Het verjaardagsgeschenk

Drie uur in de ochtend. mensen verklaren hem gek maar Benjamin had maar een paar uur slaap nodig per dag. Zelfs zijn demonen ouders vonden dat weinig. Hij stond op en trok zijn zwarte kleren aan. Het enig kleurrijke te vinden in Benjamin zijn kleren waren soms de T-shirts waarop som witte rook te vinden was. Je mag wel zeggen dat hij redelijk ghotic was. Midday dacht dat het kwam door de rook van Astaroth ,dat het hart van Benjamin levend hield, maar het was gewoon Benjamin's smaak. Hij liep de trap af en ging aan de bar zitten die in de keuken stond. Zijn vader had net eieren gebakken.
"Zet jij een wekker, Benjamin?"
"Nee pap. Ik word gewoon altijd zo rap wakker. Je weet dat ik er niks aan kan doen."
Astaroth gaf Benjamin een geroosterde boterham en legde het ei erop. Benjamin zelf liep naar de kast en greep het zout en de muskaatnoot. Benjamin at nooit veel. Deze boterham vulde zijn maag. Al etend ging hij naar het salon en greep het kistje dat op de salon tafel lag. Het was van eikenhout gemaakt en afgewerkt met goud. Hij opende het, er lagen kaarten in. Het waren zijn verjaardagsgeschenken van de voorbije jaren. Hij kreeg er elk jaar één. Er lagen er al 14 in. Op elke kaart stond er een demonen teken. Op vier kaarten stonden de elementen en op de andere lichte spreuken die handig zouden zijn in een gevecht. Benjamin geloofde zijn ouders nooit wanneer ze het hadden over wat al die tekens konden doen, maar de kaarten waren cool en de tekens leken stoer. Hij was verplicht ze allemaal bij naam van buiten te kennen en ze te kunnen teken op eender welk voorwerp zijn ouders hem gaven.

"Hmhmhmhm" deed Astaroth.
Benjamin keek om naar zijn vader. Hij begon te glimlachen. Astaroth had een klein bruin pakketje in zijn handen. Al lopend ging hij naar zijn vader toe en omhelsde hem.
"Bedankt pap."
"Ik weet dat we meestal de cadeau's als een gezin geven maar je moeder moest even weg en dit is een cadeautje van mij."
zei Astaroth al glimlachend. Op het doosje stond Van je vader. Dorian
Benjamin deed het open en er zat een zilveren ring in met een teken op.
Astaroth had zichzelf Dorian genoemd en Midday had zich tot Anna benoemt, om zo wat minder op te vallen.
"Als je het draagt zal de magie van jouw zich openbaren." zei Astaroth. Hij wist goed genoeg dat Benjamin niet geloofde in demonen, maar de tijd begon te dringen en hij moest de waarheid nu leren. Midday was gaan praten met Satan om iets op te zetten zodat Benjamin zijn krachten rap ontdekte. Benjamin deed de ring aan en gaf Astaroth nog een knuffel.
"Benjamin, je moeder zou graag hebben dat je je kaarten vanaf nu mee draagt."
"Waarom ? Denkt ze dat ik ga aangevallen worden ? Ik ga naar de middelbare school niet naar de jungle."
"Dat weet ik, maar je bent nu al vijftien dus alles kan nu gebeuren."
"Is er iets wat je me moet vertellen papa?"
"Behalve dat als je seks hebt je het veilig moet doen, niet echt nee." hij voegde er een strenge blik aan toe.
"Ik zal doen alsof ik dat niet gehoord heb en ik ga nu ook langzaam naar school vertrekken." zei Benjamin met een geschrokken blik. Hij pakte zijn rugzak en stak de kaarten in een zak aan zijn riem. Hij ging de deur uit en vertrok in de richting van zijn school.


