Agent Holemen: Saints & Storms [Part 1]

Reageer (1)

• Snakey_Crowley

  Met een beetje vertraging (want ik was weer eens vergeten een reactie te schrijven) heb je hier toch dan de reactie op het hoofdstuk.
  
  

  
  Ik staarde naar de lange, roodbruine lokken die inmiddels een deel van de vloer bedekten. Mijn hoofd voelde een stuk lichter met het korte kapsel, maar naast het haar leek er nog een ander gewicht verdwenen te zijn.

  
  Dit is dus letterlijk hoe het voelde. Goed onthouden
  
  

  ‘Als ze ook maar iets doet met die schaar wat jij niet wilt, hak ik haar handen eraf,’ had ze onderweg beloofd en ik wist dat ze het meende.

  
  Mood. Also iets wat ik Natasha ook echt wel zie doen tbh.
  
  

  De afgelopen maanden waren hectisch gegaan. Het had een halve dag geduurd voordat het zonlicht in New York was teruggekeerd en de eeuwige nacht ten einde liep.

  
  Wacht... Er was ooit zonlicht in New York? Damn.
  
  

  Ik wist niet zo zeker wat ik ervan moest vinden. Aan de ene kant vond ik het jammer, want het laten bewegen van dingen met mijn gedachten was ergens wel cool. Aan de andere kant deed het me ook denken aan het zwaard van Perseus, Harpe. De macht was aantrekkelijk, maar wat zou er gebeuren als ik er te veel van had en de controle verloor? Ik was dan wel een halfgod, maar niet bepaald eentje met ervaring.

  
  Good questions, good questions indeed. En ja uh ervaring, wat is dat?
  
  

  Als er al een ramp moest gebeuren, dan zou het niet hier en nu moeten zijn. En toch gebeurde het.

  
  Elke rampen film ever. Legit.
  
  

  Een exploderende ster, een feniks die uit het as herrees.

  
  Diep, erg diep man. Zeer filosofisch. Also Harry Potter much?
  
  

  ‘Oh,’ zei ik. Natasha vloekte. Er hing een ruimteschip in de lucht.

  
  Gewoon de standaard reactie. Oh.
  
  

  ‘Bedoel je de aliens, of bedoel je mijn middagplannen die ik nu wel kan vergeten?’ Clint draaide zich naar ons om.

  
  Clint is weer eens een mood hahahaha. Ik zou het ook rot vinden tho. Wanneer je leuke plannen hebt en een ruimteschip of een pandemie die verpesten...
  
  

  ‘Wat cool!’ Pietro kwam naast ons staan, maar deinsde weg toen hij zowel Clints als Natasha’s blik zag. ‘Uh, ik bedoel, wat ongezond?’

  
  Dit is ook weer zo'n mood man. Erg grappig
  
  

  ‘Je bent instabiel-’
  ‘Ik ben helemaal niet instabiel,’ wierp ik tegen. ‘Ik ben juist super stabiel!’
  Ergens achter me brak een drinkglas. Iedereen staarde naar de scherven, en toen naar mij.

  
  Dit is te goed geschreven. Dit ben ik zo erg. Echt man.
  
  

  Precies op dat moment, zowaar als bij donderslag, kwam een lange, knappe blonde man de zaal binnen. Zijn blik viel op me en hij klaarde op. ‘Ray, man van holen! Jou heb ik nodig.’

  
  Gvd, dit wil ik ontlezen. Waarom is dit mijn naam aaaaaaah.
  
  

  ‘Je vriendje?’ gokte ik. Bloosde hij nou? Door zijn donkere huid was het lastig te zien. Ik liet de stressbal voor hem heen en weer zweven. ‘Kom op, gast, mij kan je het wel vertellen.’

  
  INTIMIDATIE!
  
  

  Achter hen deed de Hulk waar de Hulk goed in was

  
  Ik zou het niet beter hebben kunnen beschrijven.
  
  

  Edward keek door de vooruit. ‘Hij is in de Home Depot waar we voor staan.’
  Ik volgde zijn blik. ‘Je bedoelt die ene waar nu een hele groep aliens naar rent?’
  Hij slikte. ‘Yep.’

  
  Gewoon uit nieuwsgierigheid, heeft Adam hersenen? Cause it sure as hell doesn't feel like he has.
  
  

  Er klonk een klap en de cirkel viel uiteen. Daar waren ze dan, de Avengers, de krachtigste helden van de wereld.

  
  Somehow had ik verwacht dat je hier iets heel dramatisch zou laten gebeuren, but alas.
  
  

  Ik had graag gevraagd of Adam overal een puinzooi van maakte, maar daar was simpelweg niet genoeg tijd voor.

  
  Dit is zo'n mood. En om eerlijk te zijn denk ik dit altijd met groepsprojecten. Maar mood man.
  
  

  De deuren schoven open en een jongeman stapte naar buiten. Nonchalant liep hij richting ons toe, zich er schijnbaar niet van bewust dat er een gevecht om zich heen plaatsvond. Bijna halverwege haalde hij een apparaatje uit zijn zak en drukte een knop in.
  Een explosie, en de Home Depot werd verzwolgen door vlammen. We bleven amper overeind staan door de stoot aan hete wind. Toen het wat minder werd, begon de jongen weer zijn wandeltochtje naar ons toe. Hij keek niet achterom naar de vlammen en in combinatie met zijn nette, zwarte pak en wit overhemd zag hij er bijna uit als James Bond.

  
  I approve of Edward his choice in boyfriends. He is bad-ass! When is the wedding?

  
  
  Dit hoofdstuk is echt een mood. Erg goed geschreven. Erg relatable. Well done! Kan niet wachten op de volgende
  

  4 jaar geleden