Étape deux.

"It's wild like the river, it's warm like the sun"

"Madame! Madame!" De zoete stem van mijn meid Vicky laat mijn bewustzijn terugzakken naar de werkelijkheid. Een tikje geirriteerd, maar elegant als altijd, hef ik mijn hoofd richting degene die mij uit mijn concentratie heeft gehaald. Zo goed en kwaad als het kan, met de sleep van haar jurk in haar handen, rent Vicky op haar hakjes op me af. "Wat is er, Vicky?" Mijn melodieuze, kalme stem breekt de stilte, die hier zo even nog was. "Het is uw moeder, madame. Zij ontbied u op haar kamer." Een vlaag van verdriet, van spijt, ligt verscholen in de klank van Vicky's vertrouwde stem. Hoewel ze probeert de dappere ondertoon naar de oppervlakte te laten komen, schemert het gedeelte dat bid voor mijn moeders leven duidelijker door. Even blijf ik zitten, mijn hand rustend op het koele metaal. Mijn moeder was al een lange tijd ernstig ziek. Zij stond aan het einde van haar leven, en dat wist zowel zij als ik. Even maakt mijn verdriet zich van mij meester. Ik had al zo veel dierbaren verloren... Mijn moeder zou slechts de zoveelste zijn. Maar huilen, zou ik nooit doen. Rouwen daarentegen, volop. Ik zou de komende nachten kaarsen branden, ter nagedachtenis van mijn lieve moeder. Maar huilen.. Nooit. 'Een echte dame toont nooit haar emoties. Zij houd haar gezicht in de plooi en houd haar masker van elegantie constant op', was de wijze les die mijn moeder mij altijd geleerd had. "Madame?" Vertwijfeld gluurt Vicky onder de kap van mijn mantel door, om mijn gezichtsuitdrukking te kunnen aanschouwen. Vrijwel meteen verman ik mijzelf, en verstevig mijn greep om mijn geliefde boek, hopend dat het mij wat houvast zou kunnen schenken. "Kom, Jeany" Mijn stem is zelfverzekerd en melodieus als altijd, maar klinkt hol in de breekbare stilte van de tuin. Met ferme passen treed ik mijn kasteel binnen, Vicky en Jeany in mijn kielzog. Met geen enkel spoortje van hoop, klop ik even later stevig op de deur van mijn moeder's kamer. De eikenhouten deur word voor mij open gedaan door de meid, die afkeurend naar Jeany kijkt. Haar volkomen negerend, en met Jeany in mijn voetsporen, stap ik fier de kamer binnen. Bij de aanblik van mijn moeder, zo klein en breekbaar in het enorme bed, schiet er een brok in mijn keel. Sterk zijn, Louisa. Voor maman. Met gebogen hoofd treed ik naar het bed toe, en zak gedwee neer naast het slanke lichaam van mijn moeder. Vroom pak ik haar bleke handen in de mijne, en wrijf met mijn duim over haar handpalm. "Maman.." Mijn met verdriet gevulde stem komt aan als een mokerslag. Met koortsige, diepe ogen kijkt moeder me aan, en ik weet dat haar dagen spoedig geteld zullen zijn. "Louisa.." Moeder's schorre stem versterkt mijn vermoeden nog eens met duizenden malen. "Louisa, mijn kind. Vertrek naar Marseille. Vind een echtgenoot. Je bent het niet waard om hier eenzaam en als maagd te sterven. Het geslacht Douillet verdient beter. Wees sterk, mijn kind. Ga, rijd uit door de lavendelvelden, en je zult Marseille bereiken. Het ga je goed, lieve." Na het uitspreken van deze betekenisvolle woorden, zakt mijn moeder uitgeput terug in de zachte weelde van haar vele, ondersteunende kussens. "Vaarwel, maman. Ik zal doen wat u van mij verlangt. Vaarwel..." Zachtjes buig ik voorover, en druk een licht, teder kusje op haar voorhoofd. Voor de laatste maal kijk ik mijn moeder in haar ogen, en trek mijn handen voorzichtig uit de hare. Vaarwel moeder. Ik zal u niet teleurstellen.