Een halfuur nadat Benjamin was vertrokken kwam Midday terug.
"Hoe is het gegaan schat?" vroeg Astaroth terwijl hij naar zijn vrouw toe stapte.
"Er wordt een Nachtmerrie op hem afgestuurd. Dus laten we hopen dat hij zijn krachten kan gebruiken zodat hij zich kan verdedigen."
"Laat het ons hopen."
Astaroth omhelsde zijn vrouw. Midday knuffelde terug en merkte hoeveel moeite het haar koste om recht te blijven staan.
"Ik denk dat het tijd is om weer te gaan jagen Asta. We zijn aan het verzwakken en als Benjamin zijn volledig potentieel gebruikt kan het gevaarlijk in huis worden. "
Astaroth knikte en ze stonden beide elegant op om in de vroege ochtendstond te gaan jagen. Hoewel ze geen mensen meer martelden in Hel, waren ze nog steeds afhankelijk van mensenbloed om hun krachten te behouden. Meestal verdoofden ze meerdere mensen en haalden er bloed uit maar ze vermoordden deden ze allang niet meer.

Benjamin was ondertussen al op school aangekomen en met zijn vrienden aan het babbelen over de kaarten terwijl zijn ouders op uitstap waren.
"Werken die echt?" vroeg Wouter.
"Tuurlijk niet. Demonen bestaan toch helemaal niet." antwoorde Kasper.
"Het zou wel leuk zijn. Heb je het eigenlijk al is geprobeerd." vroeg Steffi.
"Ik zou er maar mee opletten. Je weet nooit wat er mee kan gebeuren." zei Ella. Ze waren allemaal zo opgewonden. De vrienden van Benjamin waren hem al lang trouw. Iedereen wist dat ze op elkaar konden rekenen. Wat er ook gebeurde.
"Jongens. Doe eens rustig. Ik ben er iets helemaal anders van plan mee. Jullie hebben al zoveel voor mij gedaan dat ik jullie er eigenlijk 1 wil geven." Er viel een stilte in de groep. Benjamin ging door. Hij had dit al een paar dagen gepland. Zijn vrienden betekenden alles voor hem dus hij wou hen iets geven wat niet ordinair was.
"Ella aan jou wil ik de kaart van vuur geven. Ik denk dat iedereen weet hoe angstaanjagend jij kunt zijn als je boos bent." zei Benjamin terwijl hij de kaart overhandigde. Al zijn vrienden lachten. Ella nam de kaart aan en stak ze in haar broekzak. Ze zei dat ze hem hier nog voor ging terug nemen maar in de blik van haar ogen zag je dat ze er blij mee was.
"Kasper, jij bent altijd stil, maar ondertussen weet ik dat je heel veel verborgen talenten bezit waardoor ik de kaart van water aan jou geef." Ze gaven me een klein applausje en feliciteerden met de vindingrijkheid van mijn speech en Kasper nam de kaart met een lachend gezicht maar met rollende ogen gretig aan.
"Steffi, omdat jou antwoorden altijd steevast zijn en omdat je altijd zo aardig bent tegen iedereen geef ik jouw de kaart van aarde." Ze nam hem aan.
" Dat laatste was trouwens een erg slechte woordgrap." zei ze terwijl ze haar geschenk is beter bekeek.
"Tenminste iemand die het doorheeft," zei hij al lachend "maar nu. Wouter, omdat je me altijd hebt bij gestaan met alle wijsheid die je te bieden had. Geef ik jou de kaart van lucht." Eindigde Benjamin.

De vrienden gaven elkaar een groepsknuffel en bespraken nog wat ze zouden doen voor Benjamins' verjaardag. Dat gebeurde allemaal terwijl ze gade werden geslagen door Satan.
Hij stond op het dak van de school geheuld in een leren gewaad. Al leunend tegen de oude schoorsteen.
"Laat de Nachtmerrie vrij. Het is tijd om te zijn wat deze jongen en zijn vrienden allemaal kunnen."
De Rakshasa voerde zijn bevel uit en opende een kleine doos ,die niet groter was dan een hoofd . Er kwam zwart rook uit die zich in de dakgoot wrong en en een weg baande naar de kinderen. Een glimlach verscheen op de duivel zijn gezicht en hij verdween.