De Cello

      Verveeld scrolde Brent door zijn tijdlijn op Facebook. Ellendig bericht na ellendig bericht kwam er voorbij, allemaal over de oorlog die nog niet zo lang geleden afgelopen was. Het maakte dat hij zich alleen maar slechter ging voelen, maar hij kon niet anders. Hij moest weten wat er allemaal in de wereld gebeurde, hoe iedereen zich weer heroppakte in de nasleep van de oorlog. Misschien had hij hoop dat dit hem zou helpen bij zijn eigen verwerking. Hij las over de misdaden van zowel Nazi’s als geallieerden en hij vertelde zichzelf dat hij beter had gehandeld dan hen. Ja, hij had gedood, maar hij had eervol gedood. Hij had nooit onmenselijk gehandeld, hoopte hij dan toch. Misschien had hij zelf ook wel misdaden gepleegd maar hadden zijn hersenen deze herinneringen verbannen. Omdat hij niet wilde dat hij zoiets gedaan zou kunnen hebben. Soms teisterden nachtmerries hem, werd hij ’s nachts zwetend wakker om zichzelf en zijn hersenen vervolgens te vertellen dat hij zich niet moest aanstellen.
      Scrollend door zijn tijdlijn vond hij een bericht dat op een zekere manier anders was dan de rest. Het ging nog steeds over de oorlog, het ging ook over een vermissing, zoals er vele berichten waren. Maar niet de vermissing van een persoon. Het was de vermissing van een voorwerp. Het was de vermissing van een cello.
      De oproep was van een man wonend op één van de Dalmatische eilanden. Hij had daar anderhalf jaar geleden nog gevochten. Zijn troep had daar toen uit een verlaten dorp een cello voor hem meegenomen, zodat hij eindelijk weer kon spelen.
      Brent liet zijn telefoon bijna vallen en hapte naar adem toen hij de naam van het dorp las en besefte dat de vermiste cello zijn oorlogscello was.
      ‘Brent, wat is er?’ Zijn vriend Matthias kwam direct naar hem toegelopen toen hij doorhad dat er iets aan de hand was.
      ‘De cello,’ stamelde Brent. Een enorm schuldgevoel overspoelde hem. Toen zijn maten waren komen aanzetten met de cello had hij er nooit bij stilgestaan dat de cello een eerdere eigenaar had gehad. Iemand die zijn geliefde instrument misschien wel heel erg zou missen bij terugkomst als alles weer veilig was. Oorlog maakte mensen zelfzuchtig en hij haatte zichzelf om het feit dat ook hij daaraan ten prooi was gevallen, hij die door iedereen altijd zo onzelfzuchtig werd genoemd.
      ‘Welke cello?’ vroeg Matthias en hij hing over zijn schouder heen om mee te kijken naar zijn telefoon, waarschijnlijk in de hoop om daaruit op te kunnen maken wat er aan de hand was.
      ‘De cello die in Engeland is achtergebleven.’ Hij wist dat Matthias zou weten waar hij het over had. ‘Hij was van iemand en diegene is nu wanhopig op zoek naar het instrument. Ik moet wat terug doen.’

      ‘Brent, wat heb je nou weer in je hoofd gehaald?’ Zijn vader zat voor hem met gekruiste armen en zuchtte diep. Brent had hem het hele verhaal uitgelegd en nu smeekte hij om de medewerking van zijn vader.
      ‘Vader, die cello die we meegenomen hebben is haast onmogelijk om terug te vinden en de beste man heeft me uitgelegd dat hij verder weinig emotionele waarde aan het instrument hecht. Hij wil alleen weer graag kunnen spelen en heeft het geld niet voor een nieuwe cello. Ik hoef het geld alleen maar te lenen!' Hij zwaaide nog even wild mijn zijn armen, maar liet zich toen in de stoel vallen.
