Hoofdstuk 33

Die nacht waagde Sander nog een laatste poging. Hij dacht niet dat de Jagers zouden verwachten dat ze twee keer in een nacht iets zouden uithalen. Hoewel Sarah had beloofd haar vader niet te helpen, kon ze hem wél nog altijd helpen. Sarah had hem in het holst van de nacht losgemaakt en wat spullen gelegd op de plaats waar hij had gelegen, zodat het door het donker van veraf gezien leek alsof Sander daar nog steeds lag. Voor de rest moest zijn zus enkel doen alsof ze sliep, en Sander wist dat hij vanaf dan zou kunnen doen alsof hij de held was van het duo. Als het zou lukken, ten minste.
Sander kon niet zien wie er op wacht stond. Als hij niet zou weten dat er iemand wakker was, zou hij de vage schim niet eens opmerken. Langzaam sleepte hij zichzelf meter na meter dichter bij zijn vader. De gestalte wat verderop had niets in de gaten. Hij probeerde zich alles te herinneren wat zijn vader hem ooit over sluipen geleerd had. Hij was halverwege toen hij zag dat Steven een van zijn ogen heel even opende en hem recht aankeek. Betrapt, dacht hij, en hij probeerde nog voorzichtiger te doen. De gestalte wat verderop was nu al duidelijker zichtbaar. Het was Will, dacht hij, al was hij niet zeker. Met samengeknepen ogen probeerde hij onder de kap van de mantel te turen. Dat was een vergissing. Het volgende moment ritselde er een blaadje tegen zijn voet. Ogenblikkelijk verstijfde hij in de verwachting dat Will elk moment op zou kunnen springen, maar de reactie bleef uit. Hij ontspande zich een beetje en wou alweer verder gaan toen hij besefte dat Grijze Jagers ook nooit reageerden als ze wél iets hadden gezien. Minuten lang bleef hij zitten, terwijl hij het steeds kouder kreeg en zijn knie begon te jeuken. Een mug zoemde lange tijd bij zijn oor en verdween toen de nacht in. Stilzitten was nooit zijn sterkste kant geweest. Een andere mug stak hem en het koste uiterst veel moeite om stil te blijven. Uiteindelijk vroeg hij zich af of hij verder zou gaan, want Will zou nu wel gerustgesteld zijn. Als hij niet nog een fractie van een seconde zou zijn blijven zitten, zou hij onverbiddelijk betrapt zijn geweest, want op dat moment stond Will op voor een laatste controle bij de struiken. Sander bleef plat op zijn buik liggen en wachtte af terrwijl de Jager op nog geen meter afstand van hem paseerde. Gelukkig voor hem was het veel te donker en bleef hij onopgemerkt, maar het toeval wilde dat Will besloot precies tussen hem en Steven in te gaan zitten. Voordat de Jager zich goed en wel in een gemakkelijke houding had gezet, sloop hij terug. Natuurlijk kon hij proberen om met een omtrekkende beweging toch nog bij zijn vader te geraken, maar vanuit Wills nieuwe positie zou hij overduidelijk te zien zijn. Teleurgesteld, maar toch lichtjes opgelucht liet hij zich op zijn slaapplaats naast zijn zus glijden. Ze zeiden niets, terwijl Sarah haar broer weer vastbond om geen argwaan te wekken, maar haar ogen vertelden een ander verhaal. "Drie tegen vijf, jij staat op kop."