Leven en de stoel

Kasper en Aeolus bleven langer in het zwarte niets dan normaal, maar toen ze terug vaste grond onder hun voeten hadden, stonden ze gewoon weer op de binnenplaats. "Waarom moesten we verdwijnen om gewoon weer hier uit te komen?" wilde Kasper weten. "Omdat iedereen een speciale plaats heeft waar ze zich beter kunnen focussen op hun element, maar aangezien leven niet mijn eigen vakgebied is, maar lucht, weet ik zo geen plek", zei Aeolus. De schaamte in zijn stem was niet te missen. "Maar ik weet wel hoe de magie van leven werkt", voegde hij er snel aan toe. Kasper keek bedenkelijk, maar besloot hem maar te geloven. Zelf had hij ook geen idee wat hij allemaal kon, en Aeolus had hen tot dan toe al erg goed geholpen. Hij gaf Aeolus dan maar een kans. Één kans. Die kans greep Aeolus zonder te weten dat het zijn enige was: "We zullen dan maar beginnen. Maak je hoofd leeg en laat mijn stem het enige zijn dat jou nu begeleidt." Langzaam verdwenen alle gedachten en gevoelens uit Kasper zijn geest. Hij wist zelf niet hoe, want hij deed niet eens moeite. Toen zijn hoofd helemaal leeg was, hoorde hij Aeolus zeggen: "Goed. Concentreer je nu op het leven in je. Als het goed is, zou je dat in je moeten kunnen voelen pulseren." Dat kon Kasper zeker: het voelde niet meer alsof hij gewoon leefde, maar hij voelde het leven letterlijk rondgaan, zoals zijn bloed. Het vloeide door heel zijn lichaam, niet overal even veel, maar in zijn handen en voeten meer dan op andere plaatsen. Toen hij zich focuste op zijn rechterhand, werd de rest uit zijn rechterarm daarnaartoe gezogen. In zijn hand zat er een verzameling levensenergie. "Perfect. Probeer nu eens om die energie door te geven aan eender welk object", zei Aeolus. Kasper liep als in trance naar de dichtstbijzijnde stoel en raakte die aan. Hij spoorde de magie aan zijn hand te verlaten. Naarmate er meer energie in de stoel kwam, begon die langzaam te leven. Het was echter niet een wezen dat op zichzelf zou kunnen leven, het leek eerder een uitbreiding van Kaspers lichaam. Een uitbreiding dei niet per se in aanraking moest zijn met de rest van zijn lichaam, kwam hij al snel achter. Hij liet de stoel los. Die bleef gewoon staan waar hij was. Kasper wenste dat de stoel naar Aeolus toe zou bewegen, wat hij dan ook deed. Kasper vond het vreemd en stond met zijn mond vol tanden. De energie in zijn eigen lichaam was minder geworden aan gezien een deel nu in de stoel zat, maar sterkte snel aan. Kasper greep een kluit aarde, verzamelde weer een hoop energie in zijn hand en liet die los. Toen die meer een vloeistof bleek te zijn, keek hij verbaasd naar Aeolus. Die was op de vlucht geslagen voor de stoel, die nog steeds dichter bij Aeolus was aan het proberen te komen. Het was een grappig gezicht: Aeolus, zijn leraar, die op de vlucht was voor zijn allereerste magie. Aangezien Aeolus niet bepaald de magerste was, integendeel, moest hij al na een paar minuten opgeven. Hij liet zich puffend in het gras vallen. "De magie ... werkt ... dat kan ik ... je ... verzekeren." Aeolus had moeite met ademhalen , maar probeerde al snel terug recht te staan. Helemaal rood kwam hij aangeslenterd. "Op deze manier kan je dus bijvoorbeeld sloten openen als je opgesloten zit, mensen wegjagen, een schild rond je doen verschijnen, eigenlijk eerder wat je maar wilt", zei Aeolus, die alweer wat op adem was gekomen, "Maar je kan onder andere ook mensen terug tot leven wekken. Niet iedereen, enkel degenen die zijn gestorven door toedoen van magie. Je kan de magie als het ware terugdraaien. Je kan elk van de vier andere elementen zodanig beïnvloeden dat ze ofwel geen invloed meer hebben op eender wat, maar je kan ze ook versterken. Maar dat is voor later, voor nu vind ik het al heel wat dat je iets hebt kunnen uitvoeren. Alhoewel, misschien zou leren samenwerken niet zo'n slecht idee zijn. Oké, ik ga nu een schild in de vorm van samengeperste lucht oproepen. Probeer het over te nemen van mij." Kasper deed zijn mond open om een van de duizenden vragen waar hij mee zat te vragen, maar er verscheen al een harde, onzichtbare laag tussen hen in. Nee, het was niet tussen hen in, maar rond Kasper heen. En het kromp snel. Kasper verzamelde alle energie die hij had in zijn rechterhand en liet die los. Gewoon, in de lucht. Hij voelde de luchtdruk om hem heen en verplaatste die naar Aeolus zelf. Als hij het dan toch zo goed kan en weet, dacht Kasper, laat hem dan ook maar dit oplossen. Aeolus keek heel geconcentreerd naar de trillingen die het schild om hem heen maakten, maar kon er om één of ander reden geen vat op krijgen. Hoezeer hij ook zijn best deed, hij kon er niets tegen doen. Als laatste, wanhopige poging wierp hij tussen hem en het schild een eigen schild op, om het schild van Kasper weg te drukken. Dat liet Kasper niet zomaar gebeuren. Hij liet al zijn gedachten zijn geest verlaten en verplaatste zijn hele zijn in het schild. Met alles wat hij in zich had, duwde hij. Hij duwde alsof zijn leven ervan afhing. Aeolus gaf op en Kasper maakte alles weer normaal. "Het is te merken dat jullie sterker zijn dan wij. Dat je me zo kan fijnknijpen, terwijl dit pas de eerste les is, is iets heel uitzonderlijks. Je mag er trots op zijn. Als het in de nabije toekomst op een gevecht uitdraait, zal ik mezelf gelukkig prijzen dat ik aan jouw kant sta, en niet tegen jou moet vechten. Maar nu heb je wel rust verdient. Je mag gaan doen wat je wil, eender wat. Zeg het maar." In plaats van meer info over de magie te vragen, vroeg hij alleen maar: "Is er nog wat van de cornflakes over?"