Hoofdstuk 6

Foto bij Hoofdstuk 6

Vorige week kregen wij een super leuk berichtje dat een van onze lezers, Cayline, ons had genomineerd om voor de verrassing in de spotlight te worden gezet!! Wat een ontzettend lief gebaar! (heart2)



Helena staarde naar het bord aan de voorkant van de klas. De woorden van Professor Gryffindor gingen straal langs haar heen, terwijl de rateltjes in haar hoofd draaiden, een plan smedend. De veer in haar hand krabbelde als vanzelf tekeningetjes op het perkament dat voor zich lag. Het kwam niet bij haar binnen dat haar professor haar een vraag stelde, totdat Josselyn haar in haar zij porde.
      'Hm? Wat?' vroeg ze en keek haar vriendin aan, die met grote ogen naar de professor wees. Helena keek de man verdwaasd aan. Toen ze zag dat hij ongeduldig wachtte, schoot ze overeind en schraapte haar keel. 'Wat zei u professor? Ik hoorde u even niet.'
      'Omdat je hoofd elders was, misschien?' antwoordde Professor Gryffindor.
      Ze knikte. 'Het spijt me. Ik dacht na over mijn examens.'
      'Als je je hoofd bij de les houdt hoef je je ook niet druk te maken om je examens, juffrouw Ravenclaw. Nou, als het je schikt, vertel mij wat het eerste is dat je doet nadat je Expelliarmus op je tegenstander hebt gebruikt?'
      Helena schraapte haar keel. 'Het wapen van de tegenstander in handen krijgen. Hij of zij zou Accio kunnen gebruiken om het wapen weer in handen te krijgen, maar als jij het in je bezit hebt, kunnen ze zich niet meer goed verdedigen.'
      'Goed.' De professor knikte en draaide zich om naar het bord om de volgende tekening te maken. Een daadwerkelijk compliment kreeg je niet van Professor Gryffindor, maar hij liet je altijd weten of je het bij het juiste eind had en desnoods hoe je antwoord verbeterd kon worden. In die zin, was het woord "goed" het grootste compliment wat je kon krijgen in zijn les.
      'Waar zit je met je hoofd?' vroeg Josselyn zo zachtjes mogelijk. Helena leunde tegen haar aan. 'Kan ik je vragen wat voor mij te doen?'
      'Altijd,' fluisterde het blonde meisje.
      'Na de les,' antwoordde Helena en richtte haar ogen weer op de professor.
En terwijl de klok bleef doortikken, bedacht Helena hoe ze dit zou gaan aanpakken. Er mocht niets mis gaan.

      Na de les trok ze Josselyn een lege gang in. Ze keek om zich heen om er zeker van te zijn dat niemand haar zou afluisteren. 'Kun jij voor afleiding zorgen tijdens de les van mijn moeder straks?'
      Josselyn fronste. 'Afleiding? Waar heb je dat voor nodig?'
      'Ik moet de klas uit sluipen en ik heb even tijd nodig. Als ik vraag of ik naar het toilet mag, heb ik te weinig tijd.'
      'Te weinig tijd voor wat?'
      Helena keek haar vriendin even aan. Daarna fluisterde ze zachtjes. 'Ik wil naar mijn moeders kamer om de diadeem te lenen.'
      'Wat?!'
      Helena drukte haar hand tegen Josselyns mond en siste. 'Niet zo hard!' Ze keek schichtig om zich heen, maar aan beide kanten waren de gangen leeg. Ze haalde haar hand weg en keek haar vriendin aan. 'Heel even maar,' zei ze, 'moeder vertelde me dat ik het 5 jaarsverslag overnieuw moet doen, maar ik weet nog steeds niet wat ik na Hogwarts wil gaan doen. Ik hoop dat de diadeem mij dat inzicht kan geven.'
      'Het is nog steeds stelen, Helena. Van je eigen moeder zelfs!'
      'Het is niet stelen als ik hem niet meeneem, Joss. Ik moet het gewoon weten. Ik moet antwoorden hebben. Iedereen in ons jaar heeft ze al, behalve ik. En zoveel tijd heb ik niet meer. Ik moet er achter zien te komen waar ik goed voor ben.'
      Josselyn keek haar lang aan. Helena wist dat het een gewaagde gok was een Hufflepuff bij haar plan te betrekken; zij hielden niet van liegen en bedriegen, maar daarnaast was ze haar beste vriendin en Hufflepuffs deden alles voor hun kameraden.
      Josselyn zuchtte diep en knikte toen. 'Goed,' zei ze kalm, 'maar vraag me nooit meer om de boel op te lichten. Daar houd ik niet van.'
      'Weet ik,' zei Helena, 'ik had het ook niet gevraagd als het niet nodig was.' Ze zette een stap bij haar vriendin vandaan. Josselyn sloeg haar een paar tellen gade. 'Wat was je plan?'
      'Ik weet waar ze de diadeem bewaard. Ik moet de sleutel van haar bureau hebben. Ik hoopte dat jij haar kon afleiden, zodat ik de sleutel kan pakken. Aan het einde van de les ben ik weer terug, beloofd. Ze komt niks te weten en als we worden betrapt, zal ik jouw naam niet noemen.'
      'Oké. Ik zal kijken wat ik kan doen.'
      Helena glimlachte en omhelsde haar vriendin. Als dit zou werken, dan waren haar zorgen verleden tijd. Ze wist het zeker! Ze liet haar vriendin los en pakte haar hand vast. 'Oké, laten we eerst wat gaan lunchen. Ik rammel!'

