Storm

Morgana toverde een doel. 'Toen je die staaf deed zweven kwamen er kleine bliksemstraaltjes uit je hand zou je die kunnen richten op het doel ?' zei ze. Larten ging wat meer langs de kant zitten zodat als ik niet goed kon richten (wat ik ook niet goed kon) hij niet geraakt zou worden. Ik concentreerde me weer op mijn handen maar ik kreeg alleen maar de kleine vonkjes van voordien. Larten kwam naar me toe "Je moet niet het zelfde gevoel oproepen als daarvoor. Concentreer je op de energie rondom je en de energie die in je lijf zit.' Hij glimlachte naar me en gaf me een knipoog. Ik deed wat hij me had aangeraden. Ik dacht even na. "Komaan Jonas je kan dit." dacht ik. Ik concentreerde me op de kracht van elektriciteit, op de statische spanning die zich in de lucht rondom mij bevond. Morgana keek naar me en schreef dingen in haar notitieblok zonder haar blik te lossen. Ik voelde mijn hele lichaam tintelen. Mijn haren begonnen zich recht te zetten en ik voelde kippenvel zich verspreiden over heel mijn lijf. Ik deed mijn ogen open en zag plots de wereld in zwart-wit. Ondanks dit plotselinge gebeuren bleef ik rustig. Ik strekte mijn armen niet zoals in films,maar het enige wat ik deed was mijn handen openen. De bliksem viel eruit alsof mijn handen het uitbraakten. Het ging niet op het doel af maar bleef als een slinger rond mijn lichaam zweven. Larten stond mij met een glimlach aan te kijken. Morgana hield haar emoties in bedwang maar de fonkelingen in haar ogen waren niet te missen. Ze schreef verder in haar notie-boek. Ik vestigde mijn blik en aandacht weer op het doel en beval de bliksem naar het doel te gaan. Als een slang in water bewoog het zich met een ongelooflijke snelheid in de richting van het doel. Het raakte de schijf met de kracht van een kanonschot en het verbrijzelde. 'Wauw , dat was echt indrukwekkend.' zei Morgana. Haar lovende woorden deden goed maar er was iets mis. Mijn zicht was nog steeds niet normaal.

Ik liep naar de dichtsbijzijnde muur en greep me er aan vast. Larten kwam naar me toe gelopen. Hij stond op een paar meter van me verwijderd toen zijn scarabee heel herder begon op te lichten. Morgana zag dat Larten's blik verstarde en liep naar mij toe. Mijn oren begonnen zich te vullen gesuis. Het leek alsof ik naast de motor van een vliegtuig stond dat van plan was om op te stijgen. Mijn hele lichaam begon te gloeien. 'Jonas, je moet stoppen. Wat je ook aan het doen bent het is niet goed voor je.' Ik keek naar het water aan de andere kant van de muur. Op de één of andere manier kon ik daar wel kleur in zien. Ik sloot mijn ogen en boorde mijn nagels in mijn handpalm. Ik voelde de handen van Morgana op mij heen slaan. 'Larten haal vlug wat water uit de ijskast.' beval ze. Hij liep ernaar toe en haalde er een al gevulde fles uit. Ik hoorde plots allemaal stemmen in hoofd. Van kleine kinderachtige stemmen tot oude mensen die verhalen aan het vertellen waren. 'ZWIJG' riep ik. Mijn haar begon recht te staan van de spanning die erop stond. Ik begon bleker te worden en mijn knieën kond me niet meer dragen.

Bonk. Er botste is tegen de muur. Ik deed mijn ogen open en zag een groep tijgervissen tegen het raam botsten. Een groep katvissen kwam langs de andere kant aangezwommen. Zij begonnen om te beurt met hun schild op een plaats de muur in te slaan. 'Maak dat jullie weg komen.' fluisterde ik tegen Morgana en Larten. Morgana keek vertwijfelend naar Larten. 'We kunnen je hier niet achter laten. Morgana is er geen betovering dat de vissen kan bedaren of dat de muur bescherming heeft ?' vroeg hij angstig. Zijn scarabee pulseerde wat erop wees dat de vissen niet alleen waren. Ze was even met haar gedachten verdwenen maar toen ze Larten's stem hoorde vielen die terug in haar hersenpan. 'Nee, dit diamant houdt alles magische bezweringen tegen.' zei ze. De stemmen waren nu allemaal tegen mij aan het praten. water 'Ga, ik red me wel.' Ik stond op. Mijn lichaam schreeuwde inwendig dat ik onmiddellijk moest gaan liggen. Ik stond op. Het diamanten vertrek begon barsten te vertonen en het zou niet lang meer duren voor dat de muren het zouden begeven. Morgana wou iets zegge, maar dat liet ik haar niet doen "LOOP" riep ik. Larten zag de barsten verschijnen en liep nu naar de deur. Morgana keek me boos aan, maar volgde uiteindlijk ook. Ik keek terug naar de muren, die nu bijna op barsten stonden. Ik zwoer om nooit iets kristal cadeau te doen aan iemand. Het brak omdat er vissen tegen aan slaan!? Ik hoopte dat de stemmen mij goed gezind waren en water mijn geen kwaad kon.


