Ma

Het was stil. Niemand gaf enige aandacht aan de taferelen die voorbij flitsten. Ze keken naar elkaar. Het leken wel robots die elkaar analyseerden. Benjamin voelde zich heel raar. Het was geen geluk maar wel iets dat erop leek. In de weerspiegeling van het raam zag hij zichzelf. Hij schrok. Plots glimlachte hij. Dit was hoe hij er altijd al had willen uitzien. Zijn leren handschoenen en armbeschermers gaven een soort rust voor hem. Zelfs het webachtige teken dat op zijn voorhoofd geschilderd was leek hij nu al gewoon te zijn. Hij voelde zich vreemd, goed maar vreemd.

Theo stond recht.
"Benjamin, wil je even met me mee komen ?" zei hij. Benjamin volgde hem naar een aparte kamer. Ze kwamen in een kleiner salon uit. Hij liep wat voor me uit en draaide zich toen naar mij.
"Ik voel dat jij een hele krachtige demon bent Benjamin en nog krachtiger gaat worden. De tekens op je armen stralen bijna van de macht." Benjamin keek naar zijn armen.
"Nou, bedankt." Theo kwam dichter naar hem toe.
"Weet je wat dit teken is?" Hij trok zijn mouw op en op zijn onderarm verscheen er een prachtig teken. Benjamins' brein zette het om in totem .
"Totem?" zei hij twijfelend.
"Ja, dat teken krijgen jullie allemaal nog. Een totem is een dier dat een paar gelijkaardige eigenschappen heeft zoals de meester zoals wij het noemen. Ik heb een gevoel heb je dat jij een sterkere kracht hebt dan de rest , jij zult waarschijnlijk ook een hele sterke band met je totem krijgen, maar hoe sterker die band hoe moeilijker die te smeden is. Dus als je me nodig hebt om het te controleren of je te helpen weet me te vinden en dan help ik je graag." Theo draaide zich om en verdween weer in de gemeenschappelijke ruimte. Hij ging in het midden staan. Iedereen voelde plots dat de limousine niet meer bewoog.

"Bon, jongens en meisjes we zijn aangekomen op Hellfire. " Ze keken uit het raam en hun monden vielen open. Het zag er fantastisch uit. Ze stonden geparkeerd voor een soort van kasteel met er rond een hele stad. Iedereen stapte uit en de nieuwelingen genoten van het majestueuze zicht. Theo liep voor de nieuwelingen uit het Kasteel binnen. Ze kwamen in een grote hal binnen waar er groepjes leerlingen aan het kletsen waren. De meesten waren zwart gekleed en sommigen hadden ook leren kleding aan. Bepaalde demonen leken niet eens op mensen, maar meer op dieren en andere hadden dan plots kattenoren of reptielenogen. De groep vrienden vond het nogal verwarrend. Plots draaide Ella zich om en gebaarde dat iedereen rond haar moest komen staan. Theo ging buiten gehoorafstand staan.

"Oké, de demonen tekens zijn hier normaal en de openingsringen ook dus het is al een pluspunt voor ons dat we die al hebben. We mogen alleen niet lijken op watjes en groentjes dus iedereen kin omhoog en straal zelfvertrouwen uit. We hebben een nieuwe kans gekregen en we gaan ze dan ook goed benutten." Iedereen kreeg een grijns op zijn gezicht van deze aanmoedigende speech en knikte. De vijf vrienden vervolgden hun tocht en liepen achter hun gids aan. Ze werden soms is aangekeken in de gangen, maar de andere leerlingen schonken hen niet zo veel aandacht. Wat misschien wel beter was. De muren waren van een soort rode zandsteen gemaakt en het licht kwam van fakkels of vuurkorven die aan de muren hingen. Ze sloegen een kleinere gang in waar een opgewekte vrouw aan het wachten was. Het was een vrouw die zich aan de iets dikkere kant bevond. Ze was duidelijk van Afrikaanse afkomst en haar ogen straalde van vreugde. Haar haar viel in mooie zwarte krullen op haar brede schouders. Ze had een blauwe jurk aan dat haar beeldig stond. Theo stopte plots.
"Ik mag niet verder dan hier komen, maar ik wens jullie het allerbeste toe." De kinderen keken hem vragend aan maar Theo zwaaide hen al vaarwel en verdween terug de gang uit. Een schrapende keel weerklonk achter hun. Het was de Afrikaanse vrouw. Steffi slaakte een kreet toen ze naar de voeten van de vrouw keek. De vrouw had helemaal geen benen, maar de tentakels van een octopus. "Rustig maar kind, het is duidelijk dat je nog niet veel gewoon bent hier."
"Het spijt me mevrouw." verontschuldigde Steffi zich.
"Het geeft niet. Zoals jullie dus al is opgevallen ben ik een demon. Ik ben een verzorg-demon en zorg dus voor kinderen. Ik ben aangesteld om ,tot jullie hier afstuderen, er voor te zorgen dat jullie gelukkig zijn en genoeg eten krijgen." zei ze glimlachend.
"Jullie mogen me gewoon Ma noemen." zei ze tenslotte. Er viel een kleine stilte, die Benjamin zo rap mogelijk brak.
"Nou hallo Ma, Ik ben Benjamin. Ik zie aan u ketting dat wij uw eerste kroost zijn dat u grootbrengt." Ma begon te blozen.
"Wat een beleefde jongen ben je toch. Het klopt inderdaad wat je zegt. Ik ben al een tijdje afgestuurd maar door mijn tentakels vonden ze mij nooit geschikt genoeg maar ik ken Anna en zij heeft er persoonlijk opgestaan dat ik jullie verzorgster word en voilà hier sta ik nu." Ella kwam dichter en stelde zich zelf ook voor.
"U kent de ouders van Benjamin dus goed?" vroeg ze.
"Nou ik zat met Anna in de klas en we hielden wat contact nadat zij vertrokken naar de aarde." Steffi stapte ook naar voren.
"Ik ben Steffi en nog is sorry van daarstraks. Ik ben inderdaad nog niet veel gewoon."
"Het is je al vergeven kind." ze schudde elkaar de hand. Kasper kwam daarna naar voren en groette Ma beleefd. Haar ogen werden groot bij het zien van zijn dunnen gestalte.
"Krijg je wel eten thuis? Ma gaat er voor zorgen dat je zeker 10 kilo bij komt." Iedereen schoot in de lach. Wouter stelde zich als laatste voor. Ma ging voor ons staan en gebaarde haar te volgen. Ze had waarschijnlijk wel tientallen tentakels. Ze had een ketting met maar 1 parel aan. De hoeveelheid parels vertelde hoeveel keer een verzorger al een groep heeft 'grootgebracht'. Dat hadden de ouders van Benjamin is tegen hem gezegd. Ma begon met een korte uitleg.
"We gaan nu naar het huisje dat ons is toegewezen. Ik slaap daar bij jullie maar iedereen heeft een aparte kamer. Met dat jullie redelijk laat in het schooljaar toekomen hebben we een huisje aan de buiten kant van de stad, maar het is maar een klein halfuurtje wandelen van de school. Jullie moeten 10 uur stipt in jullie vast klaslokaal zitten tot 15 uur. Er zijn geen pauzes. Daarna word er verwacht dat jullie de leerstof thuis grondig door nemen. Ik heb wel enkel huisregels. Jullie mogen uitgaan met wie jullie willen maar ik wil minstens een dag op voorhand weten waar, wanneer en met wie en ten laatste om 4 uur thuis zijn."
Iedereen glimlachte naar elkaar ,leven met zo'n soepele regels hadden ze nog nooit mee gemaakt. We liep door de straten en zagen een heleboel mensen. Soms zwaaiden er een paar demonen naar Ma, maar velen negeerden het groepje gewoon. We kwamen bij een villa aan.

