Onverwacht bezoek

Ma stond op en liep naar de deur. We hoorden haar wat mompelen tegen een zware mannenstem. De gesprekken waren stil gevallen en iedereen probeerde iets mee te krijgen van wat er zich benden afspeelde. Ma kwam terug binnen met achter haar een lange man. Hij leek een beetje op Theo maar keek niet zo vriendelijk. Hij had een zonnebril op en was gekleed in een lange jas.
"Goedendag, kinderen. Ik ben Sebastian. Jullie klastitularis."
Er viel een redelijk onaangename stilte. De vijf vrienden wisten niet echt wat te doen. Ma die achter Sebastian stond deed een subtiele beweging dat ze moesten buigen. Haar ogen werden groot en ze deed een paar handbewegingen zodat de kinderen de tip snapten. Ze begrepen de hint . Ze stonden op en maakten een rij om dan te buigen. Een grijns kwam op Sebastians' gezicht. Wouter kreeg er een bekrompen gevoel van. Sebastian zette een stap naar voren en greep plots Kaspers arm. Hij schrok maar trok niet terug.
"Wat heb je daar een mooie armband. Weet je wat erop staat?" Hier was geen één van ons op voorbereid.
"Meneer Sebastian. Ze zijn hier nog maar net en hebben de kans nog niet gehad om wat te leren. Ik denk niet..." , wou Ma zeggen maar haar hulp werd al snel afgesneden.
"Dat kan wel zo zijn Ma maar ik hoopte toch op een beetje basis kennis." zei hij.
Kasper deed zijn mond open en de droge lippen bewogen.
"Het is het teken van water, Meneer." Sebastian liet los en liep terug naar achter.
" Goed zo, misschien worden jullie niet direct van school gestuurd." Hij draaide zich in de richting van de deur. Vlak voor hij het vertrek verliet zei hij nog dat hij ons op tijd verwachtte in de les.
Hij sloot de deur en iedereen liet een zucht van opluchting. Het was alsof Sebastian de vreugde en hoop met zich mee had genomen. Tijdens de rest van de maaltijd was het stil. We ruimden ons bord af en zetten het in de afwasbak.
"Ga maar naar jullie kamers. Ik wil dat jullie de schoolboeken is even bekijken zodat jullie een goede indruk maken op school." zei Ma. Ze lachte maar in haar ogen lagen onzekerheid en angst verscholen. Dat was heel duidelijk. Iedereen wou Ma op de één of andere manier trots maken. Het was alsof ze kinderen waren die een goed rapport wouden laten zien aan onze ouders. Iedereen deed dan ook wat er gevraagd werd en stapte de trap af en gingen naar hun toegewezen kamers.

[Steffi]
Ik wist direct dat ik mijn kamer helemaal anders ging inrichten. Er kwamen zeker een paar planten in en de gordijnen moesten echt een ander kleur krijgen. Er was een klein tafeltje met daarop een hele grote stapel boeken. Op mijn bed lag ook een boekje maar met een lint eromheen gewikkeld. Het ging over het aarde element. Ik begon gretig te lezen. Aarde wordt gezien als een element van kracht dat zich toont in spieren maar dat is maar een mythe. Het is een kracht die zich toont in zelfzekerheid en rust. Als aarde moet je kunnen wachten om op het juiste moment om toe te slaan. Je moet luisteren naar wat de oermaterialen je vertellen en vertrouwen op hun kennis om je volgende beslissing te nemen. Er stond nog zo veel meer in maar ik deed het na het derde hoofdstuk al dicht. Ik had geen idee hoe laat het al was. Ik keek op de wekker die op mijn nachtkastje stond. Binnen 8 uur moet ik op een nieuwe school beginnen en het enige wat ik kan doen met mijn nieuwe krachten is krasjes in muren krijgen. Geweldig.... . Ik liep naar de kleerkast en zag , tot mijn grote verbazing, mijn onesie hangen. Ik deed hem aan en sprong in mijn bed.


[Wouter]
Die Sebastian had me de schrik van mijn leven gegeven. We hadden de kamers niet echt beslist maar we zijn om te beurt gewoon een deur binnen gestapt. Ik zag de boeken op een stapel liggen en er lag ook nog een boek op mijn bed. Ik legde hem open en begon te lezen. ]Lucht is het element van wijsheid maar ook van geduld. Alles hangt af van de wanneer. Wanneer wacht je en wanneer sla je toe? Het is het uiterste vragen van al je zintuigen om dat juiste moment te bepalen. Ik sloeg het boek toe en gooide het op de stapel. Ik wist niet hoe ik mij moest voelen. Dit zou sowieso een avontuur worden maar is mijn normale leven daarvoor opgeven niet wat te veel gevraagd. Ik keek naar mijn hand en concentreerde me. Ik zag een tornado voor mijn ogen. Plots voelde ik het. Een windvlaag in mijn gezicht. Ik kon de bewegingen van de wind op de één of andere manier zien. Er klopte iemand op de deur.
"Binnen" zei ik. Het was Ma.
"Ik zag het licht nog branden." Ze kwam dichter bij mij en zette zich op de hoek van het bed.
"Ik heb geen idee hoe het is om een mensenleven te leven maar ik kan je verzekeren dat we het hier nog leuk gaan maken
geef het een kans. Benjamin heeft je nodig en niet alleen voor dat tributen gevecht maar ik kan zien hoeveel hij om jullie geeft." Het was alsof ze net al mijn gedachten had gelezen.
Dit was raar, maar exact wat ik nodig had om te horen. Ik bedankte Ma en ze vertrok naar haar eigen kamer. Ik deed mijn pyjama aan en kroop onder de lakens. Ik voelde hoe de slaap me dieper in mijn matras duwde. Net voor ik helemaal naar dromenland vertrok dacht ik nog een geluid waar te nemen van Kasper zijn kamer.

