Hoofdstuk 1

'Het is klaar! Over! Uit! Je bent de meest waardeloze spion ooit!' schreeuwde president Pumpkin woest uit. Hij stond op de stoel voor zijn bureau, zodat hij er bovenuit stak en staarde de spionne woest aan.

Dixi keek hem triest aan. Het was de zoveelste keer dat de opdracht was mislukt en het was zo simpel geweest! Ze had moeten spioneren bij een opkomende maffia organisatie, het was alleen een klein beetje uit de hand gelopen doordat ze tegen iemand van de maffia had gezegd dat ze een spion was. Ze dacht dat ze hem wel kon vertrouwen...

'Meneer, alstublieft. Geef mij nog een kans!' smeekte de spionne wanhopig. 'Het was een foutje!'

'Het is altijd een "foutje" bij jou! Je krijgt nog één kans, maar als je die verpest dan ben je ontslagen! En nu mijn kantoor uit! Nu!' schreeuwde de president, hij kwam echter niet zo serieus over doordat hij zo klein was en daarom op de stoel stond om over het bureau heen te kunnen kijken. President Pumpkin was de president van de Verenigde Staten en was vergeleken met voorgaande presidenten nogal klein, verder had hij een ronde buik, was hij kaal en had hij bruine ogen. Zijn gezicht was helemaal rood aangelopen van woede.

Dixi spurtte het kantoortje uit, waar de Ekster op een bankje zat te wachten. Naast haar zat Mini Liënne aandachtig te kleuren.

'En? Hoe ging het?' vroeg de Ekster meteen, haar gezicht betrok toen ze het gezicht van Dixi zag. 'Ontslagen?'

Dixi schudde haar hoofd, 'Nee, maar ik heb nog maar één kans om het goed te maken.'

'En, wat moet je doen?' vroeg de Ekster nieuwsgierig.

'Ik wil dat je de Pirupuraspion voor me vangt.' snauwde de president die achter Dixi aan was gelopen. Hij keek nog steeds behoorlijk kwaad en keek Dixi even doordringend aan voordat hij wegliep.

Mini Liënne begon te huilen door de toon van de boze president. De Ekster probeerde haar meteen te sussen met lieve woordjes en nam haar op schoot. Dixi had de president geschokt nagekeken, ze was een hele tijd doodstil blijven staan, als een standbeeld, zo verbijsterd was ze.

Die geschokte blik was niet voor niets, want de Pirupuraspion was een beruchte spion, een misdadiger die nog nooit door iemand was gevangen. Sommige mensen dachten zelfs dat het een legende was in plaats van een echt persoon.

'Hoe in krabsnaam kunnen we hem vangen?' zei Dixi wanhopig, maar de Ekster leek niet te luisteren, ze was druk bezig met het sussen van Mini Liënne. 'Hallo? Luister je wel?' vroeg Dixi lichtelijk geïrriteerd.

'Owh, sorry. Ik hoorde je niet, wat zei je?' vroeg de Ekster, ze richtte haar blik op Dixi en keek haar afwachtend aan.

'Hmm, laat maar. Laten we gaan, we moeten wat verzinnen.' bromde Dixi. Het ergerde haar dat de Ekster de laatste tijd meer met Mini Liënne, dan met haar bezig was. Vroeger, was het makkelijker geweest. Ze hadden samen, drie jaar geleden, bandiet Lolly gevangen, de enige opdracht die haar was gelukt. Maar vlak daarna kwam Mini Liënne op de wereld en sindsdien was Ekster alleen nog maar met haar bezig. Er was niets belangrijkers.

Ekster liep met Mini Liënne aan de hand en Dixi aan haar andere zijde het gebouw uit. Het was van de buitenkant een oud gebouw, waarvan de bevolking dacht dat het een oud, leegstaand pand was. Niets was minder waar, binnen was alles voorzien van de nieuwste snufjes en zag het er behoorlijk modern uit. Dit was het hoofdkwartier van alle spionnen en geheimagenten van Pumpkinsspies. Volgens de verhalen was het gebouw ook nog verbonden met allerlei geheime gangen die leidden naar het Witte Huis en naar andere belangrijke plekken, zelfs naar het buitenland.

Ze liepen de winkelstraat in en sloegen een paar keer af, waarna ze aankwamen bij een parkeerplaats. Daar stond de auto die de Ekster door de jaren heen goed had leren besturen. Het was dezelfde BMW van drie jaar geleden, het enige verschil was dat deze auto vol zat met nog meer deuken en krassen. De Ekster had geprobeerd om sommige van deze krassen weg te werken door met verf tekeningen de krassen te verbergen. Dit zorgde voor een zeer fleurig effect, de auto was bezaaid met kleurrijke bloemetjes, poppetjes, flamingo's en pumpkins.

Ze stapten in en de Ekster reed meteen weg. De Ekster had de radio speciaal voor Mini Liënne op een kinderzender gezet en af en toe hoorde ze hoe het meisje zachtjes met de muziek mee zong, terwijl ze langs de hoge flatgebouwen van de drukke stad reden.

