Scar 98

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Terwijl ik zo naar haar kijk, kan ik niet helpen dat ik begin te glimlachen. En ik kan ook niet helpen dat het er, terecht of niet, een klein beetje droevig uitziet. Er zit een scheepswrak aan moorden in haar hoofd. En ze droomt over pistoolschoten en mensen die in het Russisch smeken om hun leven. Er zijn handen op haar lichaam geweest die ze daar niet wilde hebben. En de mensen die van haar hadden moeten houden, hebben haar ontvoerd omdat ze niet weet hoe ze moet rouwen om iemand die ze nooit op heeft kunnen zien groeien. Ze is sterk, maar een fragiel soort sterk; een onvrijwillige paradox. Er zijn veel te veel mensen die haar veel te graag wilden zien breken. En toch, na dat alles, behandelt ze andermans baby met een tederheid die ze zelf niet heeft gekregen toen ze nog te jong om te begrijpen wat het betekende om de dochter van Vanir Ivanovic te zijn.