      ‘Ja, en dan zie ik dat geld pas over jaren terug, omdat je baan nauwelijks verdient. En mocht je ooit eindelijk kinderen krijgen, dan duurt het nog langer.’ Er was een reden dat Brent nauwelijks zijn vader bezocht. De man had er een hekel aan dat hij zijn droom gevolg had en archeoloog was geworden. Als het aan zijn vader had gelegen, was hij net zoals hem bankier geworden.       Daarnaast moest hij zijn schijnhuwelijk ook nog voor hem verborgen houden. Hij was getrouwd, maar hield niet op een romantische manier van zijn vrouw. Ze zouden dan waarschijnlijk ook nooit kinderen krijgen. Wel had hij Matthias, van wie hij innig hield. En heel toevallig was Matthias weer getrouwd met de geliefde van zijn vrouw en ze woonden in het huis naast hen. De perfecte oplossing om de schijn voor de samenleving op te houden. Hij wist alleen niet hoe lang hij zijn ouders nog voor de gek zou kunnen houden.
      ‘In het allerergste geval neem ik er nog een beter betalend baantje naast. Echt vader, ik zal er alles aan doen om het geld binnen een niet al te lange tijd weer terug te betalen. U weet dat ik er niet van hou om een schuld te hebben.’ Ondertussen had hij ook zijn armen gekruist en keek hij zijn vader strak aan. Dit zou hem hopenlijk beter overtuigen dan zijn wanhoop van net.
      ‘Ik wil het binnen twee jaar terug. Niet later.’
      Met grote ogen keek Brent zijn vader aan. Hij had niet verwacht dat hij zo snel toe zou geven. Hij klapte gauw zijn opengevallen mond dicht en stond op.
      ‘Dank u vader.’ Hij neeg zijn hoofd. Vervolgens maakte hij aanstalten om de studeerkamer van zijn vader te verlaten.
      ‘En ik eis dat je vaker langskomt. Ik heb je vijf jaar moeten missen.’ Brent draaide zich weer om naar zijn vader.
      ‘Komt goed, ik zal er vaker zijn.’ Hij liep de kamer uit met een grote glimlach op zijn gezicht.

      Met een kleine koffer in zijn hand en een cello op zijn rug stapte Brent uit het kleine vliegtuigje dat hem had afgezet op het Dalmatische eiland Hvar. Het was een raar gevoel om hier weer te zijn na de oorlog. Hij kneep zijn ogen samen tegen de zon en zette zijn bril weer recht op zijn neus. De vliegreis had hij betaald van zijn eigen geld dat hij bij elkaar had weten te schrapen. Hij had tienduizend maal sorry gezegd tegen iedereen uit hun huishouden dat ze vanwege hem de komende tijd iets zuiniger moesten doen. Geen van allen had het hem ooit kwalijk genomen, omdat ze begrepen dat Brent soms gewoon moest doen wat zijn hart hem ingaf.
      In dit geval betekende het dat hij de cello persoonlijk naar de gedupeerde man kwam brengen. Niets post, hij wilde een persoonlijke boodschap overbrengen. Hij wilde persoonlijk excuses kunnen maken, ook al was hij het niet geweest die de cello had gestolen.
      Het laatste stuk liep hij, hierbij de gekregen aanwijzingen opvolgend. Naarmate hij dichterbij kwam, namen de zenuwen toe. Hij had al via de chat met de man gesproken, maar het vooruitzicht hem in persoon te woord te moeten staan, maakte hem zenuwachtiger dan hij zelf nodig vond. In de hoop zijn zelfvertrouwen wat op te krikken, nam hij in zijn hoofd nog door wat hij wilde zeggen. Hij had een duidelijke maar sterke boodschap en hij was ervan overtuigd dat deze goed zou aankomen. Toch? ‘Niet twijfelen,’ sprak hij zichzelf toe.
      Hij was dan ook opgelucht toen hij uiteindelijk voor het desbetreffende huis stond. Nu moest hij wel. Hij haalde even zijn schouders op en nam een zelfverzekerde houding aan, om vervolgens aan te kloppen.
      Een klein kind deed open en keek hem met grote ogen aan. Hij rende weer naar binnen, maar liet de deur open. ‘Tata!’ hoorde Brent hem nog roepen en hij trok een wenkbrauw op. Het jongetje kwam enkele seconden later terug aan de hand van een man die Brent herkende van de foto’s als Dominik Vekić. Met grote ogen die twinkelden van blijdschap keek hij naar de cello die net boven Brents hoofd uitstak.
