Hoofdstuk 1
Schotland, 1011
Helena sloeg de volgende bladzijde om en zuchtte diep. Het was geen verzwaarde zucht, maar een van puur genieting. Ze zat met een goed boek in de grote fauteuil in de studiekamer op de vierde verdieping van Hogwarts Castle. Het enige geluid was het knapperende vuur in de haard. Er waren nooit veel leerlingen aanwezig in de school. Haar klas bestond uit haar jaargenoten uit elke afdeling en dat waren er geen twintig. Ze hadden gezamenlijk les, aten samen en maakten samen veel plezier, maar soms wilde Helena echt alleen zijn. Dat was hoe ze het het liefst had; eenzaamheid. En niet zo'n eenzaamheid van iemand die stiekem meer verlangd, die verlangd dat iemand haar aan de hand meeneemt naar een andere wereld. Nee, iemand die de eenzaamheid omarmt. Die zich erin laat verdrinken zonder naar het oppervlakte te hoeven om adem te halen. Dat was hoe Helena Ravenclaw hier het liefste zat.
De deur van de studiekamer vloog open en een paar leerlingen stapten bulderend van het lachen de kamer in. Geërgerd stopte Helena met lezen en rolde haar ogen omhoog.
'Ik kon me geen mooiere reactie indenken, Geoffrey! Dat was klasse!' riep er een terwijl deze ergens achter Helena op een tafel neerploften. 'Stiekem vond ze het niet zo hinderlijk als ze beweerde. Dat zag je aan haar lichaamstaal.'
'Wat? Aan hoe ze hem in zijn gezicht sloeg? Nicholas, je bazelt.'
'Dat was wel de meeste actie die de beste kerel in maanden heeft meegemaakt.'
Helena spitste haar oren. Ze herkende die stem en zakte nog wat extra onderuit in haar stoel. Op haar boek concentreren lukte haar niet echt meer.
'Edgar zoekt ruzie.'
'Hij is gewoon verbitterd omdat hij nog geen steek verder is gekomen met Helena.'
'Houd je kop!'
Er volgde een klap en gevloek. Helena dook in elkaar toen ze gepijnigd gekreun hoorde.
'Mijn neus! Je hebt me een bloedneus geslagen!'
'Je hebt het er zelf naar gemaakt, dus niet janken!' hoorde ze Edgar snuivend. 'Ik ga studeren. Zie maar of jullie hier blijven.' Er werd een stoel naar achter geschoven en hij nam plaats.
'Wanneer leer je die verdomme woede-uitbarstingen onder controle te krijgen?' sprak de jongen met de bloedneus.
'Wanneer jij leert je neus niet in iemands zaken te steken,' sneerde Edgar terug.
'Dit krijgt nog een staartje, Hemlock!' meerder voetstappen stoven naar de deur. Deze viel met een klap dicht en stilte overheerste weer. Helena haalde opgelucht adem en richtte haar ogen weer op het boek in haar handen. Jongens waren altijd zo luidruchtig.
Bladzijde na bladzijde werd omgeslagen, tot er geen bladzijdes meer waren en Helena het boek dichtsloeg. Ze staarde even vooruit om het verhaal te laten bezinken. De jonge vrouw had de liefde van haar leven gevonden, maar vooral had ze haar dromen waargemaakt. Was het niet voor het feit dat ze geen jaloezie kon voelen voor een fictief persoon, had ze dat wel gedaan. Ze stond op en maakte baan naar de kast waar ze het boek vandaan had.
'Helena?'
Helena kneep haar ogen samen, haar gezicht vertrokken. Ze draaide zich om en keek Edgar aan. Edgar Maynard Hemlock, haar grote dwangvolger in het kasteel. De jongen achtervolgde haar al sinds hun allereerste jaar hier op Hogwarts, maar zij had geen interesse in hem. 'Dag Edgar,' zei ze kortaf en liep langs hem heen.
'Helena,' hoorde ze hem haar naroepen. Ze keek over haar schouder. Hij was van zijn plaats opgestaan. 'Je wilt vast wel een wandeling met me maken, je gedachten uit die boeken in de echte wereld krijgen.'
