Zephyra

Het was een vrouw. Een vrouw met lang, zwart haar dat natuurlijk achter haar golfde. En ze zweefde. En er kwam een zachte, rookachtige substantie van haar af. Ik wou het aanraken, maar zodra ik in de buurt kwam, waarschuwde ze mij: "Niet aanraken! Zo kan het dat er een deel van het onweer opeens verdwijnt. Dag Bert." "Uhm ... Dag mevrouw ... Hoe weet u mijn naam?" Ik was verward en onder de indruk. Ik wist niet wat ik moest doen. Terug de storm ingaan, gewoon naar school gaan en doen alsof er niets aan de hand was? Nee, geen goed idee: ik ben net zo dicht bij wat mijn opa wou vertellen. Dus ik wachtte af en bleef waar ik was. "Wacht nog even, ik rond deze storm eventjes af", zei ze, alsof ze mijn gedachten kon lezen.

Even later was de storm inderdaad gedaan, wat waarschijnlijk voor een hoop opschudding in de media zou zorgen. Onbewust moest ik daarom lachen. "Ik ben blij dat je al terug kan lachen na je verlies. Het spijt me van je grootvader", zei ze. Toen was ik helemaal in de war. Hoe wist ze van mijn opa? Wie was ze? Dat laatste vroeg ik haar ook gewoon: "Wie bent u, als ik vragen mag?" "Ik ben Zephyra, hoedster van de westenwind. En voor jou ben ik geen bedreiging, dus behandel me alsjeblieft ook niet zo." Hoe wist ze dat ik zo over haar dacht? "Een van de dingen die ik heb geleerd is om in iemands gedachten te kruipen. Geloof me, je bent niet de eerste die zo reageert." Oké, uhm, speciaal, uhm, moet ik nu eigenlijk nog iets zeggen? "Liefst wel, de hele tijd je gedachten lezen is heel vermoeiend, en het kostte me al een hele hoop moeite om de storm tot stand te brengen." "Oké dan Zephyra, hoe weet jij van mij en mijn grootvader?" "Omdat jullie allebei heel speciaal zijn. Jouw grootvader was de directeur van de school van leven, dat wil zeggen de op dat moment machtigste magiër met de roeping van het leven. Jij, mijn beste, hebt die gave geërfd. Maar jij zult zo mogelijk nog machtiger worden. En ik, ik ben jouw gids en leerkracht op de reis van jouw ontwikkeling. Jij hebt namelijk niet de macht van het leven, maar die van lucht."

Wacht, bestaat magie? En ik heb magie? "Iedereen heeft één van de 5 elementen in zich, mijn liefste. Iedereen heeft ofwel lucht, zoals jij en ik, of leven, zoals je grootvader, of water, of aarde, of vuur." En hoezo zou ik dan machtiger zijn? Toen het antwoord uitbleef besefte ik dat ze was gestopt me mijn gedachten te lezen. Eindelijk. "En wat moet ik dan nu doen?" "Op dit moment niet veel, jij bent de laatste waar we naar op zoek waren. De rest komt zo." De rest? Wie kwam er nog meer dan? Daar zal ik wel gauw genoeg achter komen, dacht ik.

"O, en voor ik het vergeet moet je een pseudoniem verzinnen. Een alias dat in niets verwijst naar je vorige leven. Dat zal je jammer genoeg wel achter je moeten laten." Een pseudoniem. Hmmm. Ik koos de eerste de beste naam die in mijn hoofd opkwam: "Wouter!" "Sorry, wat zei je?" vroeg ze. "Wouter. Dat is mijn pseudoniem", zei ik vol overtuiging. "Een mooie naam met een mooie betekenis. Goede keuze!" "Wat is dan de betekenis daarvan?" vroeg ik. "Je kiest een andere naam en je weet er niet eens de betekenis van?" Ik keek schuldig weg, rood van schaamte. "Geeft niet hoor. Ik wist de mijne eerst ook niet. Wouter betekent heerser over het woud. Of over het leger, maar ik denk dat de eerste beter bij jou past. De betekenis van Zephyra is hoeder van de westenwind, voor als je je het afvroeg." Heerser over het woud. Dat stond mij wel aan. Blijkbaar heeft mijn instinct het overgenomen van mijn verstand. En hoeder van het westenwind. Daarom moest ik naar het westen.

Toen ik terug naar Zephyra keek, zag ik een traan over haar wang biggelen. Ze had door dat ik keek, want ze draaide zich gauw om en zei met een gebroken stem: "Wat? Je bent niet de enige die moeite heeft met het verlies van je grootvader hoor!" "Sorry, ik wilde je niet van streek maken", zei ik en ik keek snel de andere kant op. "Het ligt niet aan jou hoor." Ze leek haar stem weer onder controle te hebben.

"Hoe kenden jullie elkaar, als ik vragen mag?" "We leerden elkaar kennen op ongeveer dezelfde manier als hoe jij de anderen zo meteen gaat leren kennen. Het begon als een vriendschap, maar werd al gauw meer. Maar toen kregen we te horen dat we ons oude leven terug moesten oppakken en moesten we uit elkaar. We mochten elkaar alleen zien in het magische gedeelte van de wereld, en we mochten al helemaal geen contact hebben in de normale wereld, laat staan een relatie of kinderen krijgen. Dus gingen we allebei onze eigen weg. Hij stichtte een gezin, ik had een man die na een jaar stierf. We dachten toen nog niet eens aan kinderen." "Maar mijn opa was zoveel ouder dan jij! Hoezo hadden jullie dan een oogje op elkaar?" "Schijn bedriegt. Hij deed alleen maar alsof hij dement was en had de kracht om zijn uiterlijk naar believen te veranderen. Die heb jij trouwens ook geërfd, maar die kan je nog niet gebruiken. Dat komt nog wel", zei ze. Het werd bijna allemaal te vee om te bevatten. Ik wou net vragen om even wat tijd zodat ik het allemaal kon verwerken, toen er iets wonderbaarlijks gebeurde: opeens verschenen er uit het niets nog 8 mensen.