      ‘Welkom,’ sprak hij in gebroken Engels. ‘Kom vooral binnen.’ Brent volgde hem naar binnen en zette zijn koffer en cello neer op de plek die hij hem aanwees. Plots knielde Dominik voor hem neer en greep zijn handen om die vervolgens te kussen.
      ‘Ik ben u zo, zo dankbaar.’ Verbaasd schudde Brent met zijn hoofd, maar liet hem doen.
      ‘Ik kon weinig anders doen, ik heb uw cello meegenomen en voelde me daar schuldig om.’ Hij sloeg zijn ogen neer om de man niet aan te hoeven kijken.
      ‘Maar het was oorlog. Ik had weinig hoop toen ik het bericht plaatste. Mag ik vragen waarom u hem meenam? Als oorlogsbuit?’ Brent schudde van nee.
      ‘Mijn maten vonden de cello en wilden dat ik weer zou kunnen spelen. En ik heb er ook veel op gespeeld tot ik het in Engeland moest achterlaten, omdat we ons weer op de slagvelden moesten begeven. Daar is ie kwijt geraakt.' De ogen van Dominik werden steeds groter, terwijl Brent vertelde en hij barstte uiteindelijk in schaterlachen uit. Met gefronste wenkbrauwen keek Brent hem aan, want hij had geen idee waarom de man lachte.
      ‘Ik moet zeggen dat ik dat in tijde van oorlog nog eens een goede reden vind ook! Ondanks dat ie nu kwijt is, ben ik blij dat u er ook veel plezier van heeft kunnen hebben.’ Brent glimlachte voorzichtig en een gewicht viel van zijn schouders.
      ‘Dan hoop ik dat u ook veel plezier zult hebben van deze cello.’ Hij wees naar de cello in zijn koffer. ‘Speel, geniet en wordt beter. Grijp die kans alstublieft.’ Dominik bleef lachen en klopte Brent op zijn schouder.
      ‘Ik zal zeker blijven spelen en al mijn liefde voor het instrument erin stoppen. We zullen vanzelf merken hoe dat gaat uitpakken.’ Brents glimlach werd breder en breder.
      ‘De toekomst zal dat inderdaad uitwijzen.’

      Brent nam plaats op één van de stoelen in de grote concertzaal. Hij kon niet wachten tot het concert zou beginnen en telkens nam hij weer een andere houding aan in de stoel.
      ‘Blijf nou eens stil zitten,’ mopperde Matthias. Hij legde zijn hand op Brents knie om deze stil te houden.
      ‘Sorry,’ zei hij zachtjes. Zijn blik ging telkens heen en weer tussen Matthias en het podium, waarop de stoelen en lessenaars al klaar stonden. Matthias greep zijn hand vast en kneep er bemoedigend in.
      ‘Geniet gewoon, Brent. Hij zal vast geweldig spelen.’
      ‘Ja, daar ben ik inderdaad ook van overtuigd. Ik weet niet waarom, maar ik ben vooral onrustig omdat ik hem voor het eerst in jaren weer zal zien.’ Matthias glimlachte.
      ‘Niets om onzeker over te zijn dus.’
      Op dat moment kwam het orkest op en het geroezemoes in de zaal verstomde.
      ‘Ik wil u graag het Concertgebouworkest aankondigen met als solist de cellist Dominik Vekić.’ De dirigent en Dominik kwamen als laatsten op en de zaal begon te klappen. Brent deed van harte mee en klapte misschien wel als hardst. Hij trok zich niets aan van de enkele blikken die zijn kant op werden geworpen. Hij was oprecht trots om wat Dominik voor elkaar had gekregen.
      Het concert ging als in een waas voorbij en Brent genoot intens van de muziek, hij genoot ervan om Dominik zo gepassioneerd te zien spelen. Het maakte hem gelukkig om te zien dat hij zijn advies had opgevolgd en zo uiteindelijk wereldberoemd geworden was.