Nieuws over de school

“Vertel. Hebben ze hem overmeesterd en hebben ze het Geschrift te pakken gekregen?” Zephyra klonk opeens heel kordaat, zo had ik haar nog niet meegemaakt. De jongen antwoordde verbaasd: “Hoe-hoe weet u dat? Het is helemaal waar, ze zijn nu onderweg naar de School van Lucht. Misschien, als jullie binnen dit en een paar uur vertrekken, kunnen jullie nog op tijd zijn om hen te onderscheppen of om het Geschrift dat zich daar bevindt in veiligheid te brengen.” De jongen vertrok weer zonder mij ook maar een blik waardig te keuren. Ik nam het hem niet kwalijk, hij kent mij niet en in deze tijden … Zephyra keek me aan. Haar blik zei genoeg: grijp mijn arm vast, we gaan terug. Dus pakte ik haar arm. Op de moment dat ik hem vastgreep, verdwenen we van de berg. Ongeveer een seconde later verschenen we weer op de binnenplaats. Kasper zat rustig cornflakes te eten aan het tafeltje dat op het binnenplaats stond en wuifde loom toen ik hem zag. Ik wou naar hem toe stappen, maar Zephyra hield me tegen: “Aangezien de rest nog niet terug is, moeten ze hier snel naartoe komen. Wij hebben geen snelle manier om te communiceren, de snelste is de boodschappers en je hebt zelf kunnen zien hoe traag dat is. Dus stel ik voor dat we jullie mentale band terug zijn gang laten gaan. Zie je dat zitten?” vroeg ze. Ik knikte, maar besefte plots dat Kasper hier ook nog was en dan misschien niet meer in staat zou zijn om zijn cornflakes verder op te eten, dus vroeg ik: “Misschien moeten we dat ook overleggen met Kasper?” Zephyra keek even bedenkelijk, maar zei toen: “Goed idee. Kasper? Kan je even hier komen alsjeblieft?” Kasper liet met een pijnlijke blik in zijn ogen zijn cornflakes achter en verplaatste bijna meteen zijn blik naar Zephyra. Hij keek haar vragend aan, alsof hij wou zeggen: doe wel snel voort, want ik wil verder eten. Zephyra zei dan maar meteen: “We willen jullie mentale band terug ‘loslaten’, om het zo te noemen. Zie jij dat zitten?” Kasper keek ons verbaasd aan en vroeg: “Waarom?” Zephyra keek mij aan om te zeggen dat ik het maar moest uitleggen, dus deed ik dat ook: “Iedereen moet hier zo snel mogelijk terug zijn en dit is de snelste manier. De reden zal ik je vertellen als de rest er ook is, of die kom je te weten door de verbinding.” Ik sloot af met een knipoog. Kasper keek een beetje teleurgesteld, wat waarschijnlijk was omdat zijn cornflakes hem te hard aantrokken, maar uiteindelijk zei hij: “Ja, natuurlijk. Doe maar, ik ben benieuwd wat de rest vindt van hun magie.” De brede glimlach was niet te missen op zijn gezicht. Zephyra knikte en keek diep in mijn ogen. Ik voelde een vreemde druk op mijn hoofd. Na een paar minuten zo gestaan te hebben, trok Zephyra zich onverwachts terug. De anderen waren weer in mijn hoofd. Allemaal, nu stoppen met magie gebruiken! dacht ik meteen. Iedereen deed gelukkig wat ik vroeg. Zonder dat ik het doorhad, ging mijn hand naar mijn achterhoofd en begon ik te krabben. Wie heeft er jeuk? Kan die alsjeblieft even verbijten? ik had geen zin hierin ,maar ja soms moet je dingen doen die je niet graag doet. Benjamin dacht overduidelijk beschaamd sorry, maar de gedachten van ons alle vijf werden me een beetje teveel, dus besloot ik om maar snel duidelijk te maken wat hier de reden voor was: jullie moeten allemaal zo snel mogelijk terugkomen. Er zijn dingen gebeurd. Zeg het tegen jullie leiders tot snel! Iedereen begon door elkaar dingen te denken, maar ik was al uitgeput door mijn magie te gebruiken, dus keek ik smekend naar Zephyra om duidelijk te maken dat ze de band weer mocht afsluiten. Ze begreep me duidelijk, want ze knikte en strekte haar handen uit om mijn hoofd aan te raken. Van zodra ze dat deed, waren de gedachten van de andere vier weer weg. Eindelijk weer rust. Zephyra keek Kasper en mij vragen aan, ze wou weten of de anderen eraan kwamen. Ik knikte ter bevestiging. Bijna onmiddellijk daarna stonden Ioanna en Nerpius al op het midden van het plein. Benjamin en Dagon volgen niet veel later. Romy en Daphne lieten nog even op zich wachten, dus liep Kasper terug naar zijn heerlijke maaltijd en at hij verder met een gelukzalige blik in zijn ogen. Wij, als in de zin van Benjamin, Ioanna en ikzelf, stonden naar hem te kijken en schudden glimlachend ons hoofd. Ioanna probeerde de sfeer wat te verlichten: “en? Wat hebben jullie geleerd?” wilde ze weten. Benjamin antwoordde vol trots: “Ik heb Dagon gehypnotiseerd! Het was best een griezelig zicht: ik had namelijk geen idee wat ik deed en opeens stond hij vreemd voor zich uit te staren.” Kasper leek geïnteresseerd. Ioanna en ik echter stonden hem praktisch uit te lachen, maar probeerden dat te verbergen. Toen we naar elkaar keken werd dat jammer genoeg onmogelijk en proestten we allebei van het lachen. Benjamin keek een beetje nors en zocht iets om haar mee terug te pakken: “En wat heb jij geleerd dan? Want iets dat cooler is dan hypnose heb ik nog niet ontmoet!” Ioanna wierp een blik op waar de mentors een gesprek hielden en fluisterde zacht: “Ik kan in de toekomst kijken en heb iets verschrikkelijks gezien. Één van de begeleiders heeft ons verraden. Die begeleider is-“ Precies op dat moment verschenen Daphne en Romy op een steenworp afstand van ons. Ioanna keek ons aan met een ik-vertel-het-later-blik. Aeolus nam weer het woord: “Zo. Nu iedereen er is kunnen we beginnen met de uitleg over wat onze bondgenoten bij de School van Vuur te weten zijn gekomen.”