Étape une.

"When time passes, glory comes along"

Zachtjes tokkel ik met mijn lange, slanke vingers op het koele metaal van de tuinbank. Een klein zuchtje wind laat mijn zijden jurk wuiven, en ik voel de zachte, vertrouwde stof langs mijn blote enkels strijken. Genietend van de stilte, de rust, vouw ik mijn handen in mijn schoot, en hef ik mijn gezicht naar het zwakke licht van de Franse ochtendzon. Terwijl ik met gesloten ogen geniet van de zwakke zonnestralen die mijn gezicht verwarmen, ontwaakt om mij heen het leven in de de gigantische tuinen van Chateaux Douillet. De zon haar warmte over een steeds groter wordend oppervlak verspreid, vogels ontwaken en zingen opgewekt hun betoverende lied. Glinsterende dauwdruppels geven het gevecht met de zwaartekracht op, en vallen met een laatste fonkeling naar beneden. Een zacht, schuivend geluid doet mij opleven uit mijn trance, en nog geen seconde later voel ik de vochtige neus van mijn hond tegen mijn bleke handen. Mijn geliefde Jeany, de vaalbruine Border Collie die mij sinds mijn kinderjaren heeft gesteund, likt zachtjes langs mijn middelvinger, smekend om een beetje aandacht en liefde. Liefkozend kriebel ik het mooie dier achter haar oren, en pak glimlachend mijn boek op. Tevreden met wat ik haar heb geschonken, legt Jeany haar slanke kop met een diepe zucht op haar voorpoten. Een licht gevoel van opwinding maakt zich van mij meester. Na nog geen kwartier lezen, zou ik eindelijk weer mijn favoriete passage uit Romeo&Julia kunnen aanschouwen. Hoe vaak had ik het boek niet al gelezen, tot op de laatste letter verslonden? Ontelbare keren. Liefkozend strijk ik met mijn slanke wijsvinger over de verweerde zwarte kaft van mijn favoriete leesvoer. Ik besluit om te wachten met lezen tot mijn vinger de onderkant van de kaft heeft bereikt. Langzaam trek ik het zo bekende patroon verder af. Maar tegen de tijd dat mijn vinger daadwerkelijk de onderkant raakt, zijn mijn gedachten al ver weg in Verona, Italië.