[Kasper]

Ik had niet eens de moeite genomen om de boeken te lezen. Ik plofte op mijn bed en schoot bijna onmiddellijk weer recht omdat ik iets in mijn rug voelde. Het was nog een boek. Normaal gezien hou ik van lezen, maar ik was niet echt in de stemming. Ik gooide het op de stapel, maar die viel om. Met een zucht stond ik terug recht en raapte ik al mijn boeken op. Ik zag dat er 1 onder mijn bed was geschoven. Ik strekte mijn arm uit.
"Auw" schreeuwde ik. Iets beet in mijn hand. Ik had mijn arm met een enorme snelheid terug getrokken en zag twee ronde punten in mijn duim staan.
"Shit" Twee rond tanden, dat kon maar 1 ding bekeken. Er zit een slang onder mijn bed.
"Wat gebeurt er hier?" Benjamin was mijn kamer binnengekomen. Ik had hem bijna niet herkend, ondanks de nogal losset-shirt leek zijn lichaam gespierder. Ik werd even afgelied door het teken op zijn voorhoofd, maar keek daarna weer gewoon in zijn ogen.
"Kasper gaat het wel, je kijkt me raar aan." zei Benjamin.
"Jaja, ik wou gaan slapen maar er zit een slang onder mijn bed. Hij heeft me gebeten."
"We zijn in Hel Kasper er zijn hier gewone dieren. Ik zal is kijken." Hij kwam naast me zitten en keek onder mijn bed. Hij ademde van ontzag.
"Kasper, dat is geen slang maar een Aphose. Ik heb er is overgelezen. Het zijn blijkbaar afstammelingen van Aphosis. Ze kunnen totem dieren worden en als ze een band met iemand krijgen worden hun beten giftig."
Ik schrok en was eigenlijk wel blij, deels om dat de beet niet giftig was , maar ook omdat ik de eerste was die misschien een totemdier tegen kwam.
"Dus hoe tem je het?" vroeg ik.
"Nou , dat weet ik niet om eerlijk te zijn. Misschien kunnen we het morgen aan een leerkracht vragen."
"Goed idee. Ik zal het nu gewoon onder mijn bed wat met rust laten."
Benjamin knikte. Zijn lach verdween plots. Hij stond recht.
"Ik ga gaan slapen. Ik ben moe." zei hij.
Ik wenste hem een fijne nachtrust toe en hij verliet mijn kamer.

[Ella]
Ik had gevraagd aan Benjamin of ik het boek van zijn moeder mocht lenen en hij had er toestemming voor gegeven, dus had ik het mee naar mijn kamer genomen. Ik hield van de stijl van de kamer en van de kleren die ik droeg. Van mijn ouders mocht ik nooit in dit soort kleren naar buiten gaan. Ze probeerden me een prinses te houden, maar dat was ik niet. Hoe meer ze het probeerden om in die richting te duwen, hoe meer ik besefte dat wat zij in hun gedachten hadden, wat ze van mij verwachten, niet was wat ik wou.Waardoor ze me eigenlijk nog meer in de andere richting duwden. Ik legde het boekje dat op mijn bed lag aan de kant en zette mij op de rand. Ik opende het boek van Anna. Het voelde oud aan. 'Maar ja, hoe oud is Anna wel als ze een demon is?' dacht ik. De eerste bladzijde ging over het vergiftigingslokaal. Het was alsof ik een kaart kreeg van het lokaal met allemaal persoonlijke bijschriften. Ik las dat de 6de bank op de tweede rij het beste was als je niet wilde opletten. Ook stond er dat Anna op alle goede brouwketels en buisjes een cirkel had ingekerfd zodat ze altijd goed materiaal had. Ik zag dat ik binnen 8 uur al op school moest zijn dus besloot ik om het boek aan de kant te leggen en te gaan slapen. Ik deed het licht uit en zag dat het licht in de gang nog aan was. Ik keek naar het dun lijntje licht dat nog zichtbaar was aan de onderkant van de deur. Ik deed mijn ogen dicht maar zweerde nog net een paar voetstappen te zien die voorbij liepen.