Hoofdstuk 10

Wat Kevin nu ook zei, het was duidelijk dat niemand hem geloofde. Kim perste haar lippen samen en kruiste haar armen.
'Je hebt je geblesseerd na de vorige wedstrijd en hebt er niets aan gedaan.' De stem van Isabelle was rustig, maar het was te zien dat ze dacht dat dit het stomste idee was dat hij ooit kon hebben, wat ook waar was. Mr. Veteran knikte en bekeek de blessure van dichterbij.
'Het is niets ergs!' Protesteerde Kevin.
'Het is een stuk erger dan het lijkt, als je nu door gaat spelen maak je het alleen maar erger.'
'De wedstrijd tegen Epsilon is over een week. Hij heeft genoeg tijd om te herstellen toch?'
Kim opende haar mond uiteindelijk om Jude te beantwoorden. 'Een blessure die zo erg is duurt minstens een aantal weken om te herstellen.' Begon ze. 'Het verbaast me dat het niet gebroken is.'
Mr. Veteran knikte in overeenkomst met haar observatie.
'Het is niet waar! Ik kan dan gewoon weer spelen! Dat zweer ik!'
Er viel een stilte over de groep.
'Het spijt me, Kevin.' Iedereen draaide zich naar Coach Lina. 'Maar je zal het team moeten verlaten.'
Isabelle keek om zich heen. Natuurlijk was iedereen geschokt, en het kon wat minder blunt van Lina's kant, maar ze kon niet zeggen dat ze het er niet mee eens was. Ze was ook totaal niet verbaast toen Nathan en Mark in de verdediging schoten. Kim was ondertussen bezig om Kevin's blessure te verzorgen met Mr. Veteran, maar het was te zien dat ze ondertussen aan het meeluisteren was.
'Nee.' Het was Kevin zelf die tussenbeide kwam. 'Ik geef het niet graag toe maar de coach heeft deze keer gelijk.' Nog voor dat iemand er iets anders over kon zeggen draaide hij zich naar Shawn. 'Shawn Frost!' Shawn stond direct wat rechter. 'Jij bent nu de topspits! Maak er wat van oké?'
De spits keek Kevin even verbaast aan en knikte toen. 'Goed.'
Hierna draaide de roze-harige jongen zich op zijn vrienden. 'Kom op jongens. Jullie moeten een wedstrijd spelen! Vul het gat op zoals jullie altijd doen!'
Mark nam de plek van Kim in tegenover Kevin en legde een hand op de schouder van zijn vriend. 'Daar houd ik je aan.'
Celia besloot dat dit het perfecte moment was om het onderwerp te veranderen. 'Ik heb een belangrijke mededeling!' Riep ze uit en klapte haar handen in elkaar. 'Het is Scotty gelukt!'
'Waar heb je het over?' Vroeg Mark een beetje verward.
Jude had sneller door waar zijn zusje het over had. 'Bedoel je die verdedigingstruc tegen epsilon?'
'Die bedoel ik!'
'Nice!' grijnsde Isa.
Kevin feliciteerde hem ook. 'Laat eens zien dan!'
'Geen probleem!' Riep Scotty enthousiast uit en vouwde zijn handen achter zijn hoofd.
---
Kim bleef naast Kevin op het bankje zitten toen de rest het veld op ging om Scotty te helpen. Vanaf een afstandje kon ze beter op de techniek en houding letten dan als ze er te dicht op zou staan.
'Gewoon zoals we getraind hebben, Scotty!' Riep Celia as aanmoediging.
Scotty had zijn gewoonlijke grijns op zijn gezicht en draaide zich om naar Tori, die de bal onder haar voet had. 'Schiet maar.'
Tori stak haar duim omhoog en schoot de bal toen in zijn richting. Scotty reageerde direct, hij landde op zijn handen en draaide in de rondte zoals een Tornado en hij ving de bal met gemak in de ruimtes tussen zijn benen en schoot de bal door de beweging door naar Jude die hem direct weer terug schoot.
Kim duwde haar krullen over haar schouder en leunde naar voren. Scotty hield de ronddraaiende bewegingen goed vol, hij bleef goed in balans en maakte goed gebruik van zijn armen.
Mark maakte uiteindelijk de laatste pas, in plaats van nog een pas te maken schoot hij de bal omhoog en duwde zichzelf omhoog.
'Dat was fantastisch!' Riep Sylvia uit.
Willy knikte en stond op het punt de beweging een naam te geven maar Scotty was hem voor. 'Ik noem hem Wervelwind Kracht!'
'Het ziet er naar uit dat we weer een extra beweging in ons repertoire hebben in de verdediging.' Glimlachte Kim, Scotty gaf haar een duim omhoog als antwoord. Ondertussen hielp Nathan Kevin het veld op. 'Heel goed Scotty, heel fraai. Nu hebben we een nieuwe manier om Epsilon te verslaan.' Kevin hield zijn hand uit voor de kleinere jongen om aan te nemen.
Scotty grinnikte en nam hem aan. 'Ik ben blij dat ik in jullie bus ben gestapt.'
Mark zag dit als een perfecte kans voor een nieuwe peptalk. 'Oke, Jongens! Laten we Scotty als voorbeeld nemen en allemaal hard blijven trainen.' Begon hij en sloot zijn ogen. 'Zal ik een iets vertellen? Voetbal is mijn leven?' Isa en Kim gaven elkaar een geamuseerde blik, net zoals de meeste jongens maar niemand onderbrak. 'Kijk naar alle vrienden die we hebben gemaakt en alle avonturen die we hebben beleefd. En allemaal dankzij voetbal! En dat is wat ik aan iedereen wil laten zien! Laten we gaan trainen!'
---
Het was na de training dat ze het nieuws kregen. Aan de hand van het kleine beetje informatie dat Kim en Isa hadden kunnen geven zouden ze naar Osaka gaan. De meeste uit het team waren enorm enthousiast dat ze weer een stap dichter zouden zijn bij het verslaan van Alius Academy. Die middag zat iedereen behalve Kevin weer in de bus op weg naar hun locatie.
Het voelde vreemd om actief achter Epsilon aan te gaan en ze kon de knoop in haar maag niet achterwege laten.
'Nerveus?' Kim schrok op van haar gedachten en draaide zich om naar Tori die naast haar was komen zitten.
'Zo duidelijk?'
'Een beetje maar.' Het jongere meisje gaf een glimlach.
Kim ging wat rechter zitten en duwde haar haren over haar schouder. Ze mocht Tori, het meisje had een enorme enthousiasme, maar kon situaties genoeg lezen om door te hebben wanneer iemand wel een gesprek kon gebruiken.
'Sorry, het voelt gewoon.... raar, denk ik.' Begon de tiener met rode wangen. 'Om tegen Epsilon te moeten spelen.'
'Dat begrijp ik wel.' De twee meiden keken op naar Mark die ineens half over hun bank heen hing, en, na al twee keer eerder geraakt te zijn in het gezicht door zijn beste vriend, gaf Nathan het op en verplaatste naar de linker kant van Tori. Kim kon het niet laten om zacht te lachen achter haar hand. 'Maar we gaan er alles aan doen om ervoor te zorgen dat alles weer normaal word.'
'Dank je, Mark.'
'Hoe was het eigenlijk voordat dit allemaal begon?' Vroeg Tori nieuwsgierig.
Een kleine glimlach verscheen op het gezicht van Kim. 'Het was Chaos voor het grootste gedeelte, maar het was een goede soort Chaos.'