Hoofdstuk 22

Sarah duwde de deur van de kamer open. "Je bent te laat," zei een woedende stem. "Sorry, vader, er waren nogal wat... probleempjes." Ze vond het veel erger dat ze zich zo gemakkelijk in het water had laten werpen dan dat ze nat en half verdronken was. "Probleempjes, ja, dat zie ik. Je bent twee uur te laat en helemaal nat. Ik begon al bang te worden dat je iets was overkomen." "Ach, zo erg zou dat nu ook niet geweest zijn, je hebt mijn broer nog als reserve-leerling." Haar vader snoof verontwaardigd, maar Sander grijnsde van oor tot oor. "Genoeg gelachen," ging de man wat rustiger verder. "Het ziet er naar uit dat je je straf om te laat te komen al hebt gehad. Ik wou jullie vandaag wat les geven in ontsnappingstechnieken." Alles waar het woord "technieken" in voorkwam, klonk in de oren van de twee tieners saai en ze rolden gelijktijdig met hun ogen. "Of wat dachten jullie te doen als iemand je gevangen nam? We gaan ons niet erg populair maken als iemand er achter komt waar we mee bezig zijn. Sander, kom hier." De man wenkte zijn zoon om dichterbij te komen. "Maar vader..." begon hij zijn zin. "We laten ons echt niet vangen," maakte Sarah hem af. "Dat moet jij net zeggen. Ze hebben je in de rivier gesmeten zeker?" Sarah keek beschaamd naar de grond toen ze merkte dat haar vader het van de eerste keer juist had geraden. De man pakte Sanders handen beet en bond ze achter zijn rug. "En nu moet je proberen in tien minuten los te komen." zei hij. "Vooruit, probeer dan iets, waarom denk je dat ik jullie dat mes in je laars laat meezeulen? Om je teennagels mee te knippen?" Nu begon hij ook Sarahs handen vast te binden, maar in tegenstelling tot haar broer was zij een stuk beter voorbereid. Ze had toen haar vader met Sander bezig was, stiekem het mes uit haar laars in haar mouw laten glijden. Daardoor kon ze al met onhandige pogingen om het touw door te snijden beginnen, terwijl haar broer nog wat in zijn laarzen stond te graaien. Ze was dan ook veel eerder vrij. Haar vader, die had gezien dat het mes niet van zijn vaste plaats afkomstig was vond het nodig om zijn dochter te waarschuwen. "Kijk," zei hij, "je bent wel riskant bezig. Stel nu dat ik het mes voel zitten terwijl ik je vastbind, dan ben je het kwijt." Sarah haalde haar schouders op. "Dan gebruik ik er toch gewoon een van de messen aan mijn gordel," zei ze. "Ja maar als je gevangen wordt genomen, wordt je normaal gezien ook ontwapend." Sarah zag de logica van die redenering in, maar kon het niet laten er grijnzend in te wrijven: "Ja, een professionele Jager zou me inderdaad ontwapenen, maar blijkbaar heeft iemand het hier over het hoofd gezien." Ze zou echter nooit weten wat haar vader daarop te zeggen had, want op dat moment begon Sander zachtjes te vloeken. Ze keken om en zagen dat het mes, dat eindelijk uit de laars naar boven was gekomen, nu uit zijn handen was geglipt en de jongen deed vergeefse pogingen het te pakken. Sarah barste meteen in lachen uit. "Dat getier zou ik maar achterwege laten als ik er in stilte probeerde onderuit te muizen," zei ze, wat haar een kwade blik opleverde. "Dat gaat nog wel even duren," besloot hun vader. "Ondertussen begin ik maar vast met het bespreken van manieren om niet gevangen genomen te worden." "Kan iemand mij dan ondertussen mijn mes aangeven?" vroeg Sander onhandig. "Nee, jongen, je gaat toch niet aan de vijanden vragen je te helpen ontsnappen? Je moet het zo maar leren." Gefrustreerd sukkelde hij verder. "Sarah, kom hier zitten. Wat doe je als iemand dreigt om je neer te schieten?" Dit klonk haar bekend in de oren en ze begon meteen een lijst mogelijkheden op te sommen. "Ik kan natuurlijk proberen om snel mijn boog te grijpen, zodat we allebei niets kunnen doen, maar dat is enkel goed om tijd te winnen. Daarnaast kan ik me overgeven en als ik me absoluut niet wil overgeven, dan vind ik een creatieve manier om te ontsnappen." "Zo is het," antwoorde haar vader. "Mijn tijd bij de struikrovers eindigde abrupt toen onze hele bende gevangen werd genomen door een Grijze Jager. Ik was er bijna in geslaagd weg te sluipen toen Meralon me in de gaten kreeg en dreigde me neer te schieten. Wel, hij heeft geschoten en ik heb er een mooi litteken aan overgehouden, maar ik ben toch honderd keer beter af dan de rest van de groep. Voor de zoveelste keer liet hij trots de witte vlek, die ooit door een pijlpunt was opengereten, zien. En weer bedacht Sarah dat hij wel erg pijnlijk moest zijn geweest. Sander, die weer zijn mes had weten op te rapen, kwam dichterbij. "En wat doen we als we niet kunnen wegduiken zonder dood te gaan?" vroeg hij. "Tja, dan moet je alles nog eens goed overwegen. Als de vijand je gaat doodmaken, moet je zelf beslissen of je eerst gevangen genomen wilt worden of liever wilt sterven. Je moet het zelf maar zien uit te maken en dan het slimste kiezen. Je kan natuurlijk altijd achteraf nog proberen de benen te nemen. Al raad ik jullie dat niet allebei aan." En hij keek betekenisvol naar Sander, die zijn mes alweer was verloren. "En morgen geven we die bende die het heeft gewaagd jou in het water te duwen, wat je volledig verdiende aangezien je niet genoeg geoefend had om te kunnen ontsnappen, hun verdiende loon. Op die manier zal er trouwens weer een gerucht over Gilan de ronde doen. Het kan nu niet lang meer duren voordat er andere Jagers hier staan om hem gevangen te nemen, en dan is mijn wraak eindelijk gelukt." Om de een of andere reden zat die wraak Sarah toch niet helemaal lekker. "Ja, maar waarom neem je niet rechtstreeks wraak op Halt?" vroeg ze. "Nu lijdt zijn leerling er het ergste onder." De man schudde zijn hoofd. "Nee, Halt laat zich niet zomaar vangen en bovendien hielp het uitstekend dat Gilan zelf al was begonnen met zich slecht te gedragen. Volgens mij vind hij het ook erger dat het zijn leerling overkomt dan wanneer hij zelf het slachtoffer is." Sarah knikte, maar was niet volledig overtuigd. Ze besloot ergens anders aan te denken en begon een spottende opmerking voor haar nog steeds vastgebonden broer te bedenken.