Agent Holemen & The Doctor [Part 4]

Reageer (1)

• Snakey_Crowley

  Hier mijn (zeer vertraagde) analyse van dit hoofdstuk. Geschreven in mijn vermoeide en halfdode staat.
  
  

  Dit was niet mijn einde.

  
  PLOTTWIST: It was!
  
  

  Jack hielp me overeind te zitten, terwijl de Doctor met een lichtje in mijn ogen begon te schijnen.

  
  Ik begrijp dat dokters dit moeten doen om vast te kunnen stellen of je en hersenschudding of iets anders hebt. Maar de doctor is geen dokter dus nee. En twee het is verdomd rot om een licht in je oog geschenen te krijgen. So can people just stop doing that, thank you very much.
  
  

  het wezen dat langzaam in een zee van pixels verviel.

  
  *Insert Windows shutting down sound
  
  

  Ik begon het koud te krijgen en trok de Doctors jas aan, ook al bleek die veel te groot te zijn.

  
  Ik wil graag even vermelden dat David maar ongeveer 10cm langer is dan mij. Dus zo veel te groot zal hij niet zijn.
  
  

  We zaten op een bankje bij de spiegelende toren, kijkend naar de lichten van het enorme gebouw met letters op de gevel.

  
  You mean the Wales Millennium Centre? In these stones horizons sing. Are you meaning something here? Or just because Torchwood is under it?
  
  

  ‘Daar zijn we dan,’ zei het, met mijn stem. ‘Ik heb een keuze voor je.’

  
  Waarom geven ze altijd een keuze? Altijd weer die keuze. Een beetje verandering kan ook leuk zijn. Laat als villian de mensen een ronde aan wipe-out meedoen, kan je tenminste nog een beetje lachen.
  
  

  Ik klemde mijn kaken op elkaar en probeerde een pijnscheut in mijn rug te negeren.

  
  Please tell me your secret once you know how to ignore THAT.
  
  

  Ik kon hem dit niet aandoen, en mensen hadden hem meer nodig dan mij.

  
  Waarom denken mensen altijd dat ze minder waard zijn dan andere, dat ze niet nodig zijn. I mean I think the same sometimes, but like it isn't true. So Rebecka you better get your depressed ass out of that train of thought and never think like that again.
  
  

  terwijl ik mijn glas ice tea ronddraaide.

  
  *Softly mutters: please let it be an ice tea green. (no bubbles)
  
  

  ‘Weet je zeker dat je niet met mij mee wilt?’ vroeg de Doctor voorzichtig.

  
  Nawh, poor boi is a bit alone. He just wants a mate
  

  
  
  

  Jack zei iets en ik moest lachen, maar toen ik naar hem keek, was er iets mis. Zijn gezicht kwam me opeens onbekend voor en ik voelde hoe mijn ledematen zwaar werden.
  Ik viel tegen de man naast me, die me geschrokken opving. ‘Wat is er… Rebecka?’
  ‘Het spijt me,’ zei de andere man. ‘Maar dit is het beste voor ons. SHIELD mag niets van Torchwood afweten.’
  ‘Nee, Jack-’ De verdere argumenten van de man verdwenen en alles werd donker.

  
  Godverdomme Jack, dit is niet hoe je in deze eeuw met mensen omgaat (en naar ik hoop ook niet in toekomstige eeuwen). En nu kunnen ze er niks aan doen en gaat Rebecka dood, puur omdat ze niks van Torchwood mogen weten. Rebecka is aardig genoeg om niks over Torchwood te zeggen. Mits je het lief vraagt... en niet gewoon de geheugens wist...
  
  
  

  Waarschijnlijk hadden ze me weer gemist.

  
  A mood. People forgetting you exist.

  
  
  Wat heb je weer een fantastisch en mindblowing chapter geschreven, my dear.

  4 jaar geleden