Krak. De vissen bewogen zich niet meer en zwommen langzaam achteruit. Een scheur in één van de muren trok zichzelf verder. Ik slikte en bereide me voor op een zware klap. Ik ging liggen in foetus houding zodat als de muren het begaven ik zou worden mee gesleurd met de stroming en de lucht in mijn lichaam me zou doen drijven. Als ik maar niks tegen mijn hoofd kreeg. Ik durfde niet meer en kijken en kneep ogen zo hard toe dat ik er hoofdpijn van kreeg. Ik hoorde het glas breken en het water naar binnen golven. Ik hield mijn adem in en wachtte op het gevoel van doorweektheid. De seconden die erop volgden waren zo onwaarschijnlijk. Na vier seconden deed ik mijn ogen open. Het water wervelde om me heen maar bleef op enige afstand van mijn lichaam. Ik stond recht en water bewoog mee. He omhulsel van lucht rondom mij hield het water op 3 cm van me vandaan. Ik deed een stap naar voor. De vloer had de klap overleeft met hier en daar een paar barsten. Ik probeerde rustig te ademen totdat iets mijn aandacht trok. Ik dacht eerst dat ik stenen zag die op me af kwamen maar het waren bijlange na geen stenen, het waren krabben. De tijger- en katvissen zwommen ook plots langzaam naar me toe en vormden een koepel rond mij. Kleine kreeftachtigen verschenen van uit hun schuilplaatsen en kwamen als een bende mieren op mij afgerend. Ze bleven op ongveer een meter van mij staan. Het was prachtig, maar ook intimiterend om te zien. Om de één of andere reden hadden mijn ogen geen last van het bijna gebrek aan zon licht.

Één van de krabben brak door de niet afgesproken grens die was opgesteld tussen mij en de dieren. Hij droeg een grote schelp met zich mee, waar een peuter gemakkelijk in kon kruipen. Hij duwde het met zijn scharen mijn richting in. Ik nam de grote schelp op. De krab trok zich , nu onbeschermd tegen elk dreigend gevaar, terug in het water. Alle krabben verhieven hun hoofd naar de hemel en ik kon een toon waarnemen die ik nog nooit had gehoord. Ik hoorde het geluid niet echt maar ik voelde het meer als een gevoel. De stemmen begonnen weer in mijn hoofd op te welmen. Animalis zal herrijzen . Mijn ogen viel bijna uit hun kassen toen ik besefte dat zij de stemmen waren die ik had gehoord in mijn hoofd. De katvissen begonnen een schouwspel te geven met hun kunst om te veranderen van kleur en ze vielen de krabben bij met hun stem. De tijgervissen schreeuwden ook luidkeels mee. Vissen die niet ten tonele verschenen deden ook mee aan hun opera show. Plots was het weer stil in mijn hoofd en de dieren gingen weer verder met hun dagelijkse routine.

Na nog zeker een minuut lang gewoon voor me te hebben gestaard bewoog ik. Ik moest alles nog is laten bezinken. Ik zag dat er een gedaante op me af kwam. Ik dacht eerst dat het een zeehond was maar de gratie en snelheid waar mee het wezen zwom konden onmogelijk van een zeehond zijn. Toen de figuur dichter kwam wist ik wie het was. Het was Evy. Ze lachte naar mij en stak haar hoofd in de kolom lucht. 'Er zijn een paar mensen die op je wachten.' zei ze met een knipoog. 'Goh, ik vind hier nog zo slecht niet hoor.' antwoordde ik haar. We lachten. Ze beval me haar goed vast te houden. Ze had haar bedenkingen toen ik de schelp zo krampachtig vasthield maar ze ging er uiteindelijk mee akkoord om hem mee te nemen. Met mijn linkerarm hield ik de schelp vast en met mijn rechter haar prachtige vissenstaart en ze zwom met een ongelooflijke snelheid naar omhoog. Vanaf dat Evy naar boven was gezwommen, was mijn luchtbubbel verdwenen en was ik druip nat tegen dat ik boven kwam. Het duurde maar 12 seconden tegen dat ik weer kon ademhalen omdat onze hoofden weer in aanraking kwam met de lucht boven de zee die aan het land grensde waar de school zich op bevond. We zwommen dan nog samen een paar minuten naar het land toe waar Morgana, Larten en de andere leerlingen die in ons huisje woonden stondedn te wachten. Ik kon de grond onder mijn voeten voelen en begon te lopen. Morgana was in tranen uitgebarsten. 'Het spijt me zo dat we niks konden doen. Ik was bang dat we je kwijt waren geraakt. Evy voelde dat er iets niet klopt in de zee en is dan direct veranderd en naar je opzoek gegaan.' ze ratelde maar door en ik had door dat haar moederlijk instinct het had overgenomen van de strenge lerares. Ik had een deken van Larten gekregen en sloeg het dankbaar om mijn schouders. Ik stapte uit het water en we gingen terug naar het huisje. Niemand steldde vragen over de schelp. Gelukkig maar.

Toen we aankwamen bij onze slaapplaats ging ik direct naar mijn slaapkamer. De zon was nog maar net begonnen met onder te gaan, maar ik voelde me helemaal leeg gezogen.
"Dus wat is er nu eigenlijk gebeurd daar beneden." hoorde ik een stem achter me zeggen. Larten was de kamer ook binnen gekomen. Ik zette me op het bed en keek hem aan.
"Wel eerlijk gezegd, weet ik het zelf niet. Nadat jij en Morgana de trap waren opgelopen brzken de glazen en stroomde het water naar binne, maar op de één of andere manier bleef het op een afstand van me. Ik denk dat ik het zelf misschien deed, maar dat ben ik niet zeker en toen gaf een krab me deze schelp."
Ik draaide me om en pakte het om aan Larten te tonen. Hij keek er met opgetrokken wenkbrauwen naar.
"Wow die is gigantisch." zei hij.
"Ik weet het hahah, maar ik heb geen idee wat ik er mee moet doen."
"Anders kunnen we morgen wat opzoekings werk in de bibliotheek doen ?"
"Ja, dat is geen slecht idee."

We bespraken nog wat details voor onze zoektocht van morgen en toen ging ik slapen. Deze hele dag had me weer zo uitgput. Ik ging slapen en deze keer was er geen spreuk nodig om mij in een diepe roes te krijgen.