Nadat ze zich vol had gegeten met chocoladebroodjes en croissantjes, maakten ze baan richting het lokaal van Rowena Ravenclaw. Het lokaal bevond zich op de vierde etage, wat Helena goed uitkwam, omdat ze dan dichter bij het slaapvertrek van haar moeder was. Zij had haar eigen slaapvertrek aan de voet van de Ravenclaw tower. En ze was misschien de enige die dit had; de andere Founders hadden hun slaapvertrekken recht achter hun kantoor, maar omdat Rowena haar privacy belangrijker vond dan de onhandigheid dat het bracht met het steeds heen en weer lopen van haar kantoor naar haar slaapvertrekken, had zij het op die manier gekregen. Toen Helena jong was, was ze wel vaker in haar moeders slaapvertrekken geweest. Ze herinnerde zich een prachtige verzameling aan boeken die elke muur in de kamer vulde met achterin de kamer een groot hemelbed. En ergens in die boekenkast borg haar moeder het diadeem op.
      Ze keek omhoog naar haar moeder, die voor de klas haar praatje hield over verscheidende spreuken. Ze keek opzij naar Josselyn. Het meisje keek haar recht in de ogen en knikte; ze was er klaar voor. Helena haalde haar staf vanonder haar mantel vandaan en legde deze op haar schoot, met het uiteinde op Josselyn gericht.
      'Langlock!' fluisterde ze. Er was geen licht te zien, maar Helena wist dat het had gewerkt, dat voelde ze. Ze knikte naar Josselyn, die op haar beurt haar hand opstak om de vraag van Rowena te beantwoorden, maar toen ze haar mond opendeed om te praten, werden haar ogen zo groot als schoteltjes. Ze greep naar haar keel, slikte en probeerde uit alle macht te praten, maar er kwamen alleen maar gesmoorde geluiden uit, omdat haar tong zich zojuist het gehemelte van haar mond had vastgelijmd.
      'Spreek Juffrouw Collgate. Stop met wauwelen!' zei Rowena die de gekke bekken van Josselyn niet leek te waarderen. 'Stop met het maken van zulke onsmakelijke geluiden.'
      Maar Josselyn hield niet op en probeerde zoveel mogelijk ogen op haar gericht te krijgen, zodat Helena in de massa van opstaande studenten kon verdwijnen.
      'Professor! Ik denk dat ze is gejinxt!' riep er uiteindelijk een, waardoor Rowena's aandacht werd getrokken en zij bij haar bureau weg stapte en Josselyn aandachtig begon te onderzoeken. Helena glipte achter haar moeder langs naar het bureau, waar ze haastig opzoek ging naar de sleutels. En daar vond ze ze, achter een oud fotolijstje van haar zelf, die als klein meisje op de schoot van haar moeder zat. Ze keek er niet naar en verborg de sleutels onder haar mantel.
      'Haar tong zit vast aan haar gehemelte,' ontdekte haar moeder. 'Wie heeft dit op zijn geweten?!' Ze keek de ruimte woedend rond, maar de leerlingen keken elkaar onwetend aan.
      'Ik ga Madam Salva halen!' riep Helena toen en stormde de deur uit. Ze had niet gewacht op antwoord, maar dit gaf haar misschien wat extra tijd, zeker als Madam Salva druk bezig was in de ziekenboeg. En anders kon ze nog liegen over een omweg door de grote trappenhal. Ze haalde de sleutels vanonder haar mantel vandaan en glimlachte. Dat had ze mooi voor elkaar gekregen.






Reageer (2)


Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen