1. Huisbezoek

“Hey, Jude!” roept Mark door de huistelefoon van de Sharp-residentie heen. “Gaat het wel? Ik heb je de hele dag niet op school gezien! De leraar zei dat je ziek was, maar natuurlijk is dat niet waar, toch?”
“Mark…” snottert Jude terug de telefoon in. “Waarom zou ik daar over liegen?”
“Oh, gatver! Je klinkt echt ziek! Zal ik langskomen? Een potje voetbal maakt je vast meteen een stuk beter!”
“… Mark.”
“Ik kom er aan hoor!”
Tuu tuuu tuuu. Jude kijkt naar de telefoon in zijn hand. Die Evans is echt absoluut gestoord. Hij hangt met een zucht de telefoon terug op. Een tiental minuten later wenkt de bediende naar Jude. “Jongeheer Sharp, uw bezoek is gearriveerd.” Jude knikt terwijl hij opstaat. “Ik hoop dat we ze in mijn kamer kunnen houden…” “Ik zal voorkomen dat ze ontsnappen, meester. Echter…”
Jude knikt opnieuw terwijl een zakdoek uit zijn broekzak haalt. “Ik begrijp de situatie. Ik zal zo snel mogelijk deze kant weer op komen. Bedankt voor je harde werk.” Jude snuit zijn neus, stopt de zakdoek weg en schuifelt richting de voordeur. Zijn vrijetijds-kleding dragen op zo’n schooldag voelt raar, maar het Raimon uniform kreeg hij in zijn zieke toestand toch niet aan. Hij hekelt het wel – een schooldag missen, het is te absurd voor een trotste drager van de Sharp-familienaam. Na een mentale eeuwigheid komt Jude bij de voordeur uit en opent het. Tijd om Mark van het terrein af te jagen – dat is op dit moment zijn enige optie. Maar Mark kennende wordt dit een uitdaging voor Jude Sharp.

“Vangen!” kraait Mark terwijl hij een zwart-witte voetbal naar Jude toe gooit. Tactisch weet Jude het projectiel in zijn handen te krijgen en kijkt er naar. “Is dit niet jouw taak?”
“Misschien wilde je het ook eens proberen. Dus, hoe voel je je?”
“Nog niet al te best, Mark. Daarom ben ik ook thuis gebleven vandaag.”
“Okay, dan kom ik wel gewoon binnen!” roept Mark terwijl hij langs Jude huppelt en hem de kans geeft de deur achter hen te sluiten. “Ik kwam trouwens ook langs om je het huiswerk mee te geven, maar uh…”
“Je hebt totaal niet opgelet in de les en weet dus helemaal niet wat het huiswerk is?”
“Haha! O Jude, je kent me goed! Wat zijn we toch geweldige vrienden.” Lacht Mark terwijl hij Jude een schouderklop geeft. De middenvelder reageert er onhandig op. Mark loopt ondertussen door richting waar hij dacht dat Jude’s kamer zich bevond. Dit huis is ook gewoon zo groot, dus hij zou het nog goed fout kunnen hebben. Jude volgt hem. “Het is niet bepaald respectabel leergedrag. Op Royal Academy zou je binnen een week al van de school gestuurd worden.”
“Daarom ga ik toch ook gewoon naar Raimon! Kan ik tenminste voetballen. Leren is gewoon totaal niet mijn ding.”
“Volgende deur, Mark.” Corrigeert Jude de keeper die een poging waagde om een kamerdeur te openen. Mark lacht en wuift het af terwijl hij naar de volgende deur toe loopt en die probeert te openen. Jude schiet voor hem langs. “Nee, wacht-“ Het was helemaal niet de bedoeling dat Mark naar binnen kwam! Jude heeft zich helemaal laten meeslepen door de aanvoerder. Ziek zijn laat hem dus duidelijk een stuk minder helder denken.
“Is er iets? Oooh, heb je iets te verbergen! Judie toch!”
“Nee, dat is het niet… nee, je hebt gelijk. Ugh-” Jude schiet in een hoestbui.
“Jeetje man, dat ziet er niet goed uit. Moet je niet gaan liggen?”
“Uche, uch—dat zou ik doen als je mij niet door mijn hele huis liet rondlopen. Uch.” Kucht Jude verder in zijn elleboog. “Mark, kan ik je vragen te vertre-“
“Sorry, man!” Mark trekt aan de deurklink, zwaait de deur open en trekt Jude mee zijn slaapkamer in. De spelverdeler struikelt bijna over zichzelf heen. “Evans!”

