Scar 91

Het laatste stuk van het vorige hoofdstuk:
Ik heb geen idee hoe lang het duurt tot ik weer bewust genoeg ben om haar op te tillen en naar bed te dragen. Zelfs wanneer ze toegedekt in bed ligt, zo veilig als maar kan, kan ik haar niet alleen laten. Ik ga op mijn rug bij haar liggen en leg haar bovenop me, haar wang tegen mijn borstkas. Ik sla een arm om haar heen en laat haar niet meer los. Mijn andere hand vindt haar pols en ik vouw mijn vingers eromheen, zodat ik haar hartslag kan voelen. Ik klamp me haast wanhopig vast aan het ritme. Het is het enige wat ik nog voel.
Het is het enige wat me ervan kan overtuigen dat ze niet echt dood is.