Bewolkt

Ik werd wakker.De herrineringen aan wat er de vorige dag was gebeurd waren nog heel duidelijk. Ik zette me recht in het bed keek wat rond in de kamer. Ik zag een briefje op mijn nachtkastje. "Welkom, ik hoop dat we goede kamergenoten worden." Het was geschreven in een heel mooi schrift. Eerst dacht ik dat een meisje het zou hebben geschreven, maar ik wist dat ze nooit een jongen en een meisje op één dezelfde kame zouden laten slapen. Drie meter aan mijn linkerkant was nog een tweepersoonsbed dat mooi was opgemaakt. Aan de overkant was een open haard die dringend moest worden schoongemaakt. Ik stapte uit bed en waste mijn gezicht en handen in de badkamer die ik had gevonden. Het was klein ,maar alles wat nodig was, was aanwezig. Ik keerde terug naar mijn kamer en keek naar het raam. Het stond wijd open en er zat een vreemde vogel op de vensterbank. Hij keek me aandachtig aan. Hij opende zijn vleugels en ik zag dat hij er vier had. Hij draaide zich om en vloog razendsnel naar het bos dat zich achter het school terein bevond. Een rode veer viel van van zijn verenkleed op mijn nachtkastje. Het was vuurrood. Ik kreeg honger en wilde naar benden gaan, maar merkte dat er nog een deur in de kamer was die ik nog niet had open gedaan.

Hij had dezelfde kleur als de bakstenen van de muur, waardoor hij niet zo opviel. Ik ging er heen en zette het op een kier. Ik keek er met mijn linkeroog doorheen. Een jongen stond op een balkon te kijken door een telescoop. Hij bloosde. Ik opende de deur helemaal. "Stoor ik ?" vroeg ik. De jongen schokte met zijn schouders en liet de telescoop vallen. Intinctief strekte ik mijn arm uit en liet hem zweven. Ik voelde een elektrische spanning tussen de telescoop en mij. Gelukkig was de jongen al hersteld van de schok en greep hem uit de lucht. "Dat ding is veel geld waard," zei hij. Hij ademde snel, dus ik wist dat hij een beetje overstuur was. Ik voelde me schuldig en keek naar beneden. "Sorry, het was niet mijn bedoeling om je bang te maken (wat misschien een kleine leugen was) en het was zeker niet de bedoeling om je telescoop te vernietigen." Ik fluisterde bijna. De jongen lachte naar me en legde zijn telescoop neer. Hij trok een stoel van achteren en ging zitten. 'Het doet er niet toe, er is niets gebroken, ik ben een beetje bang geworden, ga zitten.' Hij strekte zijn hand uit, een touw kwam razendsnel uit zijn arm en trok een stoel aan de andere kant van he wijde balkon naar me toe. Het touw verdween zo snel als het was gekomen. Ik ging zitten. Hij zag mijn geschrokken gezicht. "Ik ben Larten en zoals je al hebt gezien, ben ik een mummie."

Ik ga eerlijk zijn, ik had iets bijzonders verwacht, maar dit niet. "Ik ben Jonas en ik weet nog niet wat ik ben." zei ik dan maar. Ik voelde de blos op mijn wangen toen ik dat zei. "Dat is normaal de eerste dagen, ze wisten pas een maand later van me dat ik een mummie was toen ik hier aankwam." We grinnikten. "Maar waar was je eigenlijk naar kijken, het maakte je goed blozen." ging ik verder om van onderwerp te veranderen. Hij glimlachte naar me. "Ik ben verliefd op een meisje, maar ik ben bang dat ze me niet mag, ik ben tenslotte een mummie, daarom kijk ik naar haar van op een afstand." Hoewel hij een glimlach op zijn gezicht toverde, zag ik een golf van nederlagen in zijn ogen verschijnen. "Mag ik haar zien?" Hij gaf me de telescoop en liet me zien waar ik moest kijken. "Degene aan de linkerkant is Evy, ze is, zoals je kunt zien, een zeemeermin. De een die op de rots zit is Camille, nu ziet ze eruit als een gewoon meisje, maar wanneer ze haar ketting aftrekt verandert ze in haar gorgonen vorm. Degene die in het gras ligt met haar kleed van bladeren is Alina Ze heeft mijn hele hart gestolen. Ze is een dryade en een krachtige, ze kan bijna overal planten laten groeien en ze naar haar wil laten verplaatsen." Hij bleef haar aankijken. Het was bijna zielig om te zien. Plots gloeide een groen licht op zijn borst. Hij bleef kijken maar zei: "Wees niet bang, dat is mijn scarabee die mij waarschuwt omdat er een magische wezen dichterbij komt, het is waarschijnlijk Morgana." Hij was nog niet uitgesproken of ze kwam uit de slaapkamer het balkon opgelopen.

"Jonas, wil je met mij mee komen? Ik wil graag wat testen met je doen." Ze keek op naar Larten die zijn telescoop zo goed mogelijk probeerde te verbergen achter zijn rug. "Larten, ik heb je zoveel gezegd dat je haar gewoon moet vragen of ze jou leuk vindt of niet, je zult nooit weten of ze jou leuk vindt of niet door haar gewoon heel de tijd te bespieden." Ze zuchtte, draaide zich om en verliet de kamer. Ik volgde haar van en zag dat Larten ook had besloten mee te gaan. We daalden een wenteltrap af en kwamen een kleine woonkamer binnen. Het was er gezellig en er was een ronde tafel voor vijf voorzien. "Je zult hier waarschijnlijk nog lang met Larten en drie andere meisjes wonen. We hebben je in dit apart huis, verder van de school en andere studenten, geplaatst omdat je een beetje ingewikkelder bent dan een gewone magiër, vampier of weerwolf.'zei ze, terwijl we buiten door een groot grasveld stapte. De school doemde op achter een paar hoge heuvels. "Dus ik ben geen magiër?" vroeg ik. "Nee, wat je ons gisteren liet zien, geeft aan dat je een ander soort wezen bent, maar je zult waarschijnlijk veel tijd doorbrengen met de magiërs omdat je toegang hebt tot magie," antwoordde ze. We kwamen aan voor een grote poort. Twee stenen griffioenen stonden er trots naast. Ze klikte met haar tong in haar mond en de poort ging open.

We kwamen een kleine tuin binnen. Het rook er verschrikkelijk. Er waren planten in verschillende kleuren, maar helaas gaven ze elk hun eigen sterke geur af. Er waren witte bloemen ,zwarte en rode en nog veel meer kleuren. Het was er waarschijnlijk prachtig geweest, met een wasknijper op je neus. We kwamen een kleine middeleeuwse toren binnen en daalden af ​​in een stenen wenteltrap. De gang werd verlicht door een paar fakkels zodat er weinig te zien was. Op sommige plaatsen waren ze zelfs gedoofd en hadden we alleen het licht van Larten's scarabee. Uiteindelijk vonden we een van de modernste kamers die ik ooit had gezien. De vloertegels gaven licht en de muren leken van een soort speciaal glas gemaakt te zijn. We waren in het midden van een meer, want overal waar je keek, zag je water. Krabben en mosselen hadden al de onderkant van de buitenmuren opgeëist en de glazen mochten wel nog is een reinigingsbeurt krijgen, maar alles wat je nodig had was aanwezig. Een moderne keuken met een aparte vriezer en een moderne salon stond ook in de kamer, maar voor de rest was het leeg. De ruimte was zeker 50m² groot.

"Oké, we komen hier omdat deze muren van een bepaalde soort diamant zijn gemaakt" Ik was geschokt toen ik dat hoorde en zwoer om de muren niet vlug vuil te maken "zodat ze geen magie doorlaten. Met andere woorden: hier kunnen we je testen, zonder dat jij het hele gebouw opblaast. 'zei Morgana. Larten was al op de bank gaan liggen en genoor van het uitzicht. "Jonas, kom voor mij staan." Ik deed wat ze vroeg. Larten ging rechtop en keek nu in mijn richting om te zien of er iets speciaals zou gebeuren. Morgana gaf me een ijzeren staaf en instructeerde me om het te laten zweven. Ik concentreerde me op het gevoel dat ik in mijn vingers had toen ik de pen liet zweven. Mijn handen begon weer te tintelen en daar waren weer de kleine elektrische vonken. Ik probeerde ze onder controle te houden en concentreerde me alleen op de staaf. Ik liet het los en deze bleef mooi in de lucht hangen. Ik ging een stap verder en probeerde hem omhoog te laten gaan. Hij trilde, maar al met al ging hij langzaam naar boven. "Als ik nu meer stroom gebruik, gaat het misschien sneller." dacht ik. Ik haalde diep adem en stuurde meer kracht door mijn handen. Elektrische vonken begonnen nu wat meer ongecontroleerder uit mijn handen te springen, maar de baar bewoog sneller. "Benjamin, je moet stoppen, je oververhit de staaf," schreeuwde Larten plotseling. Morgana maakte aantekeningen en zei niets. Ik keek naar de bar die nu hoog in de kamer zweefde en zag dat hij inderdaad rood begon te kleuren. Ik liet hem naar me toe zweven en toen hij voor me zweefde, liet ik mijn magnetische greep los zodat hij op de grond viel. Golven van hitte vloeiden er uit, dus ik deed een stap achteruit. "Je kunt metalen objecten laten zweven maar na een tijdje worden ze oververhit. Interessant, laten we iets anders proberen," zei Morgana. Ze gloeide bijna van vreugde. Larten keek bezorgd, ik had geen idee waarom.