Dixi, die normaal gesproken niet zo serieus kon zijn en het meest praatte, was nu de stilste. Ze zat constant te piekeren over dat ene probleem, hoe moest ze de Pirupuraspion te pakken krijgen? De spion die meer in de legenden voorkwam, dan in het nieuws. Waarvan werd gezegd dat hij in het riool woonde tussen de ratten en waarvan alleen spionne Eend een glimp had opgevangen.

'Misschien,' zei de Ekster voorzichtig nadat ze het zoveelste stoplicht hadden gepasseerd, 'moet je eens met de Eend gaan praten.' Ze kende Dixi al zo lang, dat ze meestal wel kon zien waar ze mee zat.

'Je weet zelf ook wel dat dat niet gaat, Liënne.' reageerde Dixi treurig, ze gebruikte de Ekster haar normale naam expres in plaats van haar schuilnaam. Dat deed ze wel vaker als ze niet op missie waren. Liënne was de enige echte naam die ze kende van alle spionnen, de andere spionnen kende ze niet zo goed. Liënne wist haar naam ook, haar echte naam was namelijk Deysha.

De Ekster wist ook wel dat Dixi wel een beetje gelijk had, de Eend was een van de succesvolste spionnen die bij de organisatie werkte en had meer dan honderd geslaagde missies op haar naam staan, zoveel dat het niet meer te tellen was. Ze was de enige die samen met haar handlanger, de Wezel, een glimp had opgevangen van de Pirupuraspion. Volgens haar informatie zou de Pirupuraspion in het riool leven en zich heel goed kunnen vermommen. Doordat hij zich altijd goed vermomde, wist niemand hoe hij er nou werkelijk uitzag en het kwam hierdoor ook regelmatig voor dat de verkeerde persoon werd opgepakt.

'Het kan best, zij heeft meer informatie dan jij en ze is net terug van haar missie.' reageerde Liënne, ze had haar blik strak op de weg gericht waardoor Dixi niet goed kon zien hoe ze er echt over dacht.

'Is ze net terug? Ik dacht dat ze net vertrokken was!' verrast keek Dixi haar aan. Het was algemeen bekend dat de Eend, samen met de Wezel, op een zeer belangrijke missie was gegaan. Een missie die zij zelf ongeveer een half jaar geleden verpest had.

Dixi moest zich vlug vastgrijpen aan het handvat boven haar deur, omdat de Ekster een noodstop maakte, het was zoals altijd ontzettend druk in de stad en nu had een van de auto's hun afgesneden. De Ekster toeterde naar de auto en mopperend reed ze weer verder.

'Tja, dat heb ik gehoord. De Eend was inderdaad net vertrokken, maar is nu ook alweer terug.' Dixi keek verbaasd. Hoe kon dat zomaar? Ze wist dat de Eend een zeer getalenteerde spion was, maar dat haar nu al een missie was gelukt?!

'Hoe kan ze zo snel een missie afmaken? Ik kan niet eens langzaam een missie afmaken.' zei Deysha daarom ook verbaasd.

'Dat weet ik ook niet.' zei de Ekster terwijl ze heel gericht op de weg bleef kijken. Het leek wel, alsof ze meer informatie had maar het niet wilde vertellen. Dixi besloot er niet naar te vragen, normaal gesproken had de Ekster voor dat soort dingen altijd een reden.

'Waar gaan we nu eigenlijk naartoe?' vroeg ze dus maar, terwijl ze om zich heen keek. Ze verlieten het centrum van de stad en reden naar de wat rustigere wijken toe.

'We gaan naar het riool toe.' antwoordde Liënne.

'Wat? Je wil nu zonder plan naar het riool toegaan? Ik denk niet dat dat zomaar mag en bovendien wil je je dochter meenemen naar het riool?' sinds wanneer bedacht de Ekster zo'n roekeloos plan? Normaal was zij degene die zulk soort plannetjes bedacht en die gingen altijd mis.

'We kunnen Mini Liënne wel afzetten bij haar vader.' zei Ekster achteloos, ze leek het niet erg te vinden en zonder te aarzelen sloeg ze af naar de straat waar de vader van Mini Liënne woonde.

'Maar, dan nog mag dat niet zomaar, er gaat sowieso wat mis.' zei Dixi overtuigend. Ze snapte het nog steeds niet, wat was er met Liënne? Of lag het aan haar en zat ze allemaal rare dingen te bedenken, omdat ze bang was dat ze haar baan kwijtraakte?

'Als jij gewoon stil blijft en alles doet wat ik zeg, kan er niet zoveel gebeuren.' zei de Ekster vastberaden. 'Of je het nu wil of niet, we gaan naar het riool toe.' Ze waren aangekomen bij het huis en ze zette de motor af. Daarna hielp ze Mini Liënne met uitstappen.
________________________________________

Hey! Dit was het eerste hoofdstuk alweer! We zijn erg benieuwd wat je ervan vond!

Wat vind je van Dixi? Ze is niet bepaald de beste spionne, hè?

Is de combinatie van spionnennamen en gewone namen goed te begrijpen?

Groetjes,

@DixiDeDetective