Opeens klinkt er een raar geluid van achter Jude. Mark buigt zich langs hem om te zien waar het vandaan komt. Vervolgens maakt hij oogcontact met een pinguïn. “… Wat is dat?”
“Een keizerspinguïn.”
“Ja Jude, dat snap ik wel, maar… hoe komt hij daar?”
“Nou, elke keer wanneer ik nies… h..ha…ha…” Jude grijpt snel zijn handen naar zijn neus. Ook al is hij er meer dan bewust van hoe ongezond het is om je neus dicht te knijpen tijdens het moment dat je moet niezen, zag hij hier geen andere keus. “Ptsshoe.” Komt uit zijn mond terwijl hij z’n ogen dichtklemt en zijn neus zo dicht mogelijk blijft duwen. Hij kijkt vervolgens geschrokken rond, maar na enkele bewegingen laat hij zijn gespannen schouders weer zakken. “Gelukkig, het werkte.”
Mark kijkt Jude opnieuw aan. “Bedoel je nou echt dat…”
“Ja, elke keer dat ik zo ongestoord nies komt er weer eentje tevoorschijn. Het zijn er al zes!”
“Ha ha!” lacht Mark vol genot. “Wat grappig! Ik wist niet dat zoiets mogelijk was!”
“Ik weet anders niet wat ik met ze aan moet. Ze lijken me ook nog eens als een soort moederfiguur te zien.” Jude wijst naar de keizerspinguïn die daarnet Mark’s aandacht had getrokken. Deze pinguïn trekt ondertussen aan Jude’s cape. De verzwakte Jude kan de kracht van het beestje niet helemaal tegenhouden, en wordt door een harde teug bijna omver getrokken.
“Dat is toch super lief! Je zou gewoon een dierentuin kunnen beginnen.”
“Af!” sist Jude naar de pinguïn terwijl hij zijn cape probeert te reclameren. Mark ziet ondertussen hoe drie andere pinguïns op Jude’s bank toekijken. “Hoi!” Groet Mark ze enthousiast. Terwijl Mark naar de drie vogels toeloopt trekt Jude snel de deur weer dicht. “We proberen ze maar hier binnen te houden, maar ik heb geen idee hoe ik ze weg krijg.”
“Misschien door met ze te voetballen?” vraagt Mark terwijl hij al een pinguïn tussen zijn armen geklemd heeft. Het beestje lijkt er niet bepaald tevreden mee te zijn en probeert Mark in zijn arm te bijten.
“Evans! Laat hem los!” beveelt Jude. Mark lacht maar zijn gezicht vertrekt al snel wanneer een beet raak is. Op dat moment realiseert hij dat Jude’s bevel misschien wel een goede was om op te volgen en hij zet de pinguïn terug op de bank. “Sorry, vriend!”
Jude zucht en veegt wat zweet van zijn voorhoofd af. Hij hijgt zachtjes. De twee andere pinguïns van de bank waggelen op volle vaart naar Jude toe om zijn benen te ondersteunen. Mark’s bijt-pinguïn blijft echter nog boos Mark in de gaten houden. “Hé, ik zei toch sorry!” schiet Mark naar de boze gevleugelde Jude-beschermer.
Hij kijkt weer terug naar Jude. “Wow! Jude!” roept de keeper uit terwijl hij naar zijn met drie pinguïns omsingelde vriend rent en hem bij zijn schouders grijpt. “Niet omvallen, man!”
“Tuurlijk doe ik dat… niet… Evans…” “Gast, je klinkt echt niet oké! Tijd om even te zitten.. AU! Doe eens niet!” roept Mark naar de pinguïns die tegen zijn been staan te trappen. “Foei! Laat me Jude even helpen!” De aanvoerder trekt de spelverdeler mee naar de bank terwijl hij de boze pinguïns probeert te negeren. Eenmaal aangekomen lijken de vogels ook wat rustiger te reageren op Mark’s aanwezigheid.
Jude opent zijn mond, maar helaas niet om iets te zeggen. “Haa… Haa…”
“JUDE!”
“HATSJOE!”