit.”
“Wow, dan ben je een jaar ouder dan ons. Wij beginnen aan ons 5de jaar”
“Eigenlijk wel, maar Lucius heeft met Perkamentus gecommuniceerd hij vond het beter als ik aan mijn 5de jaar begon. Anders komen mijn slijmballen er misschien te vlug aan. Maar ik vind het niet erg.”
“Dan volgen we misschien wel enkele lessen samen.” Zei Harry opgewekt.
“Ja.” En ik glimlachte naar hem.
Het was eigenlijk wel een leuk trio. Heel anders dan Draco laat uitblijken. Het waren echt 3 vrienden die op elkaar konden rekenen. Hopelijk vond ik ook zo vrienden. Iemand aan wie ik misschien alles kwijt kon zonder dat hij of zij zou oordelen. Maar dit betwijfelde ik wel.
Wanneer ik hierover nadacht werd de deur open gedaan en stonden er 2 roodharige jongens in de deuropening. Een tweeling en waarschijnlijk de broers van Ron. Fred en George dacht ik dat ze noemde. Lucius har het veel over de familie Wemel en wat voor een schande het waren voor de volbloed tovenaar families.