De waarheid van de kaarten

Ze zaten allemaal verspreid van elkaar. Hoewel ze het nooit zouden toegeven, was het alom bekend dat deze vijf heel de tijd aan het praten waren met elkaar als ze te dicht bij elkaar zaten.
"We nemen ons boek 4.1 op pagina 183." zei de leraar wiskunde.
Hij was een goede leerkracht en had veel geduld met de leerlingen. Iedereen pakte zijn boek uit en legde het op zijn bank.
"Ik kom nu...."
Het werd stil in het lokaal. In de gang. In de school. Overal. Benjamin keek naar Kasper en omgekeerd.
"Jongens wat gebeurt hier." zei Steffi terwijl ze rechtstond en naar Ella liep.
"Ik heb geen idee maar wat er ook gebeurd het bevalt me niet." antwoordde Kasper haar.
Wouter liep naar de deur "Het lijkt alsof de tijd volledig stil staat."
Benjamin knipperde met zijn vingers voor de ogen van Victor, die achter hem zat. Geen enkele beweging.
Ze liepen alle vijf dicht bij elkaar naar buiten.
Ze kwamen in de gang aan.
"Wat is dat ?" vroeg Benjamin wijzend naar een stroom zwart zand dat langzaam de vorm van een krokodil aan nam.
Het zweefde over de grond naar hen toe terwijl de groep vrienden het bewonderde.
Het beest stond maar op 5 meter van de groep verwijderd. Het was een zwarte krokodil met oranje gloeiende ogen toen beseften ze dat het misschien niet zo'n goed idee was om gewoon te blijven staan.
"REN" riep Ella terwijl ze het voortouw nam in de vlucht. Als een groep kippen liepen ze weg van het beest. Het maakte een vreselijk gekrijs en kwam ze lopend inhalen.


"Ella het chemie lokaal in." riep Wouter. Ze sloegen de hoek om en gingen het chemie lokaal binnen. Ze sloegen de deur dicht, draaiden het slot om en stonden met hun rug tegen de deur. Het beest bonkte tegen de deur. Kasper greep een bank en zette die tegen de deur.
"Als dit iets met die kaarten te maken heeft sla ik je neer." zweerde Ella terwijl ze Benjamin aankeek.
"Denk je dat ik een krokodil heb getoverd ofzo." kaatste Benjamin terug.
"Dit is geen goed moment om te beslissen of we de kaarten moeten verbranden of er poker mee moeten spelen jongens." zei Steffi.
"We moeten nu iets vinden dat ons kan helpen om deze situatie te neutraliseren." zei ze.
Het gebonk bleef maar duren en de deur begon al schade te vertonen langs hun kant.
"Ik heb een idee maar jullie moeten me vertrouwen." zei Kasper plots.
"Alle ideeën zijn momenteel welkom." zei Ella.
Kasper ging verder "Dat beest kwam net op het moment van de kaarten dus hebben we waarschijnlijk ook de kaarten nodig om het weg te jagen." De rest sloeg een zucht. "Er staat hier ethanol als Ella met haar kaart wat vuur kan aan steken dan kunnen we dat beest alleszins verzwakken."
"Nou het ziet er niet naar uit dat we een andere keus hebben zeker. Hoe gebruik je die kaart?" vroeg Ella. Alle ogen waren nu op Benjamin gericht. Hij probeerde de spanning opzij te zetten.
"Je moet de kaart heel goed inprenten en dan zou hij moeten verdwijnen en zal het teken op je lichaam verschijnen. Dan kan je zijn krachten gebruiken. Ik denk dat het een goed idee is als we het allemaal doen. We weten niet wat er nog zal gebeuren." Het was Benjamin nog nooit gelukt ,maar het moest nu maar gewoon. Iedereen behalve Benjamin trok zijn kaart naar boven en begon geconcentreerd te kijken. Een licht gezoem werd hoorbaar in de ruimte. Het was alsof er plots een kaars werd aangestoken die vreselijk veel warmte gaf. Toen gebeurde het onmogelijke. De vier kaarten werden een lichtbol en verdwenen in de hoofden van Kasper, Ella, Steffi en Wouter. Ze kregen alle vier het teken van hun element op hun voorhoofd.

