Onderschat niemand

"Dat is dus wat ik de hele tijd wilde zeggen", zuchtte Ioanna,"We zijn niet meer alleen."
"Geen zorgen, dit zijn mensen die nog nooit ook maar één teken van hun magie hebben gevoeld of gezien maar het dolgraag zouden willen leren. Ze proberen regelmatig om ie...m...and..." Ook Zephyra was geraakt door een pijltje. De drie andere magiemeesters probeerden van alles, en sommigen van onze tegenstanders gingen onderuit, maar er was een schijnbaar oneindige stroom. Wij vijven bleven voorlopig laag bij de grond, in de hoop dat ze ons niet zouden raken. Verder was onze enige hoop de drie nog strijd leverende mentors, die flink van zich af beten. Het werd een waar slagveld: de ene na de andere, kenbaar gewone mens, viel als uit het niets op de grond, maar voor elke gewone mens kwamen er twee in zijn plaats. Ondertussen begon Dagon ook al te wankelen. Of dat nu kwam door de uitputting van de magie, of door de drie pijltjes die in zijn borstkas zaten, was me niet duidelijk, maar dat hij niet lang meer stand zou houden was wel zeker. Er ontvlamde terug woede in me, maar dit keer kon ik die woede afreageren op deze mensen. Ik bleef in mijn gehurkte positie, maar van daaruit vloerde ik de ene na de andere. Benjamin zag wat ik deed en gebaarde dat ik het moest laten regenen. Ik begreep zijn bedoeling, stopte even met het onderuit halen van vijanden en focuste me op de moordenaars van mijn opa. Ogenblikkelijk waren de wolken er weer. Ik liet het er allemaal uit. Nadat de wolken waren gearriveerd, kon ik weer verder met het uitschakelen van de machteloze maar toch zo gevaarlijke mensen. Ioanna had door wat we deden en ging naar Nerpius om te kijken hoe ze iets moest uitrichten. Toen Nerpius zich naar haar omdraaide om uitleg te geven, schreeuwde ze keihard:" Zwijg! Concentreer je op je werk!" Daardoor had hij het pijltje dat op hem afkwam maar net op tijd gezien. Net toen het zich in zijn onderbuik wilde nestelen, ging het op in vlammen. Het enige wat ervan overbleef was de met de wind weggewaaide as. Ondertussen was Benjamin aan het proberen het water te controleren. Hij zat in kleermakerszit, en vol concentratie had hij zijn ogen gesloten. Je kon de rimpels op zijn voorhoofd tellen omdat hij zo zijn best deed. Dagon viel. Daarop konden we ook al niet meer rekenen, maar hij had zijn best gedaan. Benjamin voelde de grote kracht van water wegvallen, en probeerde dan maar zelf over te nemen. De intussen rondspattende regendruppels om hem heen bleven midden in de lucht hangen, alsof de tijd stilstond. Benjamin trok ze langzaam naar hem toe. Hoe dichter ze kwamen, hoe duidelijker de paarse gloed werd. Hij werd inmiddels compleet omhuld door het water, toen er opeens een deel wegschoot, in de richting van de schijnbaar oneindige stroom mensen. Ioanna kwam ondertussen onze kant weer op. Ze had goed opgelet en probeerde nu een vlam te maken. Toen dat niet lukte, wou ze mij vragen hoe ik de lucht controleerde. Ik was echter zo geconcentreerd dat ik haar niet zag of hoorde, hoe erg ze ook haar best deed. Toen ze mij aanraakte, werd de lucht warmer en voelde alles om mij heen veel slomer. Er sloeg een withete bliksem in op de dichtstbijzijnde vijand, die net een aanval met een zwaard had ingezet. Kasper zat er maar wat onbeholpen bij. Wij hadden allemaal een duidelijk element, terwijl hij niet eens wist wat het inhield om de magie van het leven te hebben. Romy was ondertussen bezig met iets. Ik had geen idee wat, maar ze zat op haar knieën met haar handen op de grond, en regelmatig verdwenen er een paar tegenstanders onder de grond. Ik maakte aan Ioanna duidelijk dat we, als we samenwerkten, meer konden doen dan alleen. Precies op de moment dat ik dat schreeuwde in haar oor, zagen we Daphne ten onder gaan. Ze viel met veel tumult en probeerde ons iets toe te roepen, maar aangezien ze zelf zoveel lawaai maakt konden we niet horen wat. Op de moment dat we verder naar de dichtstbijzijnde probeerden te geraken, zag ik een pijltje op Ioanna afsuizen. Snel richtte ik daar mijn aandacht op, en meteen kwam de bliksem me te hulp. Dat was te nipt. We besloten rug aan rug verder te schuifelen naar Benjamin, die het dichtstbij was. Ondertussen was Kasper ook bij Benjamin geraakt en had hij hetzelfde gedaan als wat Ioanna en ik deden: samenwerken met Benjamin. Romy zag waar we mee bezig waren en probeerde ook naar ons te geraken, maar ze had het nogal druk. Toen begonnen Benjamin en Kasper hun gebundelde krachten te gebruiken. De twee van oudsher met elkaar in conflict zijnde krachten vermengden zich en bleken machtiger dan al de rest in de buurt, eigenlijk net zoals bij Ioanna en ik, aangezien weerwolven en vampieren ook al eeuwen een strijd voerden. Ioanna en ik waren uiteindelijk al schuifelend bij het ander duo geraakt, en we koppelden ons aan hen. Ik had er geen idee van waar Romy was, want ik zag haar niet meer. Ik hoopte maar dat zij ook niet geraakt was. Met zijn vieren waren we al bijna onoverwinnelijk. Het gevoel dat deze oeroude magie me gaf, voelde fantastisch. Opeens verscheen Romy in het midden van ons kleine kringetje. Ze greep snel de dichtstbijzijnde persoon vast. Net op die moment stortte ook Nerpius ter aarde. Door de aanblik van al onze mentors geveld op de grond en door de gedeelde magie van de oeroude wezens, slaakten we allemaal tegelijk een onmenselijke kreet. Er kwam een witte bol, die begon in ons midden. Ze groeide snel. Waar ze me aanraakte, voelde ze echt fantastisch aan. Ik hoopte maar dat de rest dat ook voelde. Ze bleef maar groeien, stopte niet, ook niet toen we allemaal zodanig uitgeput waren dat we als pudding in elkaar zakten. Ik voelde me langzaam wegzakken in het niets. De zwarte leegte trok aan mijn bewustzijn, alleen zag ze meer wit dan zwart. Het laatste wat ik zag voor ik toegaf, was dat de witte bol ontplofte. Ze vernietigde alles waarmee ze in aanraking kwam.