'Nee, dank je,' antwoordde ze gauw, 'ik heb les.' Dat had ze niet. Ze draaide zich weer om en verliet de kamer. Of ze met hem een wandeling wilde maken? Natuurlijk wilde ze dat niet. Ze had wel meer te doen dan haar tijd zo verdoen.
Helena maakte baan naar de Grote Hal. Daar keek ze om zich heen en zocht naar haar vriendin Josselyn. Ze zouden elkaar hier ontmoeten na het examen. Zoals gewoonlijk was Helena vroegtijdig klaar en was ze daarom gaan lezen tot Josselyn klaar was. Helena had in al die jaren goed leren inschatten hoelang het duurde voordat Josselyn klaar zou zijn met haar examen.
Ze ontdekte haar vriendin aan het einde van de lange tafel. Ze zwaaide haar tegemoet. Het blonde meisje leek niet in te zitten over het examen en ontving haar vriendin met open armen. 'Helena, hoe ging je examen?'
Helena wilde niet toegeven dat ze het lastig had gevonden. Ze had keihard geleerd, nog meer dan normaal om haar vorig behaalde cijfer op te kunnen halen, maar deze was nog lastiger dan de vorige. 'Ik weet het niet zeker. Ik hoop op het beste.'
Josselyn keek haar zorgelijk aan. 'Een keer geen Outstanding is niet het einde van de wereld, Helena.'
'Voor mij wel,' sneerde ze net iets te fel terug. 'Sorry,' verontschuldigde ze zich direct en ging zitten. 'Hoe ging het bij jou?'
Josselyn haalde haar schouders op. 'Ik denk dat het wel goed ging. Hoe dan ook, als ik een voldoende heb trakteer ik op Butterbeer.'
Helena probeerde te glimlachen, maar de waarheid was dat ze zich erg druk maakte om het examen. Ze was niet zo zorgeloos als Josselyn. Haar maakte het niet veel uit welk cijfer ze zou halen, als ze maar zou slagen, maar Helena.. Haar moeder was Rowena Ravenclaw. Niet alleen een professor op Hogwarts, maar een van haar stichters, de slimste vrouw op de wereld, althans dat vond Helena. En zij was lang niet zo intelligent. Dat wist ze. En iedereen vergeleek haar met haar moeder.
'Je bent de dochter van Rowena Ravenclaw? Dan heb je vast een briljant stel hersenen!'
'Ravenclaw? Als in de dochter van Rowena Ravenclaw? Je bent vast buitengewoon trots op je moeder!'
Overal waar ze kwam, iedereen die ze leerde kennen, ze kenden allemaal haar moeder. En daarom dachten ze haar te kennen. Behalve Josselyn, maar zij was dan ook geen Ravenclaw. Zij gaf niet om hoe begaafd iemand was en hoeveel Outstandings iemand op zijn rapportkaart had. Op momenten dat Helena zich door haar achternaam onderdrukt voelde, was Josselyn daar om haar te vertellen dat dat allemaal niet belangrijk was. Niet belangrijk. Was het maar zo. Was ze maar een dochter van iemand die niet belangrijk was. Dan hoefde ze niet elke dag in de schaduw van haar moeder te staan. Een schaduw die alleen maar groter leek te worden.
Reageer (4)
Ik kan echt niet anders dan het eens zijn met Sunnyrainbow dat het echt een heerlijk hoofdstuk is. Jullie schrijfstijl (wel, ik weet niet of het Froukje of Leah is die dit geschreven heeft - ik neem aan Leah? Jouw naam staat naast het hoofdstuk, maar ik weet niet goed hoe dat werkt sinds dat Quizlet een nieuwe lay-out gekregen heeft, haha) is echt zeer aangenaam om te lezen.
4 jaar geledenWat een heerlijk eerste hoofdstuk!
4 jaar geledenDank je wel!! Leuk te zien dat je weer meeleest!!
4 jaar geledenOhh nicee!
4 jaar geledenWauw, leuk gedaan ^^
4 jaar geleden