"Deze kracht."
"Het voelt geweldig."
"Het is ons gelukt."
Waren de zinnen die het viertal zei.
"Nog even focus op de zaak. Kasper ik doe de deur open en dan probeer jij de ethanol op het monster te gieten. Ella probeer de ethanol te raken. Steffi en Wouter ga al klaar staan bij de andere deur om weg te lopen." zei Benjamin kordaat. Iedereen nam zijn plaats in maar toen gebeurde er iets waar ze geen rekening mee hadden gehouden. Het monster stormde door de deur. Benjamin werd tegen een kast aangeworpen en zag sterretjes. Kasper sprong op een stoel en liet de Ethanol vallen die daardoor over heel de vloer liep. Iedereen sprong op een bank en begon te schreeuwen. "Ella raak het beest." riep Wouter. Ella probeerde maar er gebeurde niks.
"Ik kan het niet." riep ze. Ze begon te huilen en te stampen met haar voeten. Ze begonnen te panikeren. Het beest deed zijn bek open om te schreeuwen maar werd al beantwoord door een waterstraal. Kasper stond vol zelfvertrouwen met zijn arm gestrekt, naar het monster toe, op zijn bank.
"Concentreer je op je element en voel het door je stromen." riep hij. Weer vuurde hij een krachtige waterstraal af op het beest. Wouter voegde zich bij hem en met luchtstoten drongen ze het beest achter uit. Steffi liet zich langzaam op en de grond zakken en liet met haar hand de vloer beven. Ze sloot haar ogen en de vloer begon kleine barsten te weergeven. Langzaam kwamen stukjes los en ze vlogen als bijen op het beest af. Ella vuurde plots van op haar bank een vuurstraal. Hun gezichten vertoonden geen emotie meer, alleen maar pure concentratie. Het leek alsof ze alle vier wisten wat ze moesten doen. Hoewel het beest nu achteruit gedreven werd zag het eruit alsnog het nog geen schade had opgelopen. Benjamin, die ondertussen al terug op zijn benen stond, herinnerde zich toen wat zijn moeder over zulke wezens had gezegd. Als het monster geen schade vertoont tegen fysieke aanvallen dan is het een Nachtmerrie. Nachtmerries kan je niet verslaan. Je moet ze ergens op vast zetten.

"Natuurlijk het verbindingsteken." zei hij. Hij haalde een kaart uit zijn houder met een afbeelding van een web erop. Hij concentreerde zich en voelde de kracht hem binnen dringen. Plots was de kaart niet meer in zijn hand te vinden maar hij zag het teken zo helder als licht voor zijn ogen.
"Komaan net zoals mama het me heeft geleerd." fluisterde hij tegen zich zelf. De uitputting begon zich te manifesteren in de rest want de waterstraal viel weg toen Kasper naar adem begon te happen. Benjamin pakte een losse tegel en hield die in de richting van het monster maar gooide het niet. Hij begon aan zijn spreuk.
"Ik roep de kracht aan van Anna Schelstraete en beveel jou vast te staan op deze tegel totdat ik je bevrijd." Stralen zand begonnen van het beest af te slaan en zich vast te zetten op de tegel. Hij krijste en sloeg met zijn staart tegen een kast. Toen Kasper dat zag stond hij weer recht en begon hij weer stralen af te vuren. Het inzicht dat ze een kans hadden om te winnen gaf de anderen moed en ook zei staken de laatste restjes energie in hun volgende aanval. Benjamin ging verder met zijn spreuk.
"Ik roep de kracht aan van Dorian Schelstraete en beveel jou vast te staan op deze tegel totdat ik je bevrijd."
"Ik roep de kracht aan van Ella Mannaerts en beveel jou vast te staan op deze tegel totdat ik je bevrijd."
"Ik roep de kracht aan van Wouter Coesemans en beveel jou vast te staan op deze tegel totdat ik je bevrijd."
"Ik roep de kracht aan van Kasper De Ceulaer en beveel jou vast te staan op deze tegel totdat ik je bevrijd."
"Ik roep de kracht aan van Steffi Tsaou en beveel jou vast te staan op deze tegel totdat ik je bevrijd."
Het monster was nu helemaal verdwenen en stond als een afbeelding op de tegel. Het werd weer dood stil.
"Hoe wist je hoe je dat moest doen?" vroeg Wouter.
"Mijn ouders hebben me het ooit is uitgelegd, maar ik dacht dat ze gewoon aan het zeveren waren."
We stond op en veegden het stof van onze kleren. Toen we recht stonden en een deurklink vast namen van een andere deur om het lokaal te verlaten ging de tijd weer van start. De gangen waren leeg maar we hoorden de lessen in de lokalen verder gaan.