"Oké, jullie hebben allemaal al een openingsring. Het huis is beschermd met een barrière die alleen open kan gedaan worden met het juiste teken. Omdat ik heel rap een slottekening moest bedenken. Heb ik het simpel gehouden." Ze strekte haar rechter arm voor zich uit en balde haar vuist tot een hand waardoor haar blauwe openingsring zichtbaar werd. Ze tekende de kop van een octopus en nog vier tentakels er onder aan vast. Het teken vloog op het huis af een met klik schoof de deur open. Iedereen prentte het teken in zijn hoofd en even later stond het op hun lichaam aan de binnenkant van hun rechter pols. Trots liepen ze naar binnen. Ze kwamen uit in een lange gang met zeker 8 deuren. De eerste deur links was Ma's kamer. Al de opeenvolgende kamers aan de linkerkant waren slaapkamers die in het zwart gekleed waren ,maar we mochten met de inrichting alles doen wat we wilden. De eerste deur rechts kwam uit op een salon met 2 lange banken waar er in beide zeker 4 man in kon zitten en dan waren er nog 6 aparte zetels Er stond een grote tv en een gezellige salontafel. Eén zetel was bekleed met schelpen en er lag een breiwerk in. Ook de stof was blauw in plaats van zwart. Iedereen keek met een opgetrokken oog naar Ma. Ze begon te blozen.
"Een alleenstaande vrouw mag doen wat ze wil." zei ze terwijl ze al naar een andere kamer vertrok. De volgende deur aan de rechterkant ,die veel verder lag dan aan de kant van de slaapkamers, toonde een mooie muziekkamer. Er stond een elektrische piano. Twee micro's. Twee gigantische mengpanelen en twee computers, die er op aangesloten waren. De monden van alle vijf de vrienden vielen open toen ze dit alles zagen. Ze gingen met enthousiasme naar de volgende deur. Hier stonden stonden 5 tafels in een cirkel. Aan elke tafel stond een computer en een deftige bureau stoel. Er stond ook een rare witte bak in het midden van de tafels. Wouter fronste zijn hoofd.
"Dat is een projector. Als je een groepsopdracht met iemand maakt, maar die werkt liever van thuis uit dan kunnen jullie elkaar in 3D projecteren. Dan verschijnt er soort van hologram van zijn kamer uit de projector en zo kunnen jullie ook bellen. Er liggen ook kleinere formaten op jullie nachtkastjes waarmee jullie privégesprekken kunnen voeren met andere studenten. De kleine lach in haar stem was niet te missen. De deur die parallel stond met de voordeur. Leidde ons naar de tuin. Hij was gigantisch en was omheind met een wit hek. We keerden terug naar binnen en namen de trap naar boven. Het was een steile wenteltrap die in het wit was net zoals alle vloeren. We kwamen in een mooie moderne keuken. Het was een open keuken en er was een lange hoge tafel. Er stonden 14 barkrukken. Er was nog één wentel trap die leidde naar een klein terras op het dak.
"Nou, het was een lange reis dus laten we maar naar binnen gaan en eten." zei Ma. Iedereen knikte en daalde de trap af naar de keuken. Ma had verse broodjes gebakken en de geur vulde de keuken. De jongens zaten tegenover de meisjes.
Ma voerde een uitbundig gesprek met Kasper over hoe ze kon overleven op het land hoewel ze geen benen had. Terwijl Wouter en Steffi bezig waren of aarde als element sterker was dan lucht waren Benjamin en Ella al aan het plannen welke covers ze zouden maken in de muziekkamer. Heel even leek het alsof ze in de hemel waren. Het kon niet beter. Maar wanneer het niet beter kan gaat het altijd slechter.
De deurbel ging.