Een nieuw onweer

Meteen sprong ik recht overeind: "Vermoord?! Door wie? Waarom is dit het eerste wat ik hierover hoor?! "Ik was helemaal overstuur. Waarom hadden ze dat niet eerder gezegd?! Zephyra probeerde me vergeefs te kalmeren: "Rustig Wouter, we konden niets zeggen. Als je het had geweten, zou je achter de daders zijn gegaan en was je een zekere dood tegemoet gelopen. Jullie zijn hier bij elkaar om zijn moordenaars te pakken, al zal het wel wat moeilijker zijn dan dat het zo klinkt." Mijn verdriet om mijn opa werd razendsnel omgezet naar woede en haat vanwege zijn moordenaars. Onmiddellijk pakten dreigende wolken samen boven onze hoofden. Zephyra sprong recht om ze terug weg te sturen, maar ik wou niet dat ze weggingen. Ik hoopte dat de druppels regen me een beetje zouden kalmeren, dat de donder me zou geruststellen. Zephyra deed er alles aan om ze weg te krijgen, maar het lukte haar niet. Toen ze dat doorhad, begon ze te schreeuwen dat zijn moordenaars ons zouden vinden als ik zo verder zou blijven doen. Dan komen ze maar, dacht ik, daar zullen ze dan dik spijt van krijgen. De eerste regendruppel begonnen te vallen. Iedereen om me heen was in rep en roer, probeerde me op een of andere manier af te leiden, maar ik zag alleen een waas om me heen. Toen Zephyra me probeerde vast te grijpen om me uit mijn concentratie te krijgen, werd ze krachtig achteruit gesmeten. Ik wilde haar geen pijn doen. Toen ze bijna tegen een boom aankwam, hield er een of andere onzichtbare magie haar tegen, en bleef ze in de lucht hangen. Dat zag ik wel helder, in tegenstelling tot al de rest dat om me heen gebeurde. De regen raasde ondertussen in grote hoeveelheden naar beneden. Het gaf me de rust waar ik op had gehoopt. De donder bleef uit, dus er was toch nog iets dat Zephyra tegen me kon doen. Spontaan viel ze uit haar zwevende positie op de grond. De eerste bliksem verscheen helder aan de hemel. Met een schok kwam ik terug naar de werkelijkheid. Waar was ik mee bezig? Wat was ik aan het doen? De regen en de dreigende wolken verdwenen weer langzaam maar zeker. Verdwaasd keek ik om me heen. Mijn vier nieuwe vrienden staarden me aan alsof ze een spook hadden gezien. Misschien was dat ook wel zo. Nerpius merkte heel droogjes op: "Nu weten we tenminste dat hij het in zich heeft." "W-w-wat gebeurde er net?" probeerde ik stotterend uit te brengen. "Dat is dus zo'n geval dat we naar de school der winden zouden sturen", antwoordde Aeolus kalm. Met een schok herinnerde ik wat er met Zephyra was gebeurd. Bezorgd ging ik snel naar haar toe. Ze stond alweer recht, het vuil van haar kleren te kloppen. "Alles in orde?" vroeg ik bezorgd. Ze knikte, maar keek pijnlijk en greep naar haar linkerknie. Ik gebood haar te gaan zitten. Moeizaam ging ze terug zitten. Ik pakte heel voorzichtig de bewuste knie vast. Ik voelde me heel schuldig, aangezien ik deze pijn had veroorzaakt. Ik bewoog haar knie heen en weer om erachter te komen of ze iets had gebroken. Plots vloeide de pijn binnen door mijn handen, naar mijn armen. Hoe verder in mijn lichaam de pijn kwam, des te minder voelde ik ze. Zephyra opende haar ogen ver, keek me verbaasd aan en deed haar mond open om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Toen ik mijn handen van haar knie haalde, ging ze terug rechtstaan en had ze geen last meer van haar knie. Ze keek me nog steeds heel verbaasd aan, maar voor zover ik wist was er niets gebeurd. Toen bracht ze eindelijk uit: "Je hebt mijn gebroken knie geheeld!" "Is dat dan mogelijk? Ik heb niet eens een breuk gevoeld..." "Elke magie heeft zijn eigen manier van fysieke wonden te helen. Elke magie is ook beter bij een specifiek soort wonden te helen. Lucht is het best met het helen van breuken. Water is dan weer beter voor het genezen van open wonden, zoals schrammen of schaafwonden. De 3 andere hebben elks ook een eigen soort wond dat ze beter kunnen genezen, maar die weet ik niet", zei Dagon. Ik keek naar Zephyra met een waarom-ben-je-dan-zo-verbaasd-blik. Ze zei: "Ik heb jaren moeten oefenen voor ik zelfs maar een gekneusde pink een beetje rechter kon zetten, en jij komt hier even naar mij toe gewandeld en doet zomaar wat en mijn knie is genezen!" "Mag ik dan eindelijk verder doen met mijn verhaal?" vroeg Aeolus onverstoorbaar. Iedereen knikte of mompelde iets instemmends. "Dus," vervolgde hij," er is een groep actief die jouw grootvader heeft vermoord, Wouter. Maar dat is niet alles. Verder hebben ze ook het plan opgevat alle scholen te verwoesten, op zoek naar de vijf Geschriften van Totale Heerschappij. Wanneer ze die vijf hebben, zullen ze niet meer te stoppen zijn. Wat ze ermee van plan zijn, is voor ons evenals voor jullie een raadsel, maar ze gaan die niet netjes verwoesten zodat niemand zulke kracht heeft. Ze zullen er gebruik van maken. En de eerste hebben ze al. De school van leven hebben ze al verwoest, en het eerste geschrift is al in hun handen. Ze zijn nu op weg naar de school van vuur, maar aangezien jullie nog niets begrijpen van jullie magie- met uitzondering van jou, Wouter- kunnen we nog niets tegen hen beginnen. Iemand nog vragen?" Iedereen begon meteen honderden vragen op hem af te vuren, dus paste hij zijn vraag aan:" Broodnodige vragen ..." Kasper stak zijn hand op. "Ja, Kasper?" Kasper zei:" Waarom zijn wij vijven eigenlijk uitgekozen?" Daar moest Aeolus even over nadenken. Ten slotte zei hij:" We hadden sowieso van elke soort magie één iemand nodig. Verder hebben jullie veel meer gemeen met elkaar dan jullie denken: jullie zijn niet alleen menselijk. Jullie zijn alle vijf meer dan menselijk."