Hoofdstuk 5
Schotland, 1011
Helena tikte met haar nagels op het bureau. Haar moeder, Rowena Ravenclaw liep met trage passen door het lokaal. In haar handen hield ze de beoordeelde tentamens. Helena was niet nerveus voor het cijfer dat ze zou krijgen, want die had ze immers al te horen gekregen. Nee, haar gedachten gingen uit naar haar klasgenoten, want Rowena liep straal langs haar tafel en legde er geen perkament op neer. Dus Helena keek de klas rond en zocht naar nieuwsgierige ogen, maar de meeste waren op hun eigen cijfer gericht.
Ze keek even opzij naar Josselyns papier, waar een duidelijke 'A' bovenaan het papier gekalkt stond. Josselyns ogen straalden. Haar wangen waren rood van de spanning, maar haar gezicht stond euforisch. Hoe kon zij zo blij zijn met een Acceptable? Die grote A bovenaan de pagina was Helena's grootste nachtmerrie.
'Wat heb jij gehaald, Helena?'
Daar was het al. De eerste die het vroeg. Ze keek Bill aan. 'Ik heb mijn beoordeling al eerder ontvangen.'
Bill trok zijn wenkbrauwen op. 'Was het zo slecht?'
Helena keek hem boos aan. 'Waar bemoei jij je mee! Ik ga toch ook niet vragen wat jij hebt behaald?'
Bill haalde zijn schouders op en tilde het papier van tafel. 'Ik heb een Exceed Expectations als je dat uitmaakt.'
'Dat maakt me niks uit.'
'Oké.' Bill haalde zijn schouders op en draaide zich weer om. Helena keek hem boos na. Waarom was iedereen altijd zo geïnteresseerd in elkaars beoordelingen? Kon iedereen zich niet gewoon lekker met zichzelf bemoeien?
'Juffrouw Ravenclaw, wilt u na de les even blijven?'
Helena keek haar moeder aan en knikte. Ze wierp een korte blik naar Josselyn, die met een moeilijk gezicht op haar lip beet. Ze zag de ogen van andere leerlingen haar kant op draaien en wilde zich alleen nog maar verstoppen onder haar bureau. Ze les leek daarom ook uren te duren en toen deze eindelijk klaar was, mocht ze nóg niet weg.
'Ik wacht buiten op je,' zei Josselyn, maar Helena schudde haar hoofd. 'Nee, ga maar vast. Ik zoek je zo wel op.'
Het blonde meisje knikte en gaf een kneepje in haar schouder voordat ze het lokaal verliet. Nu waren het alleen nog zij en haar moeder. Ze keek haar moeder afwachtend aan, die achter haar bureau ging zitten en haar dochter indringend aankeek.
'Godric heeft me verteld dat je moeite had met het invullen van je vijf-jarenplan.'
Helena knikte. 'Wat zou ik daarop moeten invullen dan? Ik heb geen idee wat ik wil doen na Hogwarts.'
'Wordt het dan niet tijd dat je je daarin gaat verdiepen?'
Helena voelde een steek door haar hart gaan. Ze deed niet anders. Ze dacht niet anders dan over volgend jaar, over alle jaren die hierna kwamen. Alle onduidelijke jaren. 'Ik weet het gewoon niet.'
'Dan ga je erover nadenken. Godric heeft je uitstel gegeven, want wat je had ingeleverd was niet genoeg, Helena. Je krijgt een week en dan wil ik een plan van je horen. Iedereen heeft het moeten doen en iedereen behalve jij heeft het ook gedaan. Het is een belangrijke opdracht, Helena. En je krijgt er geen beoordeling voor, maar het is nog altijd belangrijk.'
Helena zuchtte diep en rolde haar ogen. 'Mag ik dan nu gaan?'
Haar moeder knikte en wendde zich daarna tot het stuk perkament op haar bureau. Helena stond op van haar stoel, schoof deze aan en verliet het lokaal.
Helena haalde diep adem toen ze de courtyard opliep, de geur van dennen prikkelend in haar neus. In de verte hoorde ze het gelach van kinderen en nog verder weg de quidditch teams trainend op het speelveld. Ze liep het gras op en dwaalde over het schoolterrein. Wat zou er buiten deze muren op haar wachten? Wat wilde ze worden? Zou ze bij de Ministry gaan werken? Docent worden op Hogwarts? Of iets totaal anders? Ze wist het niet. De meeste van haar medestudenten hadden nu wel een idee welke kant ze op zouden gaan, maar zij niet. Haar leven bestond uit het behalen van hoge cijfers. Ze had nog geen moment gedacht aan het einde hiervan. Het moment dat ze haar diploma zou halen en het leven compleet zou veranderen. Kon ze dat wel aan? Ze was niet zo intelligent en briljant als haar moeder. Wat zou zij kunnen toevoegen aan de tovenaarswereld? Hoe kon zij haar naam eigen maken?
Helena slaakte een diepe zucht. De gedachten aan de toekomst lagen haar zwaar op het hart. Misschien moest ze met iemand erover gaan praten. Niet haar moeder. Misschien met professor Hufflepuff. Zij was altijd een goed luisterend oor voor de studenten en dacht graag mee aan oplossingen.
Ze hoorde bekende stemmen achter zich praten en keek over haar schouder. Haar moeder liep samen met een van de andere professoren de courtyard op. Ze zag er beeldschoon uit zoals altijd in haar lange blauwe gewaad. De diadeem op haar hoofd schitterde in de zon. Die droeg haar moeder soms, meestal wanneer haar iets dwars zat. De diadeem van Rowena Ravenclaw, die de wijsheid van de drager zou vergroten of zo ging de legende. Als zij die toch eens zou kunnen dragen, dan zou ze misschien weten wat ze met haar leven wilde doen.
Als bij donderslag schoot er een idee door haar hoofd. Dat was het. Dat was haar uitweg. De diadeem van haar moeder. Daarmee zou ze eindelijk net zo intelligent zijn! Ze zou kunnen ontsnappen aan de vragen die haar bleven achtervolgen, de schaduw van haar moeder die alsmaar groter werd en ze zou vrij zijn.
Ze keek toe hoe haar moeder en de professor langs haar heen streden en het pad volgden, het schoolterrein op. Helena moest wachten op het juiste moment. Dan zou ze zou haar kans schoon zien. Ze hoefde hem maar eventjes opdoen. Heel eventjes maar, dat zou genoeg zijn om de antwoorden te vinden op al haar vragen.
Er